Η περιφορά του… επιταφίου
Σε ποια σοβαρή ποδοσφαιρική ομοσπονδία έχει υπάρξει τόσο μαύρη (και κακοπαιγμένη) κωμωδία όπως αυτή που ζει το ελληνικό ποδόσφαιρο δύο μήνες τώρα με την έδρα του τελικού του Κυπέλλου;
Σε ποιο προηγμένο ποδοσφαιρικά κράτος η έδρα ενός αγώνα εγχώριας διοργάνωσης έχει μετατραπεί ποτέ σε σίριαλ ανικανότητας, γελοιότητας και αβάσταχτης ανευθυνότητας;
Σε ποια (κανονική) χώρα ένας τελικός Κυπέλλου περιφέρεται ως άλλος επιτάφιος, με τη διαφορά ότι εκείνος της εκκλησίας περιφέρεται μέσα σε κατάνυξη στα όρια της ενορίας του, συνοδεία ιερωμένων και κόσμου, ενώ το Κύπελλο περιφέρεται εντός και εκτός Ελλάδας και συνοδεύεται από ποδοσφαιροπαράγοντες εν μέσω ασυγκράτητης χυδαιότητας και μπράβων. Γελάει ολόκληρη η ποδοσφαιρική Ευρώπη με το χάλι μιας χώρας που δεν είναι ικανή να διοργανώσει έναν ποδοσφαιρικό αγώνα και η οποία όχι μόνο δεν κοιτάει να κρύψει τις πομπές της αλλά τις διαφημίζει κιόλας.
Ενα ελληνικό ποδόσφαιρο που λέει ότι δήθεν θέλει να σταματήσει τον κατήφορό του και να ανέβει από την 20ή θέση της UEFA στη 15η ή και τη 12η θέση όπου βρισκόταν παλαιότερα. Βρείτε λοιπόν μια χώρα όχι απλώς στην πρώτη 30άδα αλλά γενικά στη λίστα της ευρωπαϊκής ομοσπονδίας που της αρέσει να εξευτελίζεται ικετεύοντας να βρεθεί ξένη ομοσπονδία η οποία θα δεχτεί να φιλοξενήσει τον ελληνικό τελικό, μόνο και μόνο επειδή η ΕΠΟ, οι ΠΑΕ και οι πανίσχυροι ιδιοκτήτες-επιχειρηματίες είναι ανίκανοι να προστατεύσουν το προϊόν τους. Και φτάνουν να πέφτουν στα πόδια ενός εκ των μεγαλύτερων αρνητικών πρωταγωνιστών που λυμαίνονται το ελληνικό ποδόσφαιρο εδώ και δεκαετίες. Βαρέλι δίχως πάτο…