«Ο Καραμανλής έχει ποινικές ευθύνες» «Οσοι τον ψηφίσουν δεν θα έχουν συνείδηση» «Πολιτικός αντίπαλος του Μητσοτάκη είναι τα έργα του»
Πώς λειτούργησε για σας η προφυλάκιση του σταθμάρχη; Νιώσατε δικαίωση;
Σε καμία περίπτωση. Αυτό ήταν αυτονόητο. Το ότι μεταφέρουν όλη την ευθύνη σε αυτό τον άνθρωπο δεν μου δίνει δικαίωση, ίσα ίσα μου δείχνει ότι αποτελεί το εξιλαστήριο θύμα. Σαφώς όφειλε να είναι πολύ πιο προσεκτικός, δεν είχε πείρα, ήταν μόνο δύο μήνες στη θέση, 19 λεπτά είχε τα δύο τρένα να κινούνται στην ίδια γραμμή αντίθετα. Για ποιο λόγο λειτούργησε έτσι όπως λειτούργησε δεν ξέρω. Ούτε μπορώ να ξέρω την επάρκεια και την εξυπνάδα του καθενός, αλλά δεν είναι δυνατόν το 2023 να βασίζονται 350 επιβάτες ενός τρένου στο αν ο σταθμάρχης είναι έμπειρος ή δεν είναι, αν είναι έξυπνος ή χαζός. Είναι τραγικό. Αρα όχι, δεν θεωρώ ότι έχουμε δικαιωθεί. Θεωρώ ότι πρέπει να αρχίσουμε να ασχολούμαστε μ’ αυτούς που πραγματικά οδήγησαν το τρένο στη σύγκρουση.
Οι εργαζόμενοι είχαν κοινοποιήσει τα προβλήματα που υπήρχαν και προειδοποιούσαν για μια τέτοια τραγωδία.
Σαφώς. Ξέρετε, αυτό είναι πολύ μεγάλο αποδεικτικό στοιχείο ότι έχει ποινικές ευθύνες ο κ. Καραμανλής. Δεν είναι δυνατόν αυτός ο άνθρωπος αντί να είναι στον ανακριτή και να προσπαθεί να εξηγήσει την κατάσταση να είναι υποψήφιος.
Πώς νιώθετε γι’ αυτή την υποψηφιότητα; Βρίσκετε υποκριτική την παραίτησή του τότε;
Είναι προσβλητικό, για να μην πω αδιανόητο και ανήθικο. Φαίνεται ότι ο άνθρωπος δεν έχει καθόλου ηθικούς ενδοιασμούς, δεν έχει ευθιξία. Η υποψηφιότητά του είναι προσβλητική για τους νεκρούς μας και φυσικά πιστεύω ότι γίνεται προκειμένου να έχει βουλευτική ασυλία, πιστεύοντας ότι αυτήν τη φορά θα γλιτώσει από τις ευθύνες του. Υπουργούς που να βασίζονται σε νόμους που τους καθιστούν ανεύθυνους και να χαίρονται δεν έχω ξαναδεί πουθενά στον κόσμο. Είμαστε πλήρως απογοητευμένοι και όχι μόνο από τον κ. Καραμανλή∙ από όλο το πολιτικό σύστημα, γιατί όλοι το ανέχτηκαν. Θα μπορούσαν, από όποιο κόμμα κι αν είναι, να πουν: «Οχι, αυτό δεν γίνεται». Προέρχομαι από οικογένεια που ψήφιζε παραδοσιακά Νέα Δημοκρατία. Αν υπάρχουν άνθρωποι που θα ψηφίσουν τον Καραμανλή, για μένα δεν θα έχουν συνείδηση. Πραγματικά το να ψηφίζεις έναν υπεύθυνο και έναν αδιάφορο άνθρωπο, ο οποίος και μετά το δυστύχημα χειρίστηκε το θέμα τόσο γελοία, δηλαδή παραιτήθηκε και έπειτα από ενάμιση μήνα έβαλε ξανά υποψηφιότητα, με θίγει σαν προσωπικότητα. Με θεωρεί χαζή. Εμείς έχουμε μάθει ότι ο κ. Καραμανλής πηγαίνει στα χωριά, σε ανθρώπους που μπορεί να μην ξέρουν, με σταυρωμένα ψηφοδέλτια σε φακελάκια. Μιλάμε για τέτοιο επίπεδο ανθρώπου. Εμένα με προβλημάτισε η στάση και των 300. Κανείς δεν ζήτησε να γίνει εξεταστική επιτροπή. Δεν στρέφομαι εναντίον του κ. Μητσοτάκη και του κ. Καραμανλή επειδή κάνω αντιπολίτευση. Εγώ ήμουν σε αυτό το κόμμα και ντρέπομαι. Πρώτα είμαστε άνθρωποι. Πώς θα συνεχίσουμε να εμπιστευόμαστε έναν άνθρωπο ο οποίος υποστηρίζει ξεκάθαρα τη διαφθορά; Εναν άνθρωπο που κάνει τέτοια αίσχη και δεν έχει καν την τόλμη να παραδεχτεί και να αναλάβει τις ευθύνες. Εχουμε γεμίσει από ανεύθυνους πλέον εδώ πέρα. Οι οποίοι πλέον παίζουν και με τις ζωές μας. Παίζανε με τα οικονομικά, τώρα παίζουν και με τις ζωές μας.
Αρα θεωρείτε ότι η προσπάθεια επανεκλογής του είναι σκόπιμη προκειμένου να λάβει τη βουλευτική ασυλία;
Σαφώς. Γιατί αλλιώς τι έχει να μας επιδείξει; Το σωστό έργο που έκανε; Εκτός από το ότι χάθηκαν μερικά εκατομμύρια για το ελληνικό δημόσιο και δεν ξέρουμε πού είναι, έχει να μας επιδείξει κάποιο έργο ο κ. Καραμανλής και ζητάει να εκλεγεί ξανά; Την αξιολόγηση που βάζουν στα σχολεία θα έπρεπε να τη βάζουν πρώτα στους πολιτικούς. Δεν θεωρώ ότι έχει πείσει κανέναν με την παραίτησή του, μιλάμε για όσους έχουν συνείδηση βέβαια, γιατί με όσους δεν έχουν συνείδηση δεν θα ασχοληθούμε. Εμείς θα κάνουμε κι άλλες μηνύσεις, το θέμα θα προχωρήσει.
Ο πρωθυπουργός μίλησε για προσωρινή φθορά του κόμματός του εξαιτίας των Τεμπών. Πώς ακούσατε αυτήν τη δήλωση;
Ο κ. Μητσοτάκης από την πρώτη μέρα αυτού του τραγικού εγκλήματος έχει μια συμπεριφορά απόκοσμη. Θα έπρεπε σαν πρωθυπουργός να έχει δείξει το ανθρώπινο πρόσωπό του, να έχει δείξει ότι είναι ακέραιος, αλλά οι πράξεις του μέχρι στιγμής δείχνουν ότι δεν τα έχει αυτά τα χαρακτηριστικά. Ο κ. Μητσοτάκης συνεχίζει μέσα σε ένα τέτοιο δράμα, το οποίο έχει συγκλονίσει όλο τον κόσμο, να σκέφτεται μόνο τον εαυτό του και το κόμμα του. Είναι προσβλητικές οι δηλώσεις του. Ντρέπομαι που καλούμαι να τις σχολιάσω. Θα περιμέναμε από τον κ. Μητσοτάκη τουλάχιστον τη σιωπή. Να μας έδινε μια έμπρακτη συγγνώμη και μετά σιωπή. Δεν είμαστε εμείς ο πολιτικός του αντίπαλος. Ο πολιτικός του αντίπαλος είναι τα έργα του, το τι έχει κάνει μέχρι τώρα, η πορεία του. Εμάς που παλεύουμε να βγάλουμε τη μέρα να μας αφήσει ήσυχους.
Λίγες ημέρες πριν από τις εκλογές επανήλθε και έκανε λόγο για εργαλειοποίηση της υπόθεσης προεκλογικά με αφορμή τη μήνυση που καταθέσατε. Ωστόσο ύστερα από έντονες αντιδράσεις προσπάθησε να πει πως δεν αναφερόταν σε εσάς, τους γονείς των θυμάτων, αλλά στους μηχανοδηγούς που απεργούν.
Οποιος τ’ ακούσει καταλαβαίνει σε ποιους αναφέρεται ο κ. Μητσοτάκης. Δεν τα έχουμε χάσει εντελώς. Σαφώς και αναφερόταν σε μας. Εγώ τι να πω… Θα έλεγα ότι το να εργαλει
οποιείς τον θάνατο ενός παιδιού είναι μια φράση που δεν θα μπορούσα να την ακούσω ούτε από τον τελευταίο άνθρωπο. Αν το άκουγα από έναν απλό άνθρωπο, θα αναρωτιόμουν αν έχει σώας τας φρένας. Δεν λέγεται αυτό το πράγμα. Απλώς δεν λέγεται. Πώς να σχολιάσω κάτι το οποίο είναι αχαρακτήριστο; Η μήνυση με την οποία ζητάμε να αποδοθούν ευθύνες για τον θάνατο των παιδιών μας είναι πράξη πολιτικής σκοπιμότητας; Πρώτα είμαστε άνθρωποι και μετά πολιτικοί, γιατροί, δημοσιογράφοι. Αυτή την ιδιότητα, του ανθρώπου, δεν την έχουμε δει ακόμη από τον κ. Μητσοτάκη. Εμείς πολεμάμε με δάκρια στα μάτια για το δίκιο. Εχουμε χάσει τα παιδιά μας. Αυτοί ασχολούνται με τις εκλογές. Η ζωή μας σταμάτησε στις 28 Φεβρουαρίου. Κάθε μέρα είναι ίδια με την προηγούμενη για μας και αυτό που θέλουμε είναι να ξεκινήσει και να τελειώσει για να έρθει η επόμενη. Και το μόνο που μας κρατάει είναι να βλέπουμε ότι κάποια πράγματα αρχίζουν να φαίνονται στο θέμα της δικαίωσης των παιδιών μας. Αυτό μας νοιάζει και τίποτε άλλο. Κανένας άνθρωπος δεν πρέπει να μπει στη θέση μας. Κανένας. Αλλά το να έχεις και άλλους ανθρώπους απέναντι, που είναι και οι υπαίτιοι, να σου λένε ότι το εκμεταλλεύεσαι… τι κουβέντα είναι αυτή; Και μάλιστα όταν στη μήνυση ζητάμε τη διαλεύκανση ενός εγκλήματος σε βάθος δεκαπενταετίας. Η μήνυση δείχνει καθαρά ότι μας ενδιαφέρει να βγάλουμε την αλήθεια και να τιμωρηθούν οι πραγματικά υπεύθυνοι. Στη μήνυσή μας στην πρώτη σελίδα είναι και ονόματα του ΣΥΡΙΖΑ και του ΠΑΣΟΚ. Ο κ. Μητσοτάκης δείχνει ότι έχει μένος απέναντί μας. Για μας που έχουμε χάσει τα παιδιά μας σε ένα δυστύχημα στο οποίο υπάρχει κρατική ευθύνη.
Αν είχατε μπροστά σας τον Κυριάκο Μητσοτάκη, με την ιδιότητα όχι μόνο του πρωθυπουργού αλλά και του πατέρα, τι θα του λέγατε;
Θα τον ρωτούσα αν θα κρατούσε την ίδια σκληρή και απάνθρωπη στάση αν είχε χάσει τα δικά του παιδιά
στο τρένο. Θα τον ρωτούσα αν θα μάζευε τις δυνάμεις του για να πάει αμέσως μετά την κηδεία του παιδιού του στον ανακριτή κλαίγοντας και παρακαλώντας τον να είναι αμερόληπτος και δίκαιος. Θα τον ρωτούσα αν θα καθόταν να ψάξει να καταλάβει τι έχει γίνει, αν θα σκεφτόταν όλη τη μέρα πώς θα δικαιώσει το παιδί του. Θα τον ρωτούσα αν θα έκανε και αν δικαιολογεί όλα όσα κάνουμε εμείς ως γονείς.
Εχουμε δει τα τελευταία χρόνο μανάδες να αγωνίζονται για τον άδικο χαμό των παιδιών τους και κάποιες δικαιώθηκαν. Εχετε πάρει δύναμη απ’ αυτό;
Σίγουρα. Τώρα που το βλέπω, σίγουρα. Εγώ με το που έμαθα ότι έγινε αυτό που έγινε και ότι η κόρη μου είναι νεκρή, το επόμενο δευτερόλεπτο ορκίστηκα στη μνήμη της: «Εγώ αυτούς που σε σκότωσαν, παιδί μου, θα τους βάλω φυλακή». Από την πρώτη στιγμή, από το πρώτο λεπτό, έδωσα αυτή την υπόσχεση και κάθε μέρα γίνεται όλο και πιο δυνατή. Αισθάνομαι ότι κατά κάποιο τρόπο έχω την κόρη μου μέσα μου. Ωρες ώρες απορώ πώς μπορώ και στέκομαι. Η κόρη μου παλεύει μέσα από μένα. Αυτός ο αγώνας μού δίνει κουράγιο.
Η δικαίωση θα απαλύνει τον πόνο;
Πλήρης δικαίωση δεν μπορεί να έρθει. Η ζωή της κόρης μου τελείωσε. Οι δικές μας ζωές, των υπολοίπων που μείναμε πίσω, είναι καταστραμμένες, αλλά η δικαίωση είναι θέμα ηθικό, είναι κάτι που πρέπει να γίνει. Ετσι πρέπει να λειτουργεί μια υγιής κοινωνία. Αυτό δεν θα απαλύνει τον πόνο, ίσως όμως με κάνει να αισθάνομαι καλύτερα απέναντι στην κόρη μου. Να μπορώ να κοιτάξω το μνήμα της στα μάτια. Γιατί όποτε πηγαίνω κοιτάζω κάτω. Δεν τολμάω να την κοιτάξω στα μάτια. Μόνο αν τη δικαιώσω και τιμωρήσω αυτούς που τη σκότωσαν, τότε θα μπορώ να είμαι εντάξει. Αρα ίσως η δικαίωση να μας βοηθήσει να κοιμόμαστε λίγο περισσότερο.
Τα πρώτα 24ωρα μετά το δυστύχημα ακούσαμε για ετοιμότητα του κράτους και μάλιστα ότι έχουν διατεθεί από την πρώτη στιγμή ψυχολόγοι για τους συγγενείς των θυμάτων και τους επιζώντες. Εσάς σας παρείχαν ψυχολογική υποστήριξη;
Οχι, ποτέ. Την 1η Μαρτίου, Τετάρτη πρωί, μας είχαν δώσει ένα ή δύο νούμερα αστυνομίας, νομίζω, για να μάθουμε τι γίνεται, από τα οποία κανένα ποτέ δεν απάντησε. Μιλώντας και με άλλους συγγενείς κανείς δεν μπόρεσε να πάρει πληροφορίες από αυτά τα τηλέφωνα. Ξέρετε τι είναι να έχεις μάθει ότι το παιδί σου ήταν σ’ αυτό το τρένο που βλέπεις τις εικόνες και να σου δίνουν ένα τηλέφωνο που δεν το σηκώνει ποτέ κανένας; Εμένα αυτό με διέλυσε. Εβλεπα μόνο εικόνες. Δεν ήξερα τι να κάνω. Ημουν σε κατάσταση πανικού. Πήρα το ΑΤ της γειτονιάς να με καθοδηγήσουν και μου είπαν να μιλήσω με τα νοσοκομεία της Λάρισας – φανταστείτε σε τι κατάσταση ήμουν που δεν σκέφτηκα ούτε καν αυτό. Σε εκείνη τη φάση, που δεν απαντούσε το τηλέφωνο για όση ώρα προσπαθούσα, χτυπιόμουν κάτω και δεν ήξερα τι έπρεπε να κάνω. Δεν μπορώ να καταλάβω ποιος είναι ο κρατικός μηχανισμός που λειτούργησε. Το ότι υπήρχε μετά ψυχολόγος που μας έλεγε να μην ανοίξουμε τις σακούλες να δούμε τα υπολείμματα των ανθρώπων μας; Αυτή ήταν η υποστήριξη; Να τους πούμε ευχαριστώ λοιπόν. Το κράτος ήταν απόν. Δεν υπήρχε καμία επικοινωνία από κανένα υπουργείο. Δεν υπήρχε καμία επιστολή από την πρόεδρο της Δημοκρατίας, από το γραφείο του πρωθυπουργού με μια ταπεινή συγγνώμη, μια επιστολή συμπάθειας, συλλυπητηρίων, κάτι… Το οποίο βέβαια είναι ένα τίποτε, δεν είναι κάτι ουσιώδες, αλλά εμείς δεν είχαμε ούτε το τίποτε. Δεν είχαμε τίποτε από αυτή την κυβέρνηση. Μόνο τον θάνατο των παιδιών μας.
Μέχρι σήμερα, έτσι όπως κινείται δικαστικά η υπόθεση, βλέπετε
«Προέρχομαι από οικογένεια που ψήφιζε παραδοσιακά Νέα Δημοκρατία. Δεν στρέφομαι εναντίον του κ. Μητσοτάκη και του κ. Καραμανλή επειδή κάνω αντιπολίτευση. Ημουν σε αυτό το κόμμα και ντρέπομαι…»
ότι πάει πραγματικά να αποδοθεί δικαιοσύνη;
Οχι βέβαια. Δεν είμαι νομικός να καταλαβαίνω, σας μιλάω με το ένστικτο της μάνας. Από τη δεύτερη μέρα έχει ξεκινήσει η προσπάθεια συγκάλυψης, αλλοιώνοντας τον χώρο. Και συνεχίζουμε με έναν ανακριτή ο οποίος ενώ έχουν περάσει δυόμισι μήνες ασχολείται με πλημμελήματα. Με τους σταθμάρχες, τους επόπτες και φοβάται να ανέβει στις διοικήσεις και στους υπεύθυνους, του ΟΣΕ, της ΤΡΑΙΝΟΣΕ, να αρχίσει να ασχολείται με τις συμβάσεις που ποτέ δεν μπήκαν σε λειτουργία και αφορούσαν την ασφάλεια των σιδηροδρομικών γραμμών και φυσικά τα πολιτικά πρόσωπα. Εχουν περάσει δυόμισι μήνες και αν ρωτήσει κανείς σήμερα «ποιος φταίει;», θα σου πουν «φταίει ο σταθμάρχης». Αυτό που λέγανε την πρώτη μέρα. Είμαστε ύστερα από δυόμισι μήνες στην πρώτη μέρα. Είναι οφθαλμοφανές τι γίνεται και ότι προσπαθούν να κάνουν τη μέρα νύχτα.
Γίνεται αυτό το αδιανόητο δυστύχημα και ένα μήνα μετά μπήκαν ξανά σε λειτουργία τα τρένα για να μας αποδείξουν ότι και καλά δεν ήταν τίποτε. Ξέρουν πως ό,τι κι αν κάνουν, δεν θα τους ακουμπήσει κανείς. Δεν είναι δυνατόν να σκοτώθηκαν 57 άνθρωποι από κρατικό λάθος και να μιλάμε ακόμη για πλημμελήματα. Αυτό είναι προσβολή για μας. Η Δικαιοσύνη δεν μας δείχνει και το καλύτερό της πρόσωπο. Μας δείχνει αυτό που φοβόμασταν. Μας δείχνει αυτό που έχει γίνει σε ανάλογες περιπτώσεις στο παρελθόν. Οπως και με το Μάτι, έτσι και με μας, προσπαθούν να μας εξοντώσουν ψυχολογικά τραβώντας την υπόθεση χρόνια, ώστε να φτάσουμε σε σημείο να απαυδήσουμε και να πούμε «παραδιδόμαστε, κάντε ό,τι θέλετε πλέον». Αυτό νομίζουν ότι θα συμβεί. Δεν θα το επιτρέψουμε να συμβεί. Γι’ αυτό φτιάξαμε τον σύλλογο. Δεν συγκρίνω με το Μάτι. Δεν συγκρίνονται αυτά τα δύο. Το μόνο που μπορώ να συγκρίνω είναι η προσπάθεια αποφυγής των ευθυνών. Αυτό είναι το κοινό σημείο. Τα γεγονότα είναι διαφορετικά.
Πήγα στον ανακριτή. Αρχισα να κλαίω. Του είπα: «Εσείς βλέπετε νούμερα, 57 ονόματα. Ηταν παιδιά, ήταν η κόρη μου μέσα. Είκοσι χρόνων, σπούδαζε, είχε όνειρα, θα μπορούσε να είναι το δικό σας παιδί. Είναι άνθρωποι, σας παρακαλώ, δώστε τη μέγιστη προσοχή, γιατί αυτό που συνέβη είναι ένα αδιανόητο έγκλημα. Δείτε μας ανθρώπινα και ως δικαστικός λειτουργός». Πήγα και έβγαλα την ψυχή μου χωρίς να το θέλω. Δεν έχω δει τίποτε όμως… Δυστυχώς η Δικαιοσύνη ελέγχεται πλήρως.
Πέρα από την απονομή της δικαιοσύνης, ποιος είναι ο στόχος του συλλόγου σας;
Το κύριο μέλημα και αίτημα που έχει ο σύλλογος είναι η δικαίωση. Να ξεφύγουμε επιτέλους από τους σταθμάρχες και τους επόπτες. Θέλουμε να είναι ένας φόρος τιμής στους νεκρούς μας, είναι ένα έγκλημα το οποίο δεν θέλουμε σε καμιά περίπτωση να ξεχαστεί ποτέ. Είναι πλέον αυτοσκοπός για μένα να αποδοθεί δικαιοσύνη. Και φυσικά να φροντίσουμε να μην ξανασυμβεί κάτι παρόμοιο.