«Το νέο ΕΣΥ στη Λήμνο έχει γίνει πράξη»

Στη Λήμνο το όραμα του κ. Μητσοτάκη για το νέο ΕΣΥ έχει γίνει πράξη, το προσωπικό του στοίχημα για το καινούργιο ΕΣΥ (του) το πέτυχε, δεν περιμένουμε τις εκλογές. Χωρίς γιατρούς, με μετακινήσεις για να μπαλώσουν τα κενά και με συνεχείς διακομιδές ασθενών με οποιοδήποτε μεταφορικό μέσο. Μας το είπε άλλωστε και η αναπληρώτρια υπουργός. «Διακομιδές να κάνετε», για να αγοράζουμε ιδιωτικές πτητικές υπηρεσίες, είναι το νέο δόγμα. Κι ας έχουν καταντήσει το ΕΣΥ βάρκα που μπάζει νερά από παντού, έτοιμη να βουλιάξει.

Η απερχόμενη κυβέρνηση παραδίδει το νοσοκομείο της Λήμνου ουσιαστικά με μικρότερο αριθμό μόνιμων γιατρών κατά μέσο όρο απ’ ό,τι το παρέλαβε. Με έναν αναισθησιολόγο, ένα χειρουργό, έναν παθολόγο, έναν ακτινολόγο. Με έναν ή το πολύ δύο γιατρούς σε κάθε ειδικότητα, τους μετέτρεψε σε συλλεκτικό είδος. Οι περισσότεροι γιατροί αναγκάζονται να κάνουν από 15 μέχρι και πάνω από 60 συνεχόμενες εφημερίες. Αλλά και με ένα ποιοτικά διαφορετικό στοιχείο. Με τον κ. Μητσοτάκη και τους υπουργούς του το αδιανόητο έγινε πράξη. Το νησί για ολόκληρα δεκαπενθήμερα μένει χωρίς αναισθησιολόγο, κάτι που δεν γινόταν στο παρελθόν. Ενα ολόκληρο νησί 20.000 κατοίκων στη μέση του πελάγους χωρίς αναισθησιολογική κάλυψη για μεγάλα χρονικά διαστήματα! «Πάμε κι

όπου βγει!». Δεν το ονομάζει κανείς υγειονομική ασφάλεια αυτό ούτε ποιοτικές συνθήκες εργασίας (και ασφαλούς διαβίωσης) ευρωπαϊκής χώρας.

Αυτό το νέο ΕΣΥ της Νέας Δημοκρατίας του κ. Μητσοτάκη και των μεγάλων ιδιωτικών συμφερόντων, που μοιάζει με τουριστικό γραφείο το οποίο μετακινεί γιατρούς και ασθενείς ανά την επικράτεια με τεράστιο οικονομικό κόστος, που εμείς το ζούμε, δεν είναι τόσο καινούργιο. Γυρίζει τα νησιά όπισθεν ολοταχώς στη δεκαετία του ’50, στα πέτρινα χρόνια της άγονης γραμμής, και τη χώρα στην προ ΕΣΥ εποχή. Αυτό δεν είναι όραμα, είναι εφιαλτικό deja vu.

Το στοίχημα ασθενών και υγειονομικών δεν ταυτίζεται με το νεοφιλελεύθερο στοίχημα του κ. Μητσοτάκη. Το όραμα της κοινωνίας είναι ένα δημόσιο δωρεάν ποιοτικό ΕΣΥ που θα καλύπτει τις ανάγκες των κατοίκων. Που θα μειώνει τις ανισότητες (οικονομικές, γεωγραφικές, εκπαιδευτικές). Που θα σέβεται τον ασθενή και τον εργαζόμενο. Που θα δίνει αξιοπρεπείς μισθούς και συνθήκες εργασίας. Που θα προβλέπει κίνητρα για τα άγονα νησιά, γιατί τα νησιά είναι ο πλούτος της χώρας. Που θα νοιάζεται για την ΠΟΙΟΤΗΤΑ (υπηρεσιών, εργασίας, ζωής). Κι επειδή «φοβάμαι όλα αυτά που θα γίνουν για μένα χωρίς εμένα», θα βρεθώ την Κυριακή στην κάλπη για να κερδίσει το δικό μας στοίχημα. Ελπίζω να συναντηθούμε.