Η σκοτεινή περίοδος

Στόχος τους να εξαφανίσουν τη μικρομεσαία επιχειρηματικότητα υπέρ των ολιγοπωλίων

«Βραδιάζει» για την πραγματική οικονομία. Η βάση κατασκευάστηκε στην προηγούμενη τετραετία με το «όλα ιδιωτικά μέσα από την αποσύνθεση των δημόσιων δομών». Το «ευαγγέλιο» ονομάζεται «έκθεση Πισσαρίδη». Το πρόβλημα βρίσκεται στο κόστος μετάβασης. Πώς μπορεί μια οικονομία που η ραχοκοκαλιά της είναι η μικρομεσαία επιχειρηματικότητα, στην οποία απασχολείται το 87% του κόσμου της μισθωτής εργασίας, να μετατραπεί σε οικονομία των μεγάλων παικτών που λειτουργούν ως ολιγοπώλια; Είναι προφανές ότι μια τέτοια μετάβαση προϋποθέτει την καταστροφή των μικρομεσαίων επιχειρήσεων. Ποιες όμως είναι οι μικρομεσαίες επιχειρήσεις;

• Υπάρχουν περί το 1,5 εκατ. επαγγελματικοί ΑΦΜ.

• Από αυτούς, περίπου οι 850.000 αφορούν εμπόρους και βιοτέχνες. Οι υπόλοιποι εντάσσονται στους επιστημονικούς κλάδους (νομικοί, υγειονομικοί, μηχανικοί, οικονομολόγοι κ.λπ.).

• Από το 1,5 εκατ. επαγγελματικών ΑΦΜ μόλις οι 250.000 περίπου έχουν αριθμό μητρώου εργοδότη στον eΕΦΚΑ. Από αυτούς, το 92% περίπου είναι επιχειρήσεις που απασχολούν κάτω από εννιά εργαζόμενους. Επίσης, το 96% των επιχειρήσεων της χώρας απασχολεί μέχρι 20 εργαζόμενους. Σ’ αυτό το 96% απασχολείται το 87% των μισθωτών!

• Τα τραπεζικά κριτήρια. Μόλις 30.000-40.000 επιχειρήσεις μπορούν να έχουν πρόσβαση σε τραπεζικό δανεισμό ώστε να επενδύσουν για να επεκταθούν!

Ολιγοπώλια παντού

Ολοι αυτοί κινδυνεύουν με καταστροφή, άλλος ολική και άλλος μερική, από τις πολιτικές που θα εφαρμοστούν μες στην επόμενη τετραετία. Πρόκειται για τη διαρκή ενίσχυση των μεγάλων παικτών κάθε κλάδου της οικονομίας, ώστε αυτοί να απορροφήσουν τους μικρούς παίκτες και έτσι να υπάρξουν τα ολιγοπώλια. Εκεί όμως υφίστανται οι παγίδες. Αφενός οι μεγάλες επιχειρήσεις εργάζονται με «οικονομίες κλίμακας», που σημαίνει συρρίκνωση του παραγωγικού δυναμικού και άρα ανεργία.

Αφετέρου μπορούν να επηρεάζουν τις τιμές, που σημαίνει ότι μπορούν να μεγιστοποιούν τα κέρδη τους εφαρμόζοντας εναρμονισμένες πρακτικές, «σκεπάζοντας» έτσι κάθε έννοια ανταγωνισμού. Το ζούμε ήδη με το κόστος ρεύματος. Η ενέργεια είναι η πρώτη προτεραιότητα που έθεσε ο Κυρ. Μητσοτάκης όταν ανέλαβε το 2019. Οι 4+1 που απαρτίζουν το καρτέλ του φυσικού αερίου έχουν επιβάλει τους όρους τους και η κοινωνία… τσουρουφλίζεται. Για να συμβεί αυτό χρειάστηκε αρχικά να απαξιωθεί η ΔΕΗ, ακολούθως να επιβληθεί η απολιγνιτοποίηση ώστε να αναδειχθεί κυρίαρχο καύσιμο της παραγωγής ρεύματος το φυσικό αέριο, να θεσμοθετηθεί το target model όπου το φυσικό αέριο καθόριζε τις τιμές του ρεύματος και τέλος η ΔΕΗ να χάσει το «Δ», τον δημόσιο χαρακτήρα της. Ολα αυτά απογείωσαν το κόστος ρεύματος.

Χρηματοδότηση για λίγους

Η έκθεση Πισσαρίδη είναι το «ευαγγέλιο» του Κυρ. Μητσοτάκη. Αν θέλουμε να το συμπυκνώσουμε σε μία φράση, αυτή είναι «μεγάλα επιχειρηματικά σχήματα». Είναι το επικοινωνιακό περιτύλιγμα για να περάσουμε σε οικονομία ολιγοπωλίων. Το όχημα είναι τα χρήματα του Ταμείου Ανάκαμψης που θα διοχετευτούν σε πολύ λίγους μέσα από το πρόγραμμα «Ελλάδα 2.0». Είναι ο μηχανισμός που έχει στηθεί ώστε να διοχετευτεί ένας πακτωλός 18 δισ. ευρώ (με τον δανεισμό μπορεί να μοχλευτεί ένα ποσό κοντά στα 50 δισ. ευρώ) σε 400-500 επιχειρήσεις της χώρας. Το αφήγημα είναι ότι αυτοί οι γίγαντες θα δημιουργήσουν χιλιάδες θέσεις εργασίας και έτσι θα διαχυθεί ο πλούτος στην ελληνική κοινωνία. Ενα αφήγημα που έχει πληρώσει τα μέγιστα η Ελλάδα, τόσο το 1960 με τα θαλασσοδάνεια που λάμβαναν επιχειρηματίες από τα αποθεματικά των ασφαλιστικών ταμείων όσο και τη δεκαετία του 1990 με το χρηματιστήριο και την εξαΰλωση εκατοντάδων δισ. δραχμών σε φούσκες.