Μια δεύτερη ευκαιρία κατανόησης
Την προηγούμενη εβδομάδα των εκλογών ένας σημαντικός αριθμός ανθρώπων που είτε ανήκουν είτε πρόσκεινται στον ΣΥΡΙΖΑ λειτούργησε στα social media όπως ακριβώς πριν από τις ευρωεκλογές του 2019: διατυμπάνιζαν σε μετρημένους ή έντονους τόνους ότι σε λίγες μέρες η εκλογική νίκη έρχεται. Αφού λοιπόν δεν το κατάφεραν την πρώτη φορά (2019), η εκκωφαντική ήττα της 21ης Μαΐου 2023 που μοιάζει με το τέλος της μεταπολίτευσης ήρθε να τους θυμίσει ότι τα προσδοκώμενα μιας κάλπης δεν καθορίζονται από τον «αυτισμό» της μικροκοινωνίας που εμείς διαμορφώνουμε, πολλώ δε μάλλον από το timeline μας. Αυτή η κάλπη επιβεβαίωσε μια αδιαμφισβήτητη ηγεμονία της Δεξιάς – όχι μόνο με υλιστικούς όρους εξαιτίας των 50 δισ. ευρώ που μοιράστηκαν
στους πολίτες, αλλά και αξιακά μέσα από ιδέες περί ασφάλειας και σταθερότητας με γκραμσιανούς όρους.
Θα μπορούσα να αναλύσω αιτίες και παθογένειες που οδήγησαν σε αυτή την ήττα, αλλά προτιμώ να επικεντρωθώ σε λάθη που συνεχίζουν να επαναλαμβάνονται ενώ έχουμε ακόμη μία αναμέτρηση προ των πυλών: 1) Δεν γίνεται ο λαός να είναι «μάγκας» το 2015 – με δύο εθνικές κάλπες και ένα δημοψήφισμα– και «ραγιάς» ή κουτός όταν επιλέγει να σε εγκαταλείψει. Η Αριστερά – φτιαγμένη να είναι δίπλα στον λαό– οφείλει να αφουγκραστεί και όχι να κουνάει το δάχτυλο όποτε το αποτέλεσμα δεν την ικανοποιεί. Ωρα λοιπόν να εξηγήσει ο ΣΥΡΙΖΑ τι διαφορετικό έκανε στη διακυβέρνηση του 2015-19 και τι
ακριβώς σκοπεύει να κάνει εάν ο λαός επιχειρήσει να τον εμπιστευτεί ξανά έτσι ώστε σε πρώτη φάση να επιδιώξει μια ηγεμονία στον χώρο της αξιωματικής αντιπολίτευσης.
2) Οταν στις αρχές του Μαΐου του 1941 η Βέρμαχτ καταλάμβανε την Αθήνα μερικοί αστοί με τα διαβατήριά τους ζήτησαν τη θαλπωρή της ειρήνης σε άλλες χώρες (και δυστυχώς μερικοί άλλοι υποδέχτηκαν τους κατακτητές). Η Αριστερά έμεινε εκεί, οργάνωσε και πρωτοστάτησε στην αντίσταση. Δεν επιχειρώ να κάνω κανέναν παραλληλισμό της γερμανικής κατοχής με την κυβέρνηση Μητσοτάκη, αντίθετα θέλω να σημειώσω ότι καμία μάχη δεν εγκαταλείπεται. Ιδίως όταν σου δίνεται η ευκαιρία μέσα από μια οδυνηρή ήττα να φέρεις το παιχνίδι στο δικό σου τερέν. Αυτό της κοινωνίας και των κινημάτων.