Αντίο σε δύο δημιουργούς

Ο σκηνοθέτης Βαγγέλης Σερντάρης (19382023) εμφανίστηκε στα κινηματογραφικά πράγματα της Ελλάδας στα τέλη των 60s μαζί με τον Θόδωρο Αγγελόπουλο, τον Παντελή Βούλγαρη, τον Δήμο Θέο και άλλους δημιουργούς. Οταν ήταν νέος παράλληλα με τις σπουδές του στις πολιτικές και οικονομικές επιστήμες παρακολουθούσε και μαθήματα κινηματογράφου, καλλιεργώντας το πάθος του που στη συνέχεια θα γίνει η βασική του επαγγελματική ενασχόληση. Υπηρέτησε το σινεμά από αρκετά πόστα (βοηθός σκηνοθέτη, μοντέρ, σεναριογράφος, παραγωγός κ.ά.) και για πολλούς ήταν ο κύριος εκπρόσωπος του νεορεαλισμού στη χώρα μας. Πραγματοποίησε το πετυχημένο ντεμπούτο του το 1969: η νουάρ αποχρώσεων «Ληστεία στην Αθήνα» με τους Ανέστη Βλάχο, Δήμο Σταρένιο, Χρήστο Τσάγκα και Γιώργο Καλαντζή, που «φωτογράφιζε» τον υπόκοσμο της Αθήνας, τιμήθηκε με το βραβείο σκηνοθεσίας στο Φεστιβάλ της Θεσσαλονίκης. Το 1997 η «Βασιλική» με τους Πασχάλη Τσαρούχα και Ταμίλα Κουλίεβα απέσπασε τα βραβεία καλύτερης ταινίας και σεναρίου στο ίδιο φεστιβάλ καθώς και το βραβείο της ΠΕΚΚ. Ο γεννημένος στην Τιφλίδα Οτάρ Ιοσελιάνι (1934-2023) ήταν ο πιο διάσημος δημιουργός της Γεωργίας. Αποφοίτησε από το Κρατικό Ινστιτούτο Κινηματογράφου της Μόσχας το 1965, ενώ προηγουμένως είχε σπουδάσει μουσική, αποκτώντας μάλιστα διπλώματα στη σύνθεση, στο πιάνο και στη διεύθυνση ορχήστρας. Οι μουσικές επιρροές του θα σημαδέψουν σχεδόν ολόκληρο το κινηματογραφικό έργο του. Απέκτησε διεθνή φήμη με την πρώτη του κιόλας ταινία, «Πεσμένα φύλλα», που προβλήθηκε στο Φεστιβάλ των Καννών το 1966 και τιμήθηκε με δύο βραβεία. Η μεγάλη στιγμή του πάντως ήταν το φαινομενικά ανάλαφρο αλλά εξόχως τραγικό «Ηταν ένας τραγουδιστής κότσυφας» που γύρισε το 1971 και αφορούσε τη ζωή ενός «ανεύθυνου» νέου που αρνείται να γίνει γρανάζι του συστήματος και γι’ αυτό τιμωρείται σκληρά. Από τις αρχές των 80s ζούσε μόνιμα στο Παρίσι και είχε πολιτογραφηθεί Γάλλος.