Η πρώτη χρονιά χωρίς ΑΕΚ
Ο νέος δρόμος της «Ενωσης», ο ΠΑΟ, ο Ολυμπιακός, ο ΠΑΟΚ και οι άλλοι
Ο υποβιβασμός της ΑΕΚ στη Γ΄ Εθνική μπορεί να ήταν από ένα σημείο και μετά ηθελημένη απόφαση, δεν παύει όμως να αποτελεί το πιο σημαντικό γεγονός της χρονιάς που φεύγει για το ελληνικό ποδόσφαιρο. Το 2013 γράφτηκε η πιο μαύρη σελίδα στην ιστορία της «Ενωσης», αλλά με ένα οξύμωρο τρόπο, αυτή η χρονιά αποτελεί ταυτόχρονα την απαρχή της αναγέννησης ενός ιστορικού σωματείου που χρόνια τώρα είχε εγκλωβιστεί στα τεράστια χρέη του και αδυνατούσε να εκπληρώσει τον πρωταγωνιστικό ρόλο που έχει στο ελληνικό ποδόσφαιρο. Οι οπαδοί της ΑΕΚ δεν αντιμετώπισαν ως τραγωδία τον υποβιβασμό της ομάδας τους για πρώτη φορά στην ιστορία, αλλά ως ευκαιρία μιας δυναμικής επανεκκίνησης με πυλώνες την κατασκευή νέου γηπέδου στη Ν. Φιλαδέλφεια και τον ηγετικό ρόλο που δέχθηκε να αναλάβει στη νέα εποχή ο Δημήτρης Μελισσανίδης.
Η απουσία της ΑΕΚ ήταν σημαντικό κτύπημα για την, ούτως ή άλλως, υποβαθμισμένη Σούπερ Λίγκα. Με τη συντριπτική πλειοψηφία των ομάδων να ασφυκτιούν κάτω από το βάρος των δυσβάστακτων χρεών τους, το επίπεδο ανταγωνισμού έχει πέσει αισθητά και έχει συμπαρασύρει το επίπεδο και του πρωταθλήματος. Η μνημονιακή πολιτική που ακολουθούν αναγκαστικά οι περισσότερες, έχει περιορίσει κατά πολύ την παρουσία καλών ξένων ποδοσφαιριστών στο πρωτάθλημα και έχει ανοίξει την ψαλίδα με τη μόνη ομάδα που έχει εγγυημένα τα τεράστια, για τα ελληνικά μέτρα, έσοδα από την εξασφαλισμένη παρουσία της στο Τσάμπιονς Λιγκ.
Εκμεταλλευόμενος τα οικονομικά προβλήματα των άμεσων ανταγωνιστών του, ο Ολυμπιακός κέρδισε εύκολα για μία ακόμη χρονιά τον τίτλο του πρωταθλητή και μαζί μ’ αυτόν, τη δυνατότητα να έχει σημαντική «κάβα» για να κινηθεί με άνεση στο μεταγραφικό παζάρι. Η έλλειψη ανταγωνισμού τον οδηγεί στη διαφαινόμενη εύκολη κατάκτηση και του εφετινού τίτλου, γεγονός που έχει περιορίσει σημαντικά το αγωνιστικό ενδιαφέρον. Πέρα από τη μετατροπή του πρωταθλήματος σε κούρσα για ένα άλογο και την ποιοτική υποβάθμιση των περισσότερων ομάδων, η καχυποψία και η αρρωστημένη δομή
Το 2013 κλείνει με άδειες εξέδρες, ενώ Αρης και Πανιώνιος βρίσκονται σε αδιέξοδο.
του ελληνικού ποδοσφαίρου εξακολουθούν να κρατούν την πλειοψηφία των φιλάθλων μακριά από τα γήπεδα, συντηρώντας το φαινόμενο της άδειας εξέδρας.
Η παρουσία του Ιβάν Σαββίδη και τα σημαντικά ποσά που διέθεσε για την οικονομική εξυγίανσή του, ανέδειξαν στη χρονιά που φεύγει τον ΠΑΟΚ ως την πιο άμεση ορατή απειλή για τη μονοκρατορία του Ολυμ- πιακού. Δεν έχει καταφέρει ακόμα να κλείσει αισθητά την ψαλίδα, έχει όμως τη δυναμική να το κάνει τα επόμενα χρόνια και να τονώσει το επίπεδο του ανταγωνισμού.
Ο Παναθηναϊκός βρίσκεται ένα βήμα πιο πίσω. Με τη θηλιά των πολλών χρεών από τα προηγούμενα χρόνια στον λαιμό του, έχασε λόγω μη αδειοδότησης από την UEFA το ευρωπαϊκό εισιτήριο και κάνει τεράστια προσπάθεια για να εξυγιανθεί οικονομικά και να επιστρέψει πιο ανταγωνιστικός στη διεκδίκηση του τίτλου. Αν δεν τελεσφορήσει το ενδιαφέρον του Δημήτρη Γιαννακόπουλου να αναλάβει τις τύχες του μαζί με ξένο «συμπαίκτη», ο Παναθηναϊκός θα συ- νεχίσει να πορεύεται με το μοντέλο της λαϊκής βάσης, στηριζόμενος κυρίως στην οικονομική βοήθεια των οπαδών του.
Τόσο στο πρωτάθλημα που τελείωσε το καλοκαίρι όσο και σ’ αυτό που βρίσκεται σε εξέλιξη, φάνηκε ότι πέρα από τις παραδοσιακές δυνάμεις, σημαντικό ρόλο μπορούν να παίξουν μόνο οι ομάδες που έχουν σταθερή διοίκηση και είναι νοικοκυρεμένες στο ταμείο τους. Ο Ατρόμητος, ο Αστέρας Τρίπολης ή η Σκόντα Ξάνθη ξεχωρίζουν, σε αντίθεση με άλλες πιο ιστορικές ομάδες όπως ο Αρης και ο Πανιώνιος, που έχουν εγκλωβιστεί στα χρέη και το μέλλον τους φαντάζει δυσοίωνο.