Περισσότερη μουσική στην ψυχή μας
Η επέτειος των 200 χρόνων ελευθερίας έχει ενσωματώσει μέσα της πληθώρα ιστορικών γεγονότων που είναι οι αρτηρίες στη συλλογική κοινωνική μας συνείδηση με ένα και μόνο καθοδηγητικό μοτίβο: Οσο κι αν «ματώνουμε», στο τέλος ξεπερνάμε τα εμπόδια και στεκόμαστε στα πόδια μας. Αυτό είναι το leitmotiv της ιστορίας μας, που αναβλύζει εξίσου ορμητικά στον πρόλογο του Καζαντζάκη, στον «Καπετάν Μιχάλη»: «...Η τύχη μας, λέει πάλι ο Μακρυγιάννης, έχει τους Ελληνες πάντοτε ολίγους· παλαιόθε ως τώρα, όλα τα θηρία πολεμούν να μας φάνε και δεν μπορούνε τρώνε, τρώνε, μα μένει πάντα μαγιά. Αυτή τη μαγιά τηνε λέω σπίθα. Είναι η σπίθα που καίει αθάνατη μέσα στα σωθικά της Ελλάδας. Αυτό είναι το μυστικό της Ελλάδας σαν το παραμυθένιο πουλί καίγεται, γίνεται στάχτη, κι από τη στάχτη ξεπετιέται ανανιωμένη…».
Η επέτειος της απελευθέρωσης πέρα από την ιστορική της αξία, προσκαλεί σε ένα συναίσθημα ευθύνης· μια ευθύνη πιο έντονη, κοινή για κάθε πολίτη, απελευθερωμένη από κοινωνικά και γεωγραφικά κριτήρια, αποστειρωμένη από πολιτικούς διαξιφισμούς και ετερότητες και η οποία μας αφορά όλους. Το 2021 θα είμαστε ακόμα πιο ελεύθεροι, ακόμα πιο ενωμένοι, ακόμα πιο μαχητές. Με μεγαλύτερη ενέργεια στην καθημερινότητά μας, ιδέες και οράματα. Με περισσότερη μουσική στην ψυχή μας, όπως και το ωραιότερο λυρικό θέατρο της Ευρώπης στην πέμπτη καλλιτεχνική περίοδο λειτουργίας του. Μια εστία πολιτισμού, ανοιχτή σε όλους, υλοποιημένη στον θεμέλιο λίθο του οράματός μας «η όπερα ανήκει σε όλους». Η παρούσα οικονομική συγ- κυρία δεν πρέπει να είναι τροχοπέδη στο μέλλον, αλλά να αποτελεί πρόκληση σε μια δημιουργικότητα χωρίς φραγμούς, που θα ανατρέψει το καθεστώς ένδειας ελέω κρίσης.
Η Εθνική Λυρική Σκηνή, ως φορέας ενός ζωντανού πολιτιστικού αγαθού, του λυρικού θεάτρου, το 2021 δρέπει τα θετικά αποτελέσματα μιας ιδέας που κάποτε φάνταζε σαν ουτοπία, καταδικασμένη μέσα σε κακούς οικονομικούς δείκτες. Η επιμονή μας, η ευτυχής συνέργεια δημόσιας και ιδιωτικής πρωτοβουλίας και η θεαματική ανταπόκριση των πολιτών στις δράσεις μας την έκανε ρεαλισμό, ορατό στον αστικό ορίζοντα της Αθήνας, όπως και βίωμα των πολιτών, όπου ο πολιτισμός είναι εργαλείο κοινωνικής συνοχής και προαπαιτούμενο μιας δημοκρατικής κοινωνίας.