Στο προσκήνιο τρεις γενιές κινηματογραφιστών
Τρεις γενιές Ελλήνων κινηματογραφιστών βρέθηκαν στο προσκήνιο του 2013. Η γενιά της μεταπολίτευσης, των βετεράνων πια σκηνοθετών μας, που εμφανίστηκε με το πρώτο κύμα του «νέου ελληνικού κινηματογράφου». Η γενιά των σκηνοθετών της νέας χιλιετίας, πιο ανθρωποκεντρική και αρκετά ανήσυχη ως προς τη φόρμα, που επαναπροσδιόρισε την έννοια «νέος κινηματογράφος» με βάση την εποχή μας. Τέλος, η γενιά της κρίσης, την οποία συνηθίσαμε να αποκαλούμε «χαμένη γενιά», οι μικρομηκάδες μας, που έχουν ανεβάσει τον πήχυ πολύ ψηλά.
Στον επίλογο του 2013, ο Παντελής Βούλγαρης, ώριμος και διόλου κουρασμένος, ήρθε στην επικαιρότητα με τη «Μικρά Αγγλία». Κινηματογραφικό σκαρί από το καλύτερο υλικό, το βιβλίο της συντρόφου του Ιωάννας Καρυστιάνη. Το σινεμά γι’ αυτόν παραμένει γοητευτική περιπέτεια, που διεγείρει τη σκέψη και ταυτόχρονα προκαλεί συγκίνηση.
Στις αρχές του φθινοπώρου, ο Αλέξανδρος Αβρανάς πιστοποίησε την εξωστρέφεια του δεύτερου ελληνικού «νέου κύματος». Το «Miss Violence» βραβεύτηκε στη βενετσιάνικη Μόστρα για τη σκηνοθεσία του Αβρανά και για την ερμηνεία του Θέμη Πάνου. Η εικονογράφηση της βίας, ψυχολογικής και σωματικής, εντός της οικογένειας καλά κρατεί στη μετά τον «Κυνόδοντα» εποχή.
Το γυναικοκρατούμενο φέτος φεστιβάλ ελληνικών ταινιών μικρού μήκους της Δράμας ήταν μια αληθινή όαση. Το ελληνικό σινεμά, όσο και αν πλήττεται από την οικονομική κρίση, μπορεί να ελπίζει στις αντοχές της «χαμένης γενιάς». Το έμψυχο δυναμικό του είναι από ατόφιο χρυσάφι. Οι μικρομηκάδες είναι γοητευτικοί όχι για τα αριστουργήματά τους, αλλά γιατί είναι προσγειωμένοι στην πραγματικότητα και αλληλέγγυοι μεταξύ τους. Το καθαρό τους βλέμμα και τα κοινωνικά τους ρεφλέξ εντυπωσιάζουν. Ο ρατσισμός και το απόστημα του νεοναζισμού, ο κατακλυσμός που απειλεί τα μικρομεσαία στρώματα, η μοναξιά και η συνύπαρξη με τον ξένο συνθέτουν το πλαίσιο αναφοράς των περισσότερων ταινιών μικρού μήκους.