«Πάντα μου άρεσε η λέξη παλικάρι»
– Πιστεύετε πως διαφέρουν οι Ευρωπαίοι από τους Αμερικανούς συνθέτες στο πώς δίνουν μουσική «πνοή» στην εικόνα;
– Είναι δύο διαφορετικές σχολές. Οι Ευρωπαίοι, οι συνθέτες του γαλλικού Νέου Κύματος για παράδειγμα, πάντα προσπαθούσαν να μεταφέρουν το συναίσθημα, την ατμόσφαιρα, τον εσωτερικό κόσμο ενός χαρακτήρα. Οι Αμερικανοί συνθέτες, ίσως λίγο πιο παραδοσιακοί, γράφουν μουσική η οποία στηρίζει ανά πάσα στιγμή τη δράση. Νιώθω ότι η μουσική των Ευρωπαίων έχει τη δική της «ζωή» πέρα από την ταινία για την οποία δημιουργήθηκε. Δηλαδή μπορεί να ακούγεται και χωρίς εικόνα. – Κάνατε τη μουσική επένδυση για δύο από τις πιο γνωστές ταινίες της περασμένης χρονιάς. Το «Argo» και το «Zero Dark Thirty» είναι δύο ταινίες με θεματικό πυρήνα την εξωτερική πολιτική της Αμερικής στη Μέση Ανατολή. Πόσο διαφορετικά τις προσεγγίσατε και ποιες ήταν οι προσδοκίες των σκηνοθετών για την κάθε μία;
– Τις προσέγγισα εντελώς διαφορετικά. Το «Argo» έχει να κάνει με την ελπίδα. Το «Zero Dark Thirty» με την καταστροφή. Ο Μπεν Αφλεκ (που σκηνοθέτησε το «Argo») ήθελε να δείξω τη φόρτιση και την ένταση που αποπνέει η συγκεκριμένη γεωγραφική τοποθεσία. Μου ζήτησε ταυτόχρονα να μεταφέρω τον συναισθηματικό σύνδεσμο μεταξύ των ομήρων και του πράκτορα της CIA, που υποδυόταν ο ίδιος.
Στο «Zero Dark Thirty», από την αρχή, πραγματευόμασταν την αρχέγονη ιδέα του φόνου και του θανάτου. Το πρώτο πράγμα που είχα πει στη σκηνοθέτιδα Κάθριν Μπίνγκελοου ήταν ότι η ταινία μού θύμιζε ελληνική τραγωδία! Η μουσική που ταίριαζε σε μια τέτοια τραγωδία ήταν αυτή που μας συνδέει με τα πιο σκοτεινά μας ένστικτα και μας
Δεν θέλω τίποτα περιττό στον ήχο, τίποτα που θα αποσπά από τη βασική μελωδία. Είναι πολύπλοκη διαδικασία το να παραμένεις απλός.
δίνει την αίσθηση πως δεν υπάρχει διαφυγή από αυτά. – Νομίζετε ότι τα ελληνικά σας γονίδια (με τρόπο αφανή, πλην αναντίρρητο) έχουν επηρεάσει την καλλιτεχνική σας έκφραση;
– Σαφώς! Στα εφηβικά μου χρόνια η Ελλάδα αντιπροσώπευε το φως που έψαχνα να βρω μέσα μου. Κάτι που έβρισκα μέσα από τη μουσική της, ακούγοντας Ξαρχάκο και Χατζιδάκι. Η γονιδιακή αλλά και η συναισθηματική κληρονομιά που πήρα από τη μητέρα μου διαδραματίζουν βασικό ρόλο στην έκφρασή μου σε όλα τα επίπεδα. Πάντα μου άρεσε πολύ η λέξη «παλικάρι». – Εχετε μιλήσει αρκετά για το πόσο σημαντική είναι η απλότητα στην τέχνη. Αυτό πώς μεταφράζεται μουσικά;
– Πάντα προσπαθώ να φθάνω στο «κόκαλο» όσον αφορά τα συναισθήματα, και έτσι ακριβώς αντιμετωπίζω και τη μουσική μου. Δεν θέλω τίποτα περιττό στον ήχο, τίποτα που θα αποσπά από τη βασική μελωδία. Πολλές φορές χτίζω (μουσικά) κάτι, ακριβώς για να το αποδομήσω. Ετσι νιώθω ότι φθάνω στην ουσία του. Είναι μάλλον πολύπλοκη διαδικασία, τελικά, το να παραμένεις απλός.