«Εχω το άγχος ότι χάνω τον μπούσουλα»
Πιάνο σπούδαζε από τεσσάρων ετών, ενώ η κιθάρα ήταν στο DNA της. «Στη Βραζιλία όλοι παίζουν κιθάρα κι εδώ όλοι τραγουδούν». Από την οικογένειά της είχε μάθει τον Χατζιδάκι, τον Αττίκ, την Αρλέτα, αλλά και κάποια ρεμπέτικα. Ετσι εξηγεί τη διασκευή σε κιθάρα του «Μινόρε της αυγής». «Στη Βραζιλία άκουγα τη λαϊκή τους μουσική, τα παραδοσιακά και τα εκκλησιαστικά. Εκεί οι δικοί μου είναι πρεσβυτεριανοί. Η μουσική τους ταιριάζει με τα γκόσπελ. Υστερα μπήκε η μπόσα νόβα στη ζωή μου και η αρμονία της τζαζ. Στην εφηβεία δεν ήξερα ποια είναι η Βίσση, όσο για το ροκ δεν το αγαπώ ιδιαίτερα. Λάτρευα όμως τα μπλουζ του Ερικ Κλάπτον, τον Καετάνο Βελόζο, αργότερα τον Θελόνιους Μονκ, τον Τζέιμς Μπράουν, την Αμπι Λίνκολν. Η παραδοσιακή μουσική έχει μια δύναμη που με παθιάζει. Τη νιώθω σαν το χώμα που πατάω, μουσική της γης». Αμερική των αντιφάσεων
Οι γονείς της είχαν ανοιχτή την πόρτα για τα ναυτιλιακά, «αλλά δεν κοίταξα ποτέ προς τα κει». Προτίμησε το φημισμένο κολέγιο Μπέρκλεϊ στις ΗΠΑ, όπου έζησε πέντε χρόνια. «Η Αμερική ήταν γεμάτη αντιφάσεις. Γνώρισα την έπαρση κάποιων που ένιωθαν ανωτερότητα σε σχέση με άλλους λαούς, αλλά πάνω απ’ όλα έμαθα την καλλιτεχνική ελευθερία». Ακόμη παθιάζεται σαν μιλάει για τη Ριάνα, που, όταν ήρθε η στιγμή να αυτοσχεδιάσει σε συναυλία του Μπόμπι Μακ Φέριν, μιμούνταν την κότα. «Τι μουσικότητα! Ηταν το μεγαλύτερο μάθημα».
Τα τραγούδια της Κατερίνας Πολέμη φλερτάρουν με πολλά μουσικά είδη. Προτιμά πάντως την gypsy jazz. Δεν κατανοεί τους δια-
«Στη Βραζιλία όλοι παίζουν κιθάρα και στην Ελλάδα όλοι τραγουδούν».
χωρισμούς, αγαπά την πολυπολιτισμικότητα, το ύφος των Queen και την ιδιόμορφη μοντέρνα όπερα, ενώ τρελαίνεται με τα μπλουζ, τα ρεμπέτικα, τη world music. Κάπου ανάμεσα σου μιλάει για την Πρωτοψάλτη και τη ζακυνθινή παράδοση.
Της αρέσει το κέντρο της Αθήνας, η Πλάκα, η θάλασσα, γι’ αυτό, λέει, επέστρεψε. Ονειρεύεται «ανοιχτούς κόσμους, με χιούμορ, πνευματικότητα και όχι θρησκευτικότητα, με καλλιτεχνική ελευθερία». Από τις δύο ηρωίδες της Καρυστιάνη ταυτίζεται με την αυθόρμητη Μόσχα. «Εχω κι εγώ κρατήματα. Με παιδεύει το άγχος, ότι χάνω συχνά τον μπούσουλα. Είναι τα 25 χρόνια μου…» κλείνει τη συζήτηση ανέμελα. Υστερα μοιραζόμαστε τη σοκολάτα της.