Η πρώτη φορά Της
Από όλους τους τίτλους που της έχει δώσει ο λαός μας – Παντάνασσα, Φαρμακολύτρια, Κυρία Πρόεδρο κ.λπ.– εγώ προτιμώ να αναφέρομαι στο πρόσωπό Της με τον ταπεινότερο από αυτούς: το Κόσμημα της Αιδηψού... Η γραφική λουτρόπολις της Αιδηψού, λοιπόν, δέχθηκε ένα πλήγμα στην περηφάνια της, τις πρώτες πρωινές ώρες χθες, όταν η Ζωή Κωνσταντοπούλου υπέστη (καιρός ήταν...) την πρώτη ήττα Της και μάλιστα από την περιστασιακή συμμαχία, την «ανίερη» συμμαχία, όπως θα τη λέγαμε παλαιότερα, μεταξύ του πρωθυπουργού και του αρχηγού της αντιπολίτευσης.
Στηνταραχώδη
συνεδρίαση της Βουλής που κράτησε μέχρι τα ξημερώματα χθες, η παρέμβαση του Κοσμήματος (για συντομία παραλείπω την Αιδηψό), και μάλιστα από τα κάτω έδρανα ως απλής βουλευτίνας, ήταν υπολογισμένη για να μας παρουσιάσει την ιδεολογική πλατφόρμα μέσα στην οποία έχει στήσει το προσωπικό παιχνίδι της. (Βέβαια, όταν λέω «απλή βουλευτίνα», δεν εννοώ και τόσο απλή. Είχε στο προεδρείο τον υπάκουο, μονίμως γλυκερό Μητρόπουλο, ο οποίος φαίνεται αποκοιμήθηκε όσο μιλούσε Εκείνη επί δέκα λεπτά, πέραν του ορίου που ίσχυε στον καθένα βουλευτάκο...)
Επρόκειτο
για ένα ιδιότυπο μείγμα εθνολαϊκισμού, όχι και τόσο αριστερού όσο πιστεύουν εκείνοι που την αποθεώνουν. Η ομιλία της έβριθε, ασφαλώς, από αναφορές εαμικές και εθνικοαπελευθερωτικές, του τύπου λ.χ. που θα περίμενε κάποιος από τον Μανώλη Γλέζο. Είχε όμως και αρκετό Καρλ Σμιτ, καθώς και μία αναφορά στον σαιξπηρικό «Εμπορο της Βενετίας», που έγινε για λόγους κάθε άλλο παρά φιλολογικούς. Για να το πω όσο πιο απλά μπορώ, μια «επιφυλακτικότητα για τον Εβραίο» –διακριτική, να μην εκτιθέμεθα– είναι απαραίτητη σε κάθε μείγμα εθνολαϊκισμού εφόσον απευθύνεται σε Ελληνες. Η εμφάνιση αυτή ήταν, κατά κάποιο τρόπο, μια πρόβα τζενεράλε για εκείνη την ώρα που η ίδια φαντάζεται ότι θα μιλά στη Βουλή ως αρχηγός κόμματος. Αλλά... Την πάτησε με τον τρόπο που της αρμόζει: μεγαλοπρεπώς.
Την πάτησε, λόγω του χαρακτήρα της. Παρασύρθηκε μέσα στην κατάστασή της, χωρίς να έχει υπολογίσει ότι παρέβαινε διάταξη του κανονισμού, του οποίου την τήρηση υποτίθεται ότι εγγυάται Εκείνη. Περιέργως, φαίνεται ότι δεν το είχε καν υπ’ όψιν, μολονότι Αιώνια, Ατελεύτητη, Aμετρη, Απέραντη, Aχραντη, Υπέροχη κ.λπ. Eτσι η σύγκρουσή της με τον Αντ. Σαμαρά, εξαιτίας της εκ μέρους της αγνοίας του κανονισμού, επέ- τρεψε στον Αλ. Τσίπρα να της παραδώσει δημοσίως ένα μάθημα σοβαρότητας. (Το δειλό στην αρχή και μετά μανιασμένο χειροκρότημα, που εισέπραξε από τους βουλευτές του ο πρωθυπουργός εκείνη την ώρα, δείχνει πόσο αντιπαθής είναι Εκείνη στην Κ.Ο. του κόμματος από το οποίο προέρχεται).
Ηττήθηκε στην προσωπική στρατηγική Της, στραπατσάρισε και την εικόνα Της. Ας πρόσεχε. Εφό- σον ο Τσίπρας τα έχει «από δω μέχρι τη Σιγκαπούρη» (μη ρωτήσετε εμένα ποια, απευθυνθείτε στον σύζυγό Της που το έγραψε στο Facebook), φαίνεται ότι τα πάτησε κατά λάθος η καημένη και γλίστρησε...
ΥΓ.: Η φράση που κράτησα από την ομιλία Της ήταν «η δημοκρατία απελευθερώνει». Αν ποτέ δει τη Βουλή όπως ονειρεύεται να τη δει, με μια ωραία μαντεμένια πόρτα στην είσοδο, αυτή η φράση θα πρέπει να είναι αναγεγραμμένη στην κορυφή της πύλης...
Η πρώτη φορά της επίσης
Στην ίδια συνεδρίαση είδαμε πρώτη φορά τη Φώφη ως αρχηγό... Εχετε προσέξει ένα είδος μητέρας που έχει αποτύχει εντελώς στον ρόλο της ως μαμάς, δεν έχει κύρος, δεν μπορεί να επιβληθεί στα παιδιά της, αλλά κάποια στιγμή κάτι παθαίνει και αρχίζει να παριστάνει τη μαμά; Τόσο θλιβερή ήταν η πρώτη φορά της Φώφης. Δεν της πάει το δυναμικό, διότι της βγαίνει σε νεύρωση. Συνιστώ επιστροφή στο κλασικό της cool ύφος. Αυτό που φέρνει κάτι από τη δροσιά των λιβαδιών στην Ελβετία...
Ούτε με την τριακοστή
Για τον Σταύρο Θεοδωράκη, πάντως, δεν ήταν η πρώτη φορά. Ηταν η –ξέρω κι εγώ;– μπορεί πέμπτη, δέκατη, εικοστή φορά, που μιλούσε ως αρχηγός στη Βουλή...
Εχετε δει ποτέ άτσαλο πυγμάχο, που προσπαθεί αλλά δεν μπορεί; Εγώ έχω δει, διότι ανήκω στη γενιά που μεγάλωσε με τις εκπομπές του αείμνηστου Σισμάνη στην ΕΡΤ, που περιέγραφε ιστορικούς αγώνες πυγμαχίας ενώ κάπνιζε, και οι τεχνικοί για του κάνουν πλάκα γύριζαν ξαφνικά το πλάνο επάνω του και τον βλέπαμε να ταράζεται, να του φεύγει το τσιγάρο από το χέρι πάνω στον πανικό του και άλλα τέτοια τερπνά. Εν πάση περιπτώσει, η φράση «ο Τζακ Ντέμπσι είναι γκρογκύ» (με ύψιλον, γιατί ο αείμνηστος ήταν γαλλομαθής και το πρόφερε σωστά το u...) είναι ίσως η πρώτη φράση που θυμάμαι από την ελληνική τηλεόραση. Γι’ αυτό ο Σταύρος μού θύμισε άτσαλο πυγμάχο.
Ανέβασε στροφές, τόλμησε επιθέσεις και, κυρίως, δεν δείλιασε από την κατακραυγή των αμυνομένων, αλλά –τι τα θέλετε;– δεν το έχει ο άνθρωπος. Ούτε με την τριακοστή δεν περιμένω βελτίωση. Για να παραφράσω την ωραία φράση του Ν. Βούτση, που είναι πάντα ευπρεπής και κόσμιος στη Βουλή, «αυτός δεν ξέρει να δέρνει, ρε ***»...