«Directly to -the- hell»
Τον Μάιο του 2012 ο Αλέξης Τσίπρας το είχε προβλέψει, αλλά για τους λάθος λόγους: «we are going directly to -thehell». Τότε, είχε σχολιαστεί, επίσης, για τους λάθος λόγους: για τα... υπό διαμόρφωση ακόμη αγγλικά του και την προσφώνηση «Μαντάμ Μέρκελ» (για να της αποδώσει επιτιμητικά ευθύνες για τα «μέτρα λιτότητας»). Πολύ λιγότερο μέτρησαν οι διαβεβαιώσεις του ότι δεν θέλουμε να βρεθούμε εκτός Ευρωζώνης όπως και η φράση: «δεν θέλουμε να επιστρέψουμε στη δραχμή γιατί στην Ελλάδα οι φτωχοί θα ζουν με δραχμές και οι πλούσιοι θα αγοράζουν τα πάντα με ευρώ».
Από χθες το βράδυ -και μετά το διάγγελμα του πρωθυπουργού Αλέξη Τσίπρα- βρισκόμαστε με το ένα πόδι έξω από το ευρώ. Κλειστές τράπεζες, τα ATM εκτός λειτουργίας, και παράλληλα η ηρωική περιγραφή από τον Αλ. Τσίπρα «για το δικαίωμα ενός λαού να εκφράζει την άποψή του», οι συστάσεις για «νηφαλιότητα, υπομονή και ψυχραιμία» και, ασφαλώς, η απαραίτητη επωδός κάθε ομιλίας του: το «μήνυμα ελπίδας και αξιοπρέπειας», που στέλνουμε ανελλιπώς έστω κι αν δεν υπάρχουν πλέον αποδέκτες.
Τι κρίμα που η ανώτατη ηγεσία δεν μπορεί να πείσει, να εμψυχώσει τον λαό μιας κατεστραμμένης χώρας. Γιατί πράγματι, όπως είπε, «όλοι αναμετριόμαστε με το ανάστημα της Ιστορίας». Και ο ίδιος εμετρήθη και, πολύ γρήγορα, ευρέθη ελλιπής.
Η Ελλάδα παίζεται τους τελευταίους μήνες, συστηματικά, σε ζαριές. Μόνο που οι «ξένοι» αντί να φοβούνται -όπως ήταν το προσδοκώμενο- οργανώνονται σε αρραγές μέτωπο, απομονώνοντας τη χώρα.
Οποια κι αν είναι η συνέχεια και οι ραγδαίες εξελίξεις των ημερών, μέχρι το δημοψήφισμα της ερχόμενης Κυριακής (εφόσον κι αυτό δεν ακυρωθεί), μέσα στις αβεβαιότητες και ανατροπές (οι μόνες που αυξάνονται συστηματικά τον τελευταίο καιρό), υπάρχει μια ακλόνητη βεβαιότητα, η οποία και ενισχύεται συστηματικά από την κυβέρνηση: για όλα φταίνε οι «ξένοι». Ο Ντράγκι κλείνει τη στρόφιγγα χρηματοδότησης των τραπεζών, οι δανειστές σαμποτάρουν τις προτάσεις μας, δεν μας αναγνωρίζουν το δικαίωμα να εκφράσουμε την άποψή μας, οι αποφάσεις τους θέλουν μόνο να μας ταπεινώσουν, είναι, διαρκώς, απαράδεκτες, κ.ο.κ. Από την αρχή της κρίσης το ίδιο περίπου σενάριο σε παραλλαγές, μόνο που το τελευταίο, καθοριστικό, πεντάμηνο ενώθηκαν οι δυνάμεις του παραλόγου (με τη μορφή της συγκυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ) για να διαχειριστούν τη σύνθετη και πολυπλόκαμη ελληνική κρίση.
Προφανώς είναι λιγότερο «ταπεινωτικό» να εξαρτάται μια χώρα από την καλοσύνη των ξένων και απολύτως «αξιοπρεπές» να μη διαπραγματεύεται την αδυναμία της να πληρώσει μισθούς και συντάξεις. Οπως είναι και «ηρωικό» να μένουν χωρίς χρήματα, τέλος του μηνός, οι πλέον αδύναμοι των συνταξιούχων, με τις τράπεζες κλειστές.
Πράγματι, «directly to hell». Σε μια κόλαση από ευθύνες που, αργά ή γρήγορα, θα αποδοθούν.