Η όψη και η κόψη

Ο Τζορτζ Οργουελ, που κατέγραψε πρώτος, στο «1984», τα χαρακτηριστικά της ολοκληρωτικής προπαγάνδας, είπε μια φορά ότι «μετά τα πενήντα, ο κάθε άνθρωπος έχει το πρόσωπο που του αξίζει». Αυτόν θυμήθηκα, καθώς αντίκρισα το ψηφοδέλτιο με το οποίο η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ, παρέα κι η Χρυσή Αυγή, αποφάσισαν να εκφράσουμε την άποψή μας, την Κυριακή 5η Ιουλίου. Το ψηφοδέλτιο που σχεδίασαν είναι ακριβώς το πρόσωπό τους, αυτό που αξίζουν οι κληρονόμοι των δύο ολοκληρωτισμών του 20ού αιώνα, του κομμουνισμού και του ναζισμού· το αξίζουν μάλιστα με το παραπάνω, καθώς ξεπέρασαν κατά πολύ τα πενήντα χρόνια ηλικίας.

Η δημοκρατία θέλει την έκφραση ξεκάθαρη, ελεύθερη κι αβίαστη. Μα ετούτοι τύπωσαν ένα χαρτί με ένα ακαταλαβίστικο ερώτημα, που χρειάζεται ινστρούχτορες για να το ερμηνεύσουν στον λαουτζίκο. Και βάζουν δίπλα τις δύο απαντήσεις, «ναι» και «όχι». Αλλά όχι όπως το θέλει η αλφαβήτα των πατέρων μας, αλλά και η κοινή χρήση της έκφρασης, «ναι ή όχι», ή, αλλά με ανάποδη σειρά. Το «όχι» πάνω, πρώτο, και δεύτερο, υποδεέστερο, το «ναι». Ετσι, μην τυχόν και ξεχάσουμε τι θέλει η εξουσία. Ετσι, για να επιβάλουν με την όψη τη φοβέρα τους στον απλό άνθρωπο, τον ανήμπορο, τον αγράμματο. Πρώτο το «όχι». Το δικό τους. Η άρνηση. Κι έπειτα το «ναι», από κάτω, δειλό, ανήμπορο, για όλους εμάς, τους πολίτες δεύτερης κατηγορίας, που διαφωνούμε με τα ολοκληρωτικά τους γούστα. Ανάποδα πράγματα!

Ντράπηκα, είναι η αλήθεια, που συμβαίνει αυτό στον τόπο μου, σαράντα τόσα χρόνια ύστερα από την τελευταία δικτατορία. Μα πιο πολύ θύμωσα. Θυμήθηκα τον λεβέντη Οργουελ, που δεν συμβιβάστηκε ποτέ με τον φασισμό, μαύρο ή κόκκινο, και πήρα θάρρος. Κι έπειτα πείσμωσα, καθώς συλλογίστηκα τον λαό μας, τον φιλελεύθερο, που λέει ότι «το πρόσωπο είναι σπαθί». Θέλουν τώρα με τα τερτίπια τους, οι προύχοντες, να κόψουν τη βούλησή τους. Μα, δεν θα τους περάσει. Δεν θα τα καταφέρουν. Το καλό σπαθί, το τρομερό, της ελευθερίας, έχει την κόψη του κι από τις δύο μεριές.