Η διαπραγμάτευση δεν ήταν ποτέ διαπραγμάτευση
Δεν ξέρω σε ποιο βαθμό είναι οι νεομπολσεβίκοι της κυβέρνησης αυτοί που ορίζουν την κατεύθυνσή της, σε ποιο βαθμό οι εκπρόσωποι του λόμπι της δραχμής ή, τέλος, οι άσχετοι. Δεν ξέρω ούτε αν, στην παλαβομάρα που ζούμε τις τελευταίες μέρες, έχει βάλει την πατούσα της η γνωστή αντιευρωπαϊκή πρώην υπερδύναμη, που είναι εξαιρετικά δημοφιλής εδώ όσο κατεβαίνεις χαμηλότερα την κλίμακα του μορφωτικού επιπέδου. Για δύο πράγματα όμως δεν έχω την παραμικρή αμφιβολία. Το πρώτο είναι ότι η διαπραγμάτευσή τους στην πραγματικότητα δεν ήταν ποτέ διαπραγμάτευση. Φαντασθείτε ότι έχουμε δύο γήπεδα, κολλητά το ένα στο άλλο, όπου στο ένα παίζουν τένις και στο διπλανό βόλεϊ. Η Ευρώπη παίζει στο γήπεδο του τένις, ενώ η Ελλάδα στο γήπεδο του βόλεϊ· παρόλα αυτά, επιμένει ότι αυτό που παίζει είναι τένις και μάλιστα μέμφεται την άλλη πλευρά ότι δεν τηρεί τους κανόνες. Αυτό συμβαίνει σε γενικές γραμμές στις σχέσεις μας με την Ευρωπαϊκή Ενωση, αφότου η χώρα κυβερνάται από την εθνολαϊκίστικη συμμαχία ΣΥΡΙΖΑ και ΑΝΕΛ, και δεν πρόκειται για διαπραγμάτευση. Καλύτερα περιγράφεται με ιατρικούς όρους, σαν εισβολή π.χ. ενός ιού που απορρυθμίζει ένα σύστημα και το οδηγεί στην κατάρρευση. Αυτό εννοεί η Γερμανίδα καγκελάριος, όταν λέει στους βουλευτές: «τώρα πρέπει να προστατεύσουμε τον εαυτό μας». Αρκετοί, ακόμη και από την πλευρά του «ναι», δεν το καταλαβαίνουν αυτό πλήρως. Μόλις χθες, λ.χ. άκουγα τη Φώφη Γεννηματά να μιλά για «δυνάμεις του εθνικισμού που μας ήθελαν από την αρχή έξω από το ευρώ», εννοώντας τη Γερμανία. Κά- νει λάθος και κάνει και ζημιά στον σκοπό που υπερασπίζεται όταν μιλά για εθνικισμό. Κάτι τέτοιο θα σήμαινε ότι δεν μας θέλουν οι Γερμανοί, επειδή απλώς είμαστε Ελληνες. Οχι, αν στ’ αλήθεια δεν μας θέλουν, αυτό είναι επειδή δεν μας ενδιαφέρει το κοινό οικοδόμημα στο οποίο μετέχουμε. Είναι επειδή επιδιώκουμε να επιβληθεί το δίκιο μας στο δίκιο των άλλων και το βαφτίζουμε κιόλας αυτό «δημοκρατία» ― κάτι που μόνον ως φόρος τιμής στον Οργουελ μπορεί να στέκεται. Το δεύτερο για το οποίο δεν έχω αμφιβολία είναι ότι, λίγο πιο γρήγορα ή λίγο πιο αργά, αυτή η στάση μάς οδηγεί εκτός Ευρώπης. Ανεξαρτήτως των όσων λέει ο αγορίνος της κυβέρνησης, ότι θα τους τρέχουμε στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο, αν μεθοδεύσουν την έξωσή μας από το ευρώ, ανεξάρτητα από τις μπλόφες και τους αυτοσχεδιασμούς της τελευταίας στιγμής, που αποσκοπούν να πείσουν τον κόσμο ότι η κυβέρνηση δήθεν προσπαθεί να αποτρέψει την οριστική ρήξη, έχουμε ήδη πάρει τον δρόμο που οδηγεί εκτός Ευρώπης. Το έχουν αντιληφθεί και προειδοποιούν ―ο καθένας με τον τρόπο του― ορισμένοι ευρωβουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ: Χρυσόγονος, Κούλογλου, ακόμη και αυτός ο Παπαδημούλης, ο οποίος μέχρι πρότινος έπιανε το μαστίγιο στο Τουίτερ και περιποιόταν όποιον τολμούσε να προειδοποιήσει για την πιθανότητα του Grexit. Παραδόξως, ενώ το «ναι» του δημοψηφίσματος εξηγείται (ακαταλαβίστικα έστω...), το «όχι» μένει εντελώς σκοτεινό, παρότι αυτό ήταν που θα έπρεπε να εξηγείται. Διότι τι ακολουθεί το ναι όλοι το ξέρουν, έστω και αν οι περισσότεροι του δίνουν περιεχόμενο από τα ψεύδη της κυβερνητικής προπαγάνδας. Μετά το «όχι», όμως, τι ακολουθεί; Την απάντηση στο παραπάνω ερώτημα εγώ την είδα ολοκάθαρη στην προχθεσινή συνέντευξη του Κοσμήματος της Αιδηψού στο ΣΚΑΪ. (Με την ευκαιρία αυτή. Θαύμασα την αυτοκυριαρχία, την ευγένεια και την επιμονή της Σίας Κοσιώνη. Chapeau!). Αυτό που είπε στη Βουλή, με την πολυσυζητημένη παρέμβασή της από τα βουλευτικά έδρανα, ότι δηλαδή «η ελευθερία του λόγου έχει όρια», απέναντι στην Κοσιώνη απέδειξε ότι το εννοούσε. Οχι μόνο δεν της επέτρεπε να ερμηνεύει με δικά της λόγια τις θέσεις της κυβέρνησης, όχι μόνον απαιτούσε από τη συνομιλήτριά της να χρησιμοποιεί επί λέξει τις διατυπώσεις που χρησιμοποιεί και η κυβέρνηση για την κατάσταση, αλλά ―το χειρότερο― απαιτούσε από τη δημοσιογράφο να τις πιστεύει κι από πάνω, να τις δέχεται ως έχουν, να μην τις αμφισβητεί! Και όσο η απέναντι πλευρά επέμενε, τόσο το Κόσμημα (παραλείπω την Αιδηψό...) εξαπέλυε εναντίον της κατηγορίες, απειλές, μέχρι και προσβολές που υπερέβησαν τα όρια του χυδαίου. Τουλάχιστον εγώ ―φαντάζομαι και άλλοι― είδα τι περιμένει όσους δεν προσλαμβάνουν την πραγματικότητα μέσω του Newspeak της κυβέρνησης, αν τελικά βρεθούμε εκτός Ευρώπης. Αυτή η φρικτή γυναίκα είναι η Ελλάδα μετά την επικράτηση του «όχι». (Το καλύτερο, πάντως, που άκουσα σχετικά με τη συνέντευξη του Κοσμήματος το είπε ή, σωστότερα, το έκανε η σύζυγος ενός φίλου. Παρακολουθούσαν μαζί την παράσταση, όταν η σύζυγος στράφηκε προς τον σύζυγο και, φέρνοντας τα δύο δάχτυλα στο άνω χείλος της, του έδειξε το είδος του μύστακος που λείπει από τη σεπτή μορφή της προέδρου ώστε το μέσα της να ταιριάζει με το έξω της. Ας ληφθεί υπ’ όψιν, παρακαλώ, ότι η σύζυγος είναι Γερμανίδα...). Στην τότε ΕΟΚ μας έβαλε ο Κωνσταντίνος Καραμανλής. Η συμμετοχή μας, εκτός από τα προφανή οικονομικά οφέλη που εμείς δεν αξιοποιήσαμε, μας εξασφαλίζει κυρίως ένα πλαίσιο αξιών και θεσμών, που εγγυώνται τα αγαθά της ασφάλειας και της δημοκρατικής νομιμότητας. Αναρωτιέμαι αν είναι γραφτό μας αυτά να τα αφήσουμε πίσω και να βγούμε από την Ευρωπαϊκή Ενωση επί προεδρίας Προκόπη Παυλόπουλου. Θα είναι μεγάλη ειρωνεία αν αυτό συμβεί και ο πρώην συνεργάτης του Κωνσταντίνου Καραμανλή, που κάθεται σήμερα στον προεδρικό θώκο, παραμείνει απαθής...