Και τώρα, φίλοι μου, είναι αργά;
Ττέτοια λόγια. Με την υπόμνηση ότι, συναινετικώς, στη Δημοκρατία δεν υπάρχουν αδιέξοδα, έστω κι αν οι κανόνες δονούνται συθέμελα από εξαιρέσεις. Αλλωστε, ο πρωθυπουργός το προσέγγισε με υψηλό δείκτη εθνικής αυτογνωσίας: «Δεν θα ζητήσουμε την άδεια του Σόιμπλε και του Ντάισελμπλουμ για να αποφασίσει ο λαός για το μέλλον του». Συχνές, ενίοτε συγκινησιακά μεστές, οι αναφορές του κ. Αλέξη Τσίπρα, οι διασυνδεδεμένες με το αρχετυπικό είδωλο της Δημοκρατίας. Αρχές Μαΐου προέβη σε μια εικονοκλαστική δήλωση που ερέθισε τα μυαλά των εταίρων, αν και τότε, υπομονετικοί, δεν το έδειξαν, του είχαν όμως –άρα μας είχαν– πολλά φυλαγμένα. Είναι ζήτημα πολιτικής βούλησης αν η Ευρώπη ανεχθεί τη Δημοκρατία στη χώρα όπου γεννήθηκε, διαμήνυσε με ευδιάκριτο υπαινιγμό για τα νόθα δημοκρατικά φρονήματά τους. Ο ΣΥΡΙΖΑ των συνιστωσών είναι καρφί στο πέλμα της καθεστηκυίας Εσπερίας, και όλα αποκαλύπτονται σε τούτο: Η Ευρώπη, α λα καρτ δημοκρατική, σύμφωνα με τους ίδιους χαμένους στη μετάφραση, στόχευε να απαλλαγεί από την όχληση, ώστε το σύμπτωμα να μην επεκταθεί και σε άλλα μέλη-χώρες.
Πέραν αυτού, η διαπραγματευτική δεινότητα του οξύμωρου κυβερνοσχήματος ήταν, όπως οδυνηρώς αποδείχθηκε, παρόραμα ακτιβισμού και οιηματικής αφερεγγυότητας. Στον εγχώριο τουριστικό λόγο, οι προσκυνηματικές αναφορές ανιστόρητων καταδυτών στο λίκνο της Δημοκρατίας προσιδιάζουν σε πωλητές λιλιπούτειων, φθηνών αντιγράφων της Ακρόπολης, στη γειτονιά της Πλάκας. Ομως, η χρήση μοσχευμάτων από τον χωρόχρονο της φωτοδότρας αρχαιότητας, στην υπηρεσία της εθνικής σωτηρίας-επαιτείας, απορρίφθηκε στο διεθνές συμβολαιογραφείο όπου απλώς παριστάμεθα στριμωγμένοι στη γωνία. Η ομάδα του κ. Τσίπρα, προ της 25ης Ιανουαρίου, τρέχοντος (είπε κάποιος σωτηρίου;) έτους, χωρίς φρένο στη γλώσσα, άπλωνε έτοιμες λύσεις σαν να ήταν τραχανάς, με σιγουριά και αυτοπεποίθηση εφήβου, ενώ η παραλυσία των απερχόμενων ενδυνάμωνε την απήχηση των διαδόχων.
Οι εξελίξεις δικαίωσαν τους καχύποπτους. Οντα πολιτικά, που στην αντιπολίτευση τρέφονταν επικοινωνιακά και από τα μπάχαλα, βρέθηκαν στην εξουσία κρατώντας χειροποίητα μαγικά ραβδάκια ως αυθεντικοί διαχειριστές περηφάνιας, με ταξίματα και δεσμεύσεις διά πάσαν νόσον. Μαξιμαλιστές και αλαζόνες από την κομματική τους φύση, εκτέθηκαν, απαράσκευοι εφ’ όλης της ύλης, σε βαθμό κακουργήματος. Τόσοι και τόσοι ανίκανοι βρέθηκαν στο τιμόνι πριν από εμάς (αυτό είναι αλήθεια) και τα έκαναν μαντάρα, εμείς δεν θα μπορέσουμε; σκέφτονταν και εννοούσαν ότι, αφού αποκαθάρουν την Ελλάδα, θα αλλάξουν και την Ευρώπη. Εως και χθες, ούτε από στοιχειώδη σεβασμό απέναντι σε παραπαίοντες γέροντες εγκατέλειψαν οι συνήθεις λάλοι τον στόμφο και τους αφορισμούς. Μεγάλη αναταραχή, υπέροχη κατάσταση ήταν από την αρχή το δόγμα τους σκηνοθετώντας κατόπιν το «όχι» ως ισοβαρές με εκείνο της εποποιίας του ’40. Πάνω σε ανθρώπινα ερείπια.
έτοιες ώρες,