Η μάχη για τη Δημοκρατία (ΙΙ)
Οπως την 25η Ιανουαρίου 2015 δεν καταλάβαμε ότι τελικώς ψηφίζαμε για το «ευρώ ή τη δραχμή», έτσι και τώρα δεν κατανοούμε ότι την Κυριακή (5.7.2014) πιθανότατα θα ψηφίσουμε υπέρ ή κατά ενός αυταρχικού καθεστώτος στην Ελλάδα. Όχι πως αυτό είναι κάποιο σχέδιο των ΣΥΡΙΖΑ/ΑΝΕΛ. Αυτοί δεν είχαν σχέδιο ούτε για τα κορδόνια τους. Όμως η πολιτική, όπως και η ζωή, τελικώς απαντά σε άλλα ερωτήματα από αυτά που εμείς θέτουμε. Γράφαμε και χθες ότι η διολίσθηση σε ένα αυταρχικό καθεστώς είναι σαν την μπάλα στην κατηφόρα. Αν δεν υπάρχει διαρκής δημοκρατική επαγρύπνηση, τσουλάει προς τα πίσω. Πόσω δε μάλλον όταν το έδαφος είναι γλίτσα, και η κυβέρνηση για μικροπολιτικές και γελοίες προφάσεις ροκανίζει τους υποστηρικτικούς θεσμούς.
Έχουμε μια κυβέρνηση που δεν ορρωδεί προ ουδενός. Αντιπολιτεύτηκε με ψέματα και κυβερνάει έξι μήνες με ψέματα. Από το «και μόνο η προκήρυξη του δημοψηφίσματος θα σημάνει άμεση χρεοκοπία για τον τόπο» του κ. Τσίπρα το 2011, περάσαμε στην «πολύ ωραία νύχτα του δημοψηφίσματος» του κ. Νίκου Παππά το 2015. Από τη συμφωνία που «καθαρογράφεται» πριν από έναν μήνα, στην απόρριψη κάθε συμβιβαστικής πρότασης και μάλιστα με ύβρεις για τους «ανάλγητους δανειστές». Από το «δεν υπάρχει καμιά ανησυχία να κλείσουν οι τράπεζες» το πρωί του Σαββάτου (27.6.2015) στο κλείσιμο των τραπεζών το ίδιο βράδυ. Η κυβέρνηση δεν ορρωδεί προ ουδενός, κι όταν κάποιος τολμήσει να επισημάνει τα ψέματά της, αμέσως χαρακτηρίζεται «παπαγαλάκι των δανειστών», «υπηρέτης σκοτεινών συμφερόντων» κ.λπ. Βλέπουμε καθημερινώς στα τηλεοπτικά παράθυρα τους οχετούς ύβρεων, αλλά δεν μας κάνει πια εντύπωση. Το συνηθίσαμε κι αυτό... «Αν θες να δοκιμάσεις τον χαρακτήρα κάποιου, δώσ’ του εξουσία», είχε πει ο Αβραάμ Λίνκολν, και για να δούμε τον χαρακτήρα αυτών που μας κυβερνούν πρέπει να κοιτάξουμε τον επικοινωνιακό χώρο στον οποίο πραγματικά κυριαρχούν. Η ανθρωποφαγία μη αρεστών διανοούμενων, συγγραφέων, σκιτσογράφων, δημοσιογράφων κ.ά. είναι ο κανόνας για το συριζότσουρμο που κατευθύνεται από την Κουμουνδούρου. Αυτοί οι άνθρωποι με εξουσία είναι σίγουρο ότι θα κάνουν τα ίδια στην πραγματική ζωή· θα συνθλίβουν κάθε φωνή που δεν τους είναι αρεστή. Δεν έχουν σχέδιο για αυταρχικό κράτος, αλλά θα το πράξουν ως «αντίσταση για τα δίκια του λαού».
Κορυφαίο, βεβαίως, δείγμα αυτού του άρρωστου αυταρχισμού είναι η πρόεδρος της Βουλής, κ. Ζωή Κωνσταντοπούλου, η οποία κάποτε βάφτιζε κάθε πολιτική κριτική εναντίον της «σεξισμό». Προχθές δεν δίστασε να αφήσει βρόμικα υπονοούμενα εναντίον δημοσιογράφου, για την προσωπική σχέση της τελευταίας με έναν πολιτικό. Ροκάνισε τους θεσμούς του Κοινοβουλίου στα μη περαιτέρω. Το Κανάλι της Βουλής, που πληρώνουμε όλοι, έγινε όχημα προσωπικής της προβολής, και οι εξεταστικές επιτροπές έγιναν όχημα ξεκαθαρίσματος λογαριασμών με τους πολιτικούς τους αντιπάλους.
Ναι, ο ΣΥΡΙΖΑ δεν έχει σχέδιο εγκαθίδρυσης αυταρχικού καθεστώτος, όπως δεν είχε σχέδιο δραχμής. Δεν το χρειάζεται. Μια χώρα μπορεί να καταλήξει απροσχεδίαστα και στον πολιτειακό γκρεμό. Αρκούν η προχειρότητα, η αγραμματοσύνη, τα ψέματα, οι άρρωστες φιλοδοξίες. Συν τη σιωπή των λίγων νουνεχών αλλά και φοβισμένων συντρόφων τους να ορθώσουν το ανάστημά τους και να πούνε «ως εδώ».