Το δημοψήφισμα της σαγιονάρας
Συζητώντας με συνομήλικο φίλο μου φτάσαμε να συγκρίνουμε το καλοκαίρι του 1974 με όσα συμβαίνουν σήμερα. Εξηγούμαι ευθύς. Δεν εννοώ το καθεστώς του Ιωαννίδη, ούτε τον τουρκικό στόλο που αρμένιζε στο Αιγαίο. Η σύγκριση αφορά την κατάρρευση του ελληνικού κράτους και τη βεβαιότητα των πολιτών πως η κυβέρνηση αφού οδήγησε τη χώρα στην απομόνωση και στη διεθνή απαξίωση σταμάτησε να κυβερνά. Οι παλαιότεροι θυμούνται ασφαλώς την παρωδία της επιστράτευσης που απέδειξε πως ο μηχανισμός που στήριζε το καθεστώς, ο στρατός, απλώς είχε ήδη διαλυθεί. Τη χούντα του Ιωαννίδη δεν την έριξε ο λαός, ούτε οι Αμερικανοί οι οποίοι, ειρήσθω εν παρόδω, βρίσκονταν εν μέσω Γουότεργκεϊτ. Η χούντα κατέρρευσε γιατί αποδείχθηκε πως ο μηχανισμός της δεν μπορούσε πλέον να τη στηρίξει.
Χθες το υπουργείο Οικονομικών έβγαζε ανά ώρα περίπου ανακοινώσεις με τις οποίες αναιρούσε τις προηγούμενες. Στις εννιά το πρωί οι συνταξιούχοι θα είχαν δικαίωμα να εκταμιεύσουν εξήντα ευρώ την ημέρα, στις δέκα ίσως την εβδομάδα, στις έντεκα πολλοί ενημερώθηκαν ότι οι συντάξεις τους δεν έχουν ακόμη κατατεθεί, οι δε υπόλοιποι, άνθρωποι είναι κι αυτοί, αρκέστηκαν σε όσα ΑΤΜ είχαν τροφοδοτηθεί από την αξιοπρέπεια του πενηντάρικου. Ολα αυτά τη στιγμή που ο ελληνικός λαός καλείται να απαντήσει με ψυχραιμία- προπαντός ψυχραιμία παιδιά!- σε ένα ερώτημα που δεν είναι καν ερώτημα αφού δεν τολμάει να ομολογήσει καν το δίλημμα που υποκρύπτει. Αφήστε το γριφώδες ψηφοδέλτιο και όσα πρακτικά θα ανακύψουν στην πορεία. Τότε είχαμε την επιστράτευση της σαγιονάρας. Ετοιμαζόμαστε για το δημοψήφισμα της σαγιονάρας.
Η σιωπηρή πλειοψηφία οφείλει να αντισταθεί στον ολοκληρωτισμό της εξαθλίωσης.
Η γενική κατάρρευση της οικονομίας, σε συνδυασμό με τη διεθνή απομόνωση της χώρας ανοίγει τον δρόμο για την κατάρρευση του δημοκρατικού συστήματος. Μπορεί η χώρα, προς το παρόν τουλάχιστον, να μην απειλείται από εξωτερικούς εχθρούς, όμως ο εσωτερικός διχασμός είναι ένα ενεργό ρήγμα που ακόμη δεν έχει δείξει την καταστροφική του δύναμη. Το δίπολο μνημόνιο-αντιμνημόνιο που μετέφρασε σε ορολογία κρίσης το δίπολο Δεξιά-Αριστερά παρήγαγε το σημερινό πολιτικό έκτρωμα όπου η Αριστερά συντάσσεται με τους νεοναζί για να επιτύχει την απομόνωση της χώρας από την Ευρώπη. Η προκήρυξη του δημοψηφίσματος ενεργοποίησε το ρήγμα, ως εκ τούτου είναι βαθύτατα αντιδημοκρατική επιλογή. Η δημοκρατία επινοήθηκε για να αμβλύνει τις κοινωνικές αντιθέσεις.
Παρά ταύτα αισιοδοξώ. Αισιοδοξώ ακόμη περισσότερο από προχθές που είδα την κ. Κωνσταντοπούλου να χάνει την ψυχραιμία της μπροστά στην ευπρέπεια και τον δυναμισμό της κ. Κοσιώνη. Αισιοδοξώ όσο ακούω τα φερέφωνα της κυβέρνησης να επιχειρηματολογούν σαν γυμνασιόπαιδες καταληψίες που φωνάζουν από ντουντούκα. Στη χώρα που ο κάθε πικραμένος διεκδικεί τα κεκτημένα του δικαιώματα, υπάρχει κι ένα κοινωνικό κεκτημένο που κανείς τυχάρπαστος αγανακτισμένος, λαϊκιστής, αριστερός ή απλώς ηλίθιος δεν μπορεί να το αφαιρέσει. Είναι η ταύτιση της δημοκρατίας με την Ευρώπη.
Η κυβέρνηση με το δημοψήφισμα αντί για τους δανειστές τρομοκράτησε τους Ελληνες πολίτες. Η σιωπηρή πλειοψηφία οφείλει να αντισταθεί στον ολοκληρωτισμό της εξαθλίωσης.