Ενα άθλημα γεμάτο βαρβαρότητα
Ενα περίεργο μείγμα αμερικανικού ποδοσφαίρου, ράγκμπι και μάχης συμμοριών στη Φλωρεντία
Περίπου 24 ώρες προτού δώσει μια γροθιά με τα δάχτυλα στη μύτη, μία αγκωνιά στον λαιμό και μια κλωτσιά στα αυτιά, ο Ροντρίγκε Νάνα μίλησε για τους φόβους του. «Αυτό που φοβάμαι είναι το να κάνω ντους» είπε χωρίς να γελάσει ούτε εκείνος ούτε οι συμπαίκτες του. Η ομάδα Μπιάνκι της Φλωρεντίας έκανε την τελευταία προπόνηση για τον τελικό του «ιστορικού ποδοσφαίρου», ενός αθλήματος με ιστορία αιώνων, που έχει ελάχιστους κανόνες και καταλήγει σε τραυματισμούς που παραπέμπουν στην εποχή των μονομαχιών.
Η ομάδα διηγείται ατελείωτες ιστορίες – για τον παίκτη που έσπασε τον αστράγαλό του σε ένα βουνό από κόπρανα σκύλου, για τον άλλον που έπεσε σε κώμα έπειτα από γροθιά στο πίσω μέρος του κεφαλιού, για εκείνον που έχασε κομμάτι του αυτιού του από δαγκωνιά. Σε έναν αγώνα, το ξυρισμένο κεφάλι του Νάνα χαράχτηκε από άκρη σε άκρη σαν σφραγισμένος φάκελος που κόβεται.
«Οταν παίζεις, δεν καταλαβαίνεις τίποτα απ’ αυτά», λέει ο Νάνα. «Μετά όμως ηρεμείς και μπαίνεις κάτω απ’ το ντους. Και τότε όλο το σώμα καίει».
Η Φλωρεντία έχει τέσσερις ιστορικές συνοικίες, χτισμένες γύρω από τέσσερις εκκλησίες, και η κάθε συνοικία έχει μια ομάδα. Θεωρείται «βαθύτατα φιορεντίνικο» το να φοράει κανείς την πράσινη φανέλα των Βέρντι, τη γαλάζια των Ατζούρι, τη λευκή των Μπιάνκι ή την κόκκινη των Ρόσι. «Οταν έπαιξα για πρώτη φορά ένιωσα πραγματικά άνδρας», είπε ο Νικολό Ινοτσέντι των Βέρντι.
Δύο ομάδες των 27 παικτών προσπαθούν με όλα τα μέσα να βάλουν την μπάλα στην περιοχή του αντιπάλου, σε ένα περίεργο μείγμα αμερικανικού ποδοσφαίρου, ράγκμπι και μάχης συμμοριών.
Η βαρβαρότητα είναι παντού. Κανείς δεν έχει σκοτωθεί παίζοντας, αλλά κάποιος έχει χάσει τη σπλήνα του, ενώ κατά μέσο όρο 7 - 8 παίκτες από κάθε ομάδα δεν φθάνουν ώς το τέλος του αγώνα. Στον ιδιαίτερα βίαιο τελικό του 2013, 10 παίκτες, δηλαδή 20% των συμμετεχόντων, κατέληξαν στο νοσοκομείο. Καθώς δεν υπάρχουν αλλαγές, είναι συχνή η εξάντληση, η αφυδάτωση και οι διασείσεις.
Ολα αυτά ίσως είχαν περισσό- τερο νόημα αν διακυβεύονταν εκατομμύρια δολάρια ή τουλάχιστον υστεροφημία. Αλλά στο ιστορικό ποδόσφαιρο οι παίκτες δεν πληρώνονται και δεν υπάρχει αξιόλογο έπαθλο. Παλιά η ομάδα που κέρδιζε ελάμβανε ένα μοσχάρι από την Τοσκάνη -σφαγμένο, όχι ζωντανό- αλλά τώρα απλά η ομοσπονδία πληρώνει τον λογαριασμό του δείπνου μετά τον αγώνα. Δεν υπάρχει καν τελετή απονομής μεταλλίων. «Είναι σαν τον πόλεμο», λέει ο Νάνα, που γεννήθηκε στο Καμερούν και παίζει για τους Μπιάνκι. «Το κάνεις γιατί νιώθεις υποχρεωμένος να πολεμήσεις. Και αν γυρίσεις ζωντανός, μεθάς και διηγείσαι ιστορίες».
Οι αγώνες γίνονται στην πλατεία της βασιλικής της Σάντα Κρότσε, που μετατρέπεται προσωρινά σε αγωνιστικό χώρο γεμάτο άμμο, υπό το βλέμμα του αγάλματος του Δάντη. Περίπου 4.000 θεατές παρακολούθησαν την περασμένη Τετάρτη τον αγώνα ανάμεσα στους Μπιάνκι και τους Βέρντι. Στο δεύτερο λεπτό του αγώνα, συμπλοκή οκτώ παικτών κατέληξε σε μία πιθανώς σπασμένη μύτη και δύο αποβολές από τον διαιτητή, ο οποίος φοράει, όπως και οι παίκτες, στολή εποχής - και κουβαλάει και σπαθί. Μία από τις βασικές στρατηγικές του παιχνιδιού είναι να προσπαθεί κανείς να εξουδετερώσει κάποιον παίκτη της αντίπαλης ομάδας, δηλαδή να τον χτυπήσει τόσο πολύ ώστε να μην μπορεί να συνεχίσει. Κάθε παιχνίδι διαρκεί 50 λεπτά, αλλά φαίνεται να διαρκεί 500. Στο τέλος του αγώνα γίνεται έλεγχος ντόπινγκ - και κανείς δεν μπορεί να ξεχάσει τον άτυχο παίκτη που πριν από λίγα χρόνια έδωσε δείγμα ούρων και έλαβε ένα τηλεφώνημα με το οποίο πληροφορήθηκε ότι το πρόσωπο από το οποίο πραγματικά προερχόταν το δείγμα ήταν... έγκυος.
Περίπου 7 - 8 παίκτες από κάθε ομάδα δεν φθάνουν ώς το τέλος του αγώνα, ενώ κάποιος έχασε τη σπλήνα του.