Μικρές χρεοκοπίες
Τι είναι χρεοκοπία; Πριν από λίγα μόλις 24ωρα κάτι αόριστο, ένας οικονομικός όρος χωρίς σαφές περιεχόμενο. Τώρα για κάθε έναν από μας σημαίνει κάτι διαφορετικό. Ενα στιγμιότυπο, μια εικόνα, μια αποσπασματική φράση.Το οδυνηρό count down του CNN, όταν προχθές το βράδυ το ρολόι του αμερικανικού καναλιού μετρούσε αντίστροφα προς την πρώτη αθέτηση πληρωμών ανεπτυγμένης χώρας έναντι του ΔΝΤ. Οι ηλικιωμένοι που περιμένουν στις εξαντλητικές ουρές για ένα κομμάτι της σύνταξής τους, το οποίο ίσως δεν καλύπτει καν τη δαπάνη των φαρμάκων τους. Η υποχρεωτική άδεια, που δίνουν κάποιοι εργοδότες στους υπαλλήλους τους, «έως ότου ξεκαθαρίσει το τοπίο» (αόριστος χρονικός προσδιορισμός). Οι εγκλωβισμένοι Ελληνες ταξιδιώτες στο εξωτερικό, που οι κάρτες τους δεν γίνονται δεκτές σε ξενοδοχεία και δεν έχουν τα απαραίτητα χρήματα για να αγοράσουν εισιτήριο επιστροφής. Η απόρριψη των ελληνικών πιστωτικών καρτών από την Amazon, που επιτείνει την αίσθηση ότι μείναμε μόνοι και διχασμένοι σε μία αποκομμένη νησίδα, χωρίς βιβλία και μουσική απέξω. Οι νέοι άνθρωποι που διαδηλώνουν με πάθος για την Ευρώπη που μέχρι πρότινος θεωρούσαν δεδομένη και τώρα τη βλέπουν να γλιστράει μέσα από τα χέρια τους. Οι ακυρώσεις εκδηλώσεων, αυτή η μη κανονικότητα, που καθηλώνει τους πάντες με αγωνία μπροστά στους δέκτες να περιμένουν προσχηματικά διαγγέλματα, non papers και αργόσυρτες ειδησεογραφικές εκπομπές που αναπαράγουν με σαδιστικό τρόπο το συλλογικό άγχος.
Ταυτόχρονα βρίσκονται σε εξέλιξη άλλες βαθύτερες, λιγότερο ορατές χρεοκοπίες: πρώτη, η χρεοκοπία της Αριστεράς ως δύναμης εξουσίας, που μέσα σε πέντε μήνες προβάλλει άπραγη, απονομιμοποιημένη, καταδιωγμένη. Εχοντας συμπράξει με την εθνικιστική, λαϊκιστική Δεξιά, της οποίας τον λόγο έχει πλήρως υιοθετήσει. Eχοντας ακυρώσει τον ευρωπαϊκό προσανατολισμό της Ελλάδας. Κι έχοντας καταφέρει το τελειωτικό χτύπημα στην οικονομία της χώρας, χωρίς καν να έχει μια κοινωνική κατάκτηση στο ενεργητικό της: ακόμη και το νομοσχέδιο για την ιθαγένεια πάγωσε λόγω των εξελίξεων και άρα δεν έχει γίνει νόμος του κράτους.
Δεύτερη, η σταδιακή θεσμική χρεοκοπία της χώρας που ξεκίνησε, κάπως αστεία, με ένα αυταρχικό one woman show από την πρόεδρο της Βουλής και κορυφώνεται με ένα έωλο δημοψήφισμα, το οποίο αμφισβητείται από το Συμβούλιο της Ευρώπης. Τρίτη, η γεωπολιτική χρεοκοπία, αφού στα μάτια της Ε.Ε. η Ελλάδα είναι πλέον μια χαμένη υπόθεση, που δεν αποτελεί καν συστημικό κίνδυνο, για τις ΗΠΑ το ίδιο, όπως διαπιστώσαμε από τις σχετικές προχθεσινές δηλώσεις του Μπαράκ Ομπάμα, ενώ για τη Ρωσία ήταν ένα εργαλείο για να εκνευρίσει την Ευρώπη και τώρα επιτέλεσε τον πεπερασμένο ρόλο της. Τέλος, η χρεοκοπία ενός λαού, που βαδίζει ανερμάτιστος και αβοήθητος, ανασφαλής και εξουθενωμένος σε αχαρτογράφητα νερά κι ένα μέλλον χαοτικό κι αταξινόμητο.