Το Ναι της σιωπηρής πλειοψηφίας
Οταν έχεις κλείσει τα σαράντα και εξακολουθείς να παριστάνεις τον κλώνο του μπολσεβικισμού δύο τινά συμβαίνουν. Ή δεν έχεις την εμπειρία ζωής για να διαμορφώσεις δικό σου χαρακτήρα, ή είσαι καλός επαγγελματίας και ξέρεις ότι το εμπόρευμα πουλάει. Πολλοί υποστήριζαν εξαρχής ότι με τον κ. Τσίπρα ισχύει η δεύτερη εκδοχή. Εθισμένοι στο συμβόλαιο αναξιοπιστίας που έχουν υπογράψει οι ψηφοφόροι με τους πολιτικούς τους εκπροσώπους θεωρούσαν ότι και η τελευταία εφεδρεία του συστήματος της μεταπολίτευσης θα τιμήσει το συμβόλαιο και αφού εκλεγεί θα επιδείξει την αντίστοιχη ευελιξία. Αν δεν το πίστευαν, δεν θα του είχαν δώσει την πλειοψηφία για να κυβερνήσει. Την άποψη αυτή την ενίσχυσε και ο ίδιος, συμπράττοντας με την εθνικιστική δεξιά των ΑΝΕΛ, μορφώματος που παράγει θόρυβο πολύ μεγαλύτερο από τις πραγματικές του διαστάσεις. Οι αναγνώστες της στήλης γνωρίζουν πως πάντα υποστήριζα ότι ο κ. Τσίπρας ως πρωθυπουργός θα συνεχίσει την πολιτική που ακολουθούσε ως αντιπολίτευση, μια πολιτική σύγκρουσης με την Ευρώπη, με στόχο την απομόνωση της χώρας. Ηταν μια άποψη που τη διαμόρφωσα στηριζόμενος σε ένα πολύ απλό δεδομένο. Η πολιτική παιδεία και ο πολιτικός χαρακτήρας του κ. Τσίπρα δεν του επέτρεπαν καμιά προσαρμογή. Ο πολιτικός του χαρακτήρας διαμορφώθηκε στις συγκρούσεις της μεταπολιτευτικής περιόδου, με κινητήρια δύναμη τον προοδευτικό λυρισμό που αναπτύχθηκε στα χρόνια της ανομίας, όταν μπορούσες να κάψεις την Αθήνα χωρίς καμιά συνέπεια. Δεν είναι τυχαίο ότι επέλεξε τον κ. Παυλόπουλο, τον μοιραίο υπουργό του 2008, για Πρόεδρο της Δημοκρατίας. Η πολιτική του παιδεία δεν ξεπερνά την παιδεία του καταληψία με ολίγη από Τσε Γκεβάρα και Ζίζεκ που τον θαυμάζει γιατί δεν καταλαβαίνει τι λέει - «τα λέει όμως ωραία ο άτιμος». Ποια είναι η άποψη του κ. Τσίπρα για την Ευρώπη και τον πολιτισμό της; Ελάτε τώρα. Γιατί να θέλει την Ευρώπη ένας πολιτικός που δεν ξέρει τι είναι η Ευρώπη;
Γιατί να θέλει την Ευρώπη ένας πολιτικός που δεν ξέρει τι είναι η Ευρώπη;
Πολλοί θεώρησαν πως το διάγγελμα του κ. Τσίπρα ήταν διχαστικό. Χωρίς να παραγνωρίζω τους κινδύνους του εθνικού διχασμού που επιχειρεί ο ΣΥΡΙΖΑ συμπράττοντας με τους ΑΝΕΛ και τη συμμορία των νεοναζί για το Οχι, θα καταθέσω κάποιες σκέψεις. Εκτός από τον στενό πυρήνα της ομάδας του απευθύνθηκε στους μισθωτούς και τους συνταξιούχους που τον ψήφισαν προσπαθώντας να τους πείσει πως η σύγκρουση της Ελλάδας με την Ευρώπη γίνεται προς το συμφέρον τους. Μπολσεβικισμός με κοινωνικό μοχλό τους μισθωτούς και τους συνταξιούχους. Ο Λένιν και δεν ξέρω ποιος άλλος συνομιλητής του κ. Τσίπρα οφείλει να σκίσει τις επαναστατικές του περγαμηνές. Ανιστόρητος όπως είναι παραγνωρίζει μια βασικό παράμετρο της μεταπολίτευσης, στο πανεπιστήμιο της οποίας θήτευσε. Η ριζοσπαστικοποίηση και η σύγκρουση, σε αντίθεση με τις προηγούμενες περιόδους, ήσαν τα επιδερμικά συμπτώματα μιας βαθιάς συντηρητικής ακινησίας. Δεν είναι τυχαίο ότι η ριζοσπαστικοποίηση αρδευόταν πάντα από τη διεκδίκηση «κεκτημένων» διαφόρων ομάδων που πάλευαν για την καταναλωτική τους δύναμη. Πανικόβλητος ζητεί συντρόφους για την απομόνωσή του. Η σιωπηρή πλειοψηφία μπορεί να είναι σιωπηρή, όμως είναι πλειοψηφία. Και το «ναι» στο δημοψήφισμα της Κυριακής σημαίνει «ναι» στα κεκτημένα της δικαιώματα.