Καθεστωτικός πόλεμος
Το αντιευρωπαϊκό ρήγμα που ενεργοποιήθηκε στα χρόνια του μνημονίου και νομιμοποιήθηκε πολιτικά με τον θρίαμβο του OΧΙ στο δημοψήφισμα έχει τώρα μεταφερθεί στο εσωτερικό του κυβερνώντος κόμματος. Είναι εσωτερική σύγκρουση; Ας πούμε πως είναι. Τίποτε πρωτότυπο. Η ιστορία της κομμουνιστικής αριστεράς στη χώρα μας είναι ιστορία συγκρούσεων. Ή να το θέσω αλλιώς: η κομμουνιστική αριστερά στη χώρα μας αναπαράγεται σαν τις αμοιβάδες και τους μονοκύτταρους οργανισμούς, διά των διασπάσεων. Είναι πόλεμος διαφόρων επίδοξων ηγετών που μετατρέπουν τις φιλοδοξίες τους σε πολιτικά λάβαρα προς τέρψιν του αγανακτισμένου κοινού τους; Ή μήπως είναι ιδεολογική σύγκρουση; Ελάτε τώρα, και η ιδεολογία και οι ιδεοληψίες έχουν κι αυτές τις απαιτήσεις τους. Κι αν τους ζητηθεί να εκθέσουν τις απόψεις τους, πάνω κάτω τα ίδια θα σου πουν για τον άγριο καπιταλισμό, για την κοινωνική δικαιοσύνη, για τον σοσιαλισμό. Και ο Λαφαζάνης και ο Τσίπρας από το ίδιο ΤΕΙ κομμουνισμού έχουν αποφοιτήσει.
Κι αν δεν είναι τίποτε απ’ όλ’ αυτά, τότε τι είναι; Ποιος ο λόγος να ταλαιπωρείται η κ. Κωνσταντοπούλου για να σπάσει το παγκόσμιο ρεκόρ χρόνου ομιλίας που ώς σήμερα κατείχε ο Φιντέλ, ο οποίος το είχε κλέψει από τον Χρουστσόφ με το περίφημο εξάωρο στον ΟΗΕ; Και ποιος ο λόγος να οργώνει ο Λαφαζάνης την επικράτεια μοιράζοντας δραχμές, και ο Στρατούλης να ιδρώνει καλοκαιριάτικα για να φτιάξει μια πρόταση με αρχή μέση και τέλος. Και ποιος ο λόγος να ανεβαίνει γονατιστός τα σκαλιά ο κ. Τσίπρας, σαν πανηγυριστής στην Τήνο, δηλώνοντας πως δεν είναι «ιδιοκτήτης» της συμφωνίας που θα υπογράψει ο ίδιος;
Η ρήξη με την Ευρώπη θα σημάνει και καθεστωτική αλλαγή στην άπορη και απομονωμένη χώρα που θα προκύψει.
Ο πόλεμος που έχει ξεσπάσει στο εσωτερικό του κυβερνώντος κόμματος, πόλεμος που έχει υποκαταστήσει το Κοινοβούλιο, έχει τα χαρακτηριστικά καθεστωτικού πολέμου. Νομίζω ότι εδώ που φτάσαμε μπορούμε να πούμε τα πράγματα με το όνομά τους. Η ρήξη με την Ευρώπη, που ήταν και ο μόνος λόγος για να διεξαχθεί το δημοψήφισμα, θα σημάνει και καθεστωτική αλλαγή στη μικρή, άπορη και απομονωμένη χώρα που θα προκύψει. Δεν είμαι σε θέση να περιγράψω το καθεστώς που θα προκύψει, αν όμως αναλογισθούμε πόσες από τις ελευθερίες που απολαμβάνουμε τις οφείλουμε στην ευρωπαϊκή μας ένταξη, δεν είναι δύσκολο να το φαντασθούμε. Σε αυτές ας προσθέσουμε και το γεγονός ότι αυτήν τη στιγμή η λειτουργία του κοινοβουλευτισμού εξαρτάται από τις εσωτερικές ισορροπίες του κυβερνώντος κόμματος.
Ο κ. Τσίπρας τρόμαξε την περίφημη εκείνη νύχτα της Κυριακής προς Δευτέρα στη συνάντηση κορυφής, και τρόμαξε επειδή κατάλαβε ότι το καθεστώς που θα προέκυπτε από την οριστική ρήξη δεν ήταν έτοιμος να το διαχειρισθεί. Σε καθεστώς αποκλεισμού θα παίζει ισότιμα με τον Λαφαζάνη, την Κωνσταντοπούλου, τον απρόβλεπτο νάρκισσο και τη Χρυσή Αυγή. Δύο μήνες μετά τον τρομάζει η υπογραφή της συμφωνίας και ετοιμάζεται να σύρει τη χώρα σε εκλογές για να λύσει το καθεστωτικό του πρόβλημα. Και όλα αυτά με τις ευρωπαϊκές πολιτικές δυνάμεις της χώρας, αλλά και τους συμμάχους μας, να παρακολουθούν αμήχανα τις κρίσεις τρόμου του πρωθυπουργού, λες και έχουν να κάνουν με τον Καίσαρα που ετοιμάζεται να επιτεθεί στη Σύγκλητο.