Μονόδρομος το ευρώ

Στις διαπραγματεύσεις των Βρυξελλών η επιλογή για τον Ελληνα πρωθυπουργό ήταν ανάμεσα σε μια κακή συμφωνία και σε μία καταστρεπτική εξέλιξη που θα οδηγούσε στην αναγκαστική έξοδο της χώρας από την Ευρωζώνη και την Ευρωπαϊκή Ενωση, όπως επιδιώκουν κάποιοι ακραίοι, κατά την έκφραση του κ. Τσίπρα, κύκλοι.

Η επιλογή ήταν σωστή με δεδομένη τη θέση της χώρας στις πεντάμηνες διαπραγματεύσεις, απ’ τον Φεβρουάριο μέχρι το τέλος Ιουνίου, και τα λάθη ιδιαίτερα σε σχέση με το καθυστερημένο δημοψήφισμα για αμφισβητούμενες προτάσεις, οι οποίες έληγαν, μαζί με το πρόγραμμα στηρίξεως, στις 30 Ιουνίου.Η ευθυκρισία και γενναιότητα που επέδειξε ο πρωθυπουργός με την ανάληψη της ευθύνης για τα λάθη της ελληνικής πλευράς συνδυάστηκε με μια σειρά δηλώσεων ευρωπαϊκών πολιτικών (Γερμανών στην πλειοψηφία τους), οι οποίοι αναγνωρίζουν λάθη και αδεξιότητες στη διαπραγματευτική θέση της Ευρωζώνης. Επιπροσθέτως, το αίτημα της ελληνικής πλευράς για μερική διαγραφή του χρέους έχει ουσιαστικά ικανοποιηθεί απ’ το 2012 με τη δέσμευση για αναδιάρθρωση με μείωση των επιτοκίων και επιμήκυνση του χρόνου αποπληρωμής. Οπως πρόσφατα δηλώθηκε, η δέσμευση αυτή ισχύει.

Κατά συνέπεια υπάρχει, στη μεγάλη πλειοψηφία των ηγετών της Ευρωζώνης, αναγνώριση και αλληλεγγύη στις θυσίες του ελληνικού λαού για τη δημιουργία σύγχρονου ευρωπαϊκού κράτους. Αυτή είναι η βάση που μπορεί και πρέπει να στηρίξει την προσπάθεια για την αποκατάσταση της αξιοπιστίας και της αξιοπρέπειας της χώρας.

Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι οι διαπραγματεύσεις θα είναι δύσκολες. Η ευχή και ελπίδα της μεγάλης πλειοψηφίας των Ελλήνων είναι ότι ο πρωθυπουργός θα παραμείνει αταλάντευτος στον στόχο του αυτό της παραμονής της χώρας στην Ευρωζώνη. Απαιτούνται προσεκτικοί χειρισμοί και ενέργειες που πείθουν ότι θα ανταποκριθούμε στις υποχρεώσεις της χώρας σε όλους τους τομείς. Η προσπάθεια αυτή πρέπει να επιτύχει· δεν υπάρχει άλλος δρόμος.