Η πραγματικότητα δίνει λύσεις
ατζέντα ποτέ άλλοτε δεν ήταν τόσο μακριά από την πραγματική ζωή! Είναι αλήθεια ότι πάντα υπήρχε διάσταση ανάμεσα στις προτεραιότητες των πολιτικών και στην πραγματική ζωή. Τώρα, η απόσταση μεγαλώνει...
Ολοι ασχολούνται με ό,τι είναι ευχάριστο: η κυβέρνηση περιορίζει (ή προσπαθεί) τις φορολογικές υποχρεώσεις των αγροτών και την αναγκαία (αλλά απευκταία) μείωση του δημόσιου τομέα. Η πρόεδρος της Βουλής απολαμβάνει την ανεξέλεγκτη εξουσία που της δίνει ένα αξίωμα που δεν της αξίζει. Στελέχη του κυβερνητικού χώρου που... αντιπολιτεύονται την κυβέρνηση (!) ζουν στον ρυθμό προεπαναστατικής περιόδου! Η αντιπολίτευση απολαμβάνει ό,τι πιο ευχάριστο, δηλαδή την πολιτική χωρίς ευθύνες. Ταυτόχρονα, η χώρα αποκλίνει από ό,τι θεωρείται ευρωπαϊκός μέσος όρος: στην οικονομία, στις επιστήμες, στην εκπαίδευση, στον πολιτισμό...
Ωστόσο, η πραγματικότητα επιβάλλει δικές της προτεραιότητες. Αποδεικνύεται ότι κινήθηκαν σωστά όσοι είχαν αποφασίσει έγκαιρα να μεταφέρουν την έδρα των εταιρειών τους σε άλλες κατευθύνσεις. Ακόμα πιο συνετοί αποδεικνύονται όσοι είχαν μεταφέρει όχι μόνον τη νομική και φορολογική έδρα των εταιρειών, αλλά και τις παραγωγικές μονάδες σε άλλες χώρες. Ολοι αυτοί αποφεύγουν να πληρώσουν τη βαριά φορολογία που επιβάλλεται και επιπλέον δεν δεσμεύονται από τους περιορισμούς στις εισαγωγές και στον έλεγχο κεφαλαίων. Προφανώς αυτό είναι το μοντέλο που σύντομα θα ακολουθήσουν και οι υπόλοιποι που έχουν ή θα αποκτήσουν την ίδια ευχέρεια...
Οι άλλοι που διατηρούσαν τα κεφάλαιά τους στις ελληνικές τράπεζες και πληρώνουν φόρους στην Ελλάδα αποδεικνύεται ότι έκαναν λάθος. Ηταν υπεραισιόδοξοι, για να μην πούμε κάτι βαρύτερο! Γι’ αυτούς δεν συγκαλείται καμιά σύσκεψη ανώτερων κυβερνητικών παραγόντων, προκειμένου να ασχοληθούν με τα θέματά τους. Δεν ασχολούνται με αφελείς!
Στις συσκέψεις, σύμφωνα με την κυβερνητική ρητορική, δίνεται μάχη ώστε να εφαρμόσουν αυτά που αναγκάζονται αλλά δεν θέλουν, και τις ουσιαστικές λύσεις τις δίνει η πραγματικότητα. Χάνονται επενδύσεις, κεφάλαια, αξίες, τεχνογνωσία, εκπαιδευμένο ανθρώπινο δυναμικό από νέους επιστήμονες έως στελέχη υψηλού επιπέδου. Ολα οδηγούν σε περαιτέρω υποβάθμιση του επιπέδου στην πολιτική αλλά και στην εκπαίδευση, στη δημόσια διοίκηση, στις επιχειρήσεις. Τελικά επικρατεί η χαμηλότερη ποιότητα.
Σε όλους τους τομείς δεν αναδεικνύεται, ούτε επικρατεί με τον ανταγωνισμό, η καλύτερη ποιότητα. Στην αγορά επικρατούν τα φθηνά προϊόντα χαμηλότερης ποιότητας και στην πολιτική επικρατεί όποια ρητορική ακούγεται ευχάριστα. Τα πάντα απλοποιούνται συνεχώς: Τι θέλουν οι αγρότες; Να πληρώνουν φόρους όπως οι μισθωτοί του αστικού τομέα ή όχι; Τι θέλουν οι φοιτητές; Να έχουν απεριόριστο αριθμό εξετάσεων σε κάθε μάθημα ή περιορισμένες ευκαιρίες προκειμένου να περάσουν ένα μάθημα; Σε ποια ηλικία θέλουν να συνταξιοδοτούνται οι υπάλληλοι; Στα 50 ή στα 62; Τι θέλουν οι δήμαρχοι; Να αναπτυχθεί οικιστικά μια περιοχή ή να γίνει πάρκο; Σε όλα αυτά τα διλήμματα οι απαντήσεις είναι εύκολες, και οι ενδιαφερόμενοι επιλέγουν τις προφανείς.
Πλήττονται όσοι καλούνται να πληρώσουν το κόστος, αλλά κι αυτοί θα αποδειχθούν λιγότερο αφελείς. Δεν θα είναι διαθέσιμοι να πληρώσουν...
Τελικά, στη ζωή δεν υπάρχουν αδιέξοδα. Οι λύσεις δίνονται από την πραγματικότητα.
Πλήττονται όσοι καλούνται να πληρώσουν το κόστος, αλλά κι αυτοί θα αποδειχθούν λιγότερο αφελείς. Δεν θα είναι διαθέσιμοι να πληρώσουν...