Από το Παρίσι στην Υδρα
Εγκαινιάζεται απόψε η νέα έκθεση του ζωγράφου στο Ιστορικό Μουσείο Υδρας με τοπία αλλά και ανθρώπινες φιγούρες
Ο ζωγράφος Αλέξης Βερούκας παρουσιάζει εννέα πίνακες μεγάλων διαστάσεων και μιλάει για τους αναπόφευκτους παφλασμούς της κρίσης.
ένας ενδιαφέρων τρόπος να βλέπει κανείς μια έκθεση ζωγραφικής. Προσωπικά, ο αγαπημένος μου: κάθε έργο είναι μια κουκκίδα. Το βλέμμα φτιάχνει μια αόρατη γραμμή, έναν μικρό αστερισμό, παίρνοντας τη σκυτάλη από τον καλλιτέχνη. Αναζητώντας αυτήν τη συγκολλητική δύναμη στη νέα δουλειά του Αλέξη Βερούκα, η οποία περιλαμβάνει τόσο τοπία όσο και ανθρώπινες φιγούρες, διαπίστωσα ότι απλώς μας αφήνει να «διαβάσουμε» τις σελίδες από ένα οπτικοποιημένο ημερολόγιο του τελευταίου έτους. Είναι οι εννέα πίνακες μεγάλων διαστάσεων, που παρου- σιάζονται στο Ιστορικό Μουσείο και Αρχείο Υδρας από σήμερα, 8 Αυγούστου, και για δύο μήνες, σε ένα αφιέρωμα που διοργάνωσε η δραστήρια επικεφαλής του φορέα, Ντίνα Αδαμοπούλου, και επιμελήθηκε η Ιρις Κρητικού. «Rocky Days», o τίτλος, διφορούμενος αλλά σοφά επιλεγμένος για μια εποχή που θέλει αντοχή στις δυσκολίες.
Συνυπάρχουν ο χρόνος και ο χώρος. Επιβλητικά βράχια της Υδρας –ένας τόπος παραθερισμού αλλά και στοχασμού για τον ζωγράφο– που γοητεύουν προκαλώντας δέος. Θραύσματα από την κλασική εικονογραφία που διεσώθη στα σπαράγματα της Πομπηίας. Εικόνες από σφαγές στη Συρία και στο Ιράκ,
«Rocky Days»: Βράχια της Υδρας, θραύσματα εικονογραφίας της Πομπηίας, εικόνες από σφαγές σε Συρία, Ιράκ.
που πέρασαν στο συλλογικό υποσυνείδητο της ανθρωπότητας μέσα από τα δελτία ειδήσεων. Τι τα συνδέει όλα αυτά; Οπωσδήποτε αυτό που αντιλαμβάνεται όποιος αντικρίζει τους πίνακες –ακόμα και στους πέτρινους όγκους που του αφήνουν κάθε ελευθερία στην απόδοση– είναι πως ο χρωστήρας του Βερούκα βούτηξε στο συναίσθημα. Κατευθείαν στην καρδιά, είτε για την ομορφιά της φύσης είτε για τον ζόφο των ανθρώπων. Ο ζωγράφος εξηγεί στην «Κ» το ψυχικό κίνητρό του και το πόσο αυτό συνδέθηκε με την εποχή μας: «Σίγουρα βιώνουμε μια πολύ δύσκολη περίοδο στην Ελλάδα, που αγγίζει τον κάθε έναν από εμάς διαφορετικά. Ακόμα και στο Παρίσι, το οποίο αποτελεί τη βάση μου, τους τελευταίους μήνες, οι κραδασμοί φτάνουν αναλλοίωτοι. Μαζί με άλλους Ελληνες φίλους, ξενυχτούσαμε διαβάζοντας τις ειδήσεις στο Διαδίκτυο, παρακολουθώντας ελληνικά κανάλια και ανταλλάσσοντας απόψεις για να καταπραΰνουμε λίγο την αγωνία μας. Οσο πιο μακριά γεωγραφικά είσαι από την πηγή των γεγονότων, τόσο εγγύτερα ψυχολογικά αισθάνεσαι. Οταν δεν βρίσκεσαι κάτω από τον ουρανό όπου συμβαίνουν τα πράγματα, σε διαπερνά η ανημπόρια και η ταραχή, καθώς δεν είναι εύκολο να εκλογικεύσεις και να αποδομήσεις αυτό που σου συμβαίνει, γιατί δεν μπορείς να το μοιραστείς με τον διπλανό σου. Ιδίως όσοι από εμάς ζούμε εκτός των συνόρων, νιώθουμε την Ευρώπη πατρίδα μας, μας ήταν αδιανόητη η ιδέα να αποκοπούμε με οποιονδήποτε τρόπο από αυτήν. Ομως, όχι, δεν ζωγράφισα τα έργα αυτά για να αποτυπώσω απευθείας την ελληνική κρίση», υπογραμμίζει.
Συνεχίζει: «Αυτό που ζούμε έχει μια υποδόρια βία, που δεν αποδίδεται άμεσα εικαστικά. Μόνο διυλισμένα και εκ μεταφοράς μπορούμε να την εκτονώσουμε στον καμβά και θεωρώ ότι οι περισσότεροι ζωγράφοι αυτήν την οδό έχουν επιλέξει. Αυτός ήταν και ο δικός μου τρόπος. Από τα βράχια της Υδρας, τα οποία πρωτοπαρουσίασα το 2012 στην αναδρομική της Σύρου, μέχρι την εικονογραφία του πένθους και του ζόφου που βλέπουμε στη Μέση Ανατολή, ο στόχος ήταν να κάνω μια προσωπική καταγραφή και να την επικοινωνήσω με τους θεατές, σε έναν κοινό συναισθηματικό παρονομαστή».
Η έκθεση θα διαρκέσει έως και τις 30 Σεπτεμβρίου.