Η πόλη τον Αύγουστο, σαν ένα στερεοφωνικό που του χαμηλώνεις την ένταση
Η θέα στο φωτεινό φάσμα της πόλης, μια σακούλα μπίρες και καλή παρέα αρκούν πολλές φορές για να ομορφύνουν το βράδυ.
Από συγκυρία ή λόγω δουλειάς έχω περάσει, τα περισσότερα από τα τελευταία χρόνια, τον Αύγουστο στην Αθήνα. Δεν θα παραστήσω πως μου αρέσει η προοπτική· ιδανικό μέρος για να βρίσκεται κανείς αυτή την περίοδο είναι η εξοχή, βουνό ή θάλασσα, ό,τι προτιμά ο καθένας. Υπάρχουν ωστόσο στοιχεία γοητευτικά στην αυγουστιάτικη Αθήνα, και πάντως σπάνια, τα οποία λείπουν από τη θορυβώδη καθημερινότητα της πρωτεύουσας τον υπόλοιπο καιρό.
Η πόλη που σταδιακά αδειάζει είναι σαν ένα στερεοφωνικό που του χαμηλώνεις την ένταση. Τη μέρα οι γειτονιές μοιάζουν ξαφνικά πιο ήσυχες, τα μικρομάγαζα κλείνουν για διακοπές και όσοι μένουν πίσω διαλέγουν τη δροσιά του κλιματιστικού και του ανεμιστήρα κάνοντας βιαστικά τη (βασανιστική) διαδρομή σπίτι-δουλειά, δουλειά-σπίτι. Μοναστηράκι-Θησείο, δύο το μεσημέρι: ηρωικοί τουρίστες περιδιαβαίνουν τον πεζόδρομο πλάι στις ράγες του Ηλεκτρικού, «κλέβοντας» λίγη δροσιά μπροστά από τις εισόδους των καφέ και κοιτάζοντας -με κάποια απελπισίατην Αγορά και την Ακρόπολη. Ακόμη και οι «τελάληδες» της Ηφαίστου μετά βίας ξεμυτίζουν από τα μαγαζιά τους. Στην Πανεπιστημίου και τη Βασιλίσσης Σοφίας η κίνηση είναι ακόμα λιγότερη. Μόνο το κόκκινο, ανοιχτό τουριστικό λε- ωφορείο περνά αργά στη δεξιά λωρίδα. Οσοι κάθονται στην οροφή προσπαθούν να προστατευτούν με κάτι τεράστια καπέλα· μια τέντα μάλλον θα βοηθούσε...
Η ζωή εμφανίζεται κάπως πιο θαρρετά στην πόλη, καθώς πέφτει η νύχτα. Μια ομάδα ποδηλάτες κατηφορίζουν νωχελικά προς την Καλλιθέα. Οι αθηναϊκοί δρόμοι, γενικώς αφιλόξενοι λόγω κίνησης και απουσίας κατάλληλων υποδομών, μετατρέπονται τον Αύγουστο σε ιδανικές διαδρομές για βραδινές ποδηλατοβόλτες. Είναι ένας όμορφος τρόπος να ταξιδέψει κανείς στην πόλη, με το πάσο του και δωρεάν.
Αλλιώτικη, πιο απλή, είναι και η διασκέδαση. Μουσικά σχήματα και θεατρικοί θίασοι έχουν πια πάρει βουνά και θάλασσες, οπότε οι επιλογές δεν είναι και πολλές, χωρίς αυτό να σημαίνει πως δεν έχουν τη χαρά τους. Οι ταράτσες έχουν την τιμητική τους: μπαρ, εστιατόρια, ουζερί τις γεμίζουν και προκαλούν για ολονύκτιες βόλτες από τη μία στην άλλη. Σαν μπόνους, εκείνο το τραπέζι με την πανέμορφη θέα είναι επιτέλους άδειο. Κι επειδή τα χρήματα πια δεν περισσεύουν, οι σπιτικές τούτη τη φορά ταράτσες αποδεικνύονται εξίσου φιλόξενες, το ίδιο και τα διάφορα «παρατηρητήρια» της Αθήνας. Στον Λυκαβηττό, στην Πνύκα, στου Φιλοπάππου και στην Πετρούπολη, ο κόσμος, που παραδοσιακά ανέβαινε τους καλοκαινούς μήνες, έχει πολλαπλασιαστεί. Η θέα στο φωτεινό φάσμα της πόλης, μια σακούλα μπίρες και καλή παρέα αρκούν πολλές φορές για να ομορφύνουν το βράδυ.
Τελευταία αφήσαμε τα θερινά σινεμά. Μια ενθουσιώδης παρέα Αγγλων μου είχαν πει κάποτε πόσο ανυπομονούσαν να έρθουν στην Αθήνα το καλοκαίρι για να δουν κινηματογράφο με οροφή τον ουρανό. Τους φαινόταν εξωτικό. Για τους Αθηναίους αποτελούν απλά μια από τις αγαπημένες τους συνήθειες. Είναι χαρακτηριστικό πως, ακόμα και κατά τις δύσκολες οικονομικά εβδομάδες που προηγήθηκαν, τα (δεκάδες) θερινά σινεμά δούλεψαν κανονικά και -δεδομένων των συνθηκών- ικανοποιητικά από άποψη προσέλευσης.
Το «Θησείον» στη Διονυσίου Αρεοπαγίτου, ο «Ζέφυρος» στα Πετράλωνα, το «Σινέ Παρί» στην Πλάκα, η «Αίγλη» στο Ζάππειο, η «Ριβιέρα» στα Εξάρχεια, το «Σινέ Δεξαμενή» στο Κολωνάκι -για να ανεφέρουμε μόνο μερικά ενδεικτικάείναι τόποι μαγείας. Εκεί, μέσα στη δροσιά του κήπου, πλάι σε έναν δικό σου άνθρωπο, η παρακολούθηση μιας κλασικής ταινίας (αυτές είναι οι πιο ταιριαστές με την ατμόσφαιρα) μετατρέπεται σε ξεχωριστή εμπειρία, από εκείνες που χαράζουν μέσα μας εικόνες απλές αλλά σημαντικές και μας βοηθούν να αντιμετωπίσουμε την κάθε μέρα χωρίς τόσο πολύ κυνισμό, με μια δόση παραπάνω ανθρώπινη. Ναι, είναι όμορφη με τον τρόπο της η Αθήνα τον Αύγουστο και πρόσφορη για να τη «φλερτάρεις». Απλώς, όπως συμβαίνει και με τις πραγματικά ενδιαφέρουσες γυναίκες, πρέπει να κάνεις κι εσύ τον κόπο σου για να την εξερευνήσεις.