Ιδεοληψία συν διαχειριστική ανεπάρκεια

Υπάρχει κάτι χειρότερο από την ιδεοληψία που μαστίζει τα κυβερνητικά στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ, της οποίας ίσως είναι και προϊόν της (δεν αναφερόμαστε στους ΑΝΕΛ, διότι το κόμμα είναι από γεννησιμιού του χαμένη υπόθεση). Είναι η αναποτελεσματικότητα στη διαχείριση ακόμη και των πιο μικρών πραγμάτων. Η διαχείριση των μεταναστευτικών ροών αποτελεί ένα κορυφαίο παράδειγμα.

Η προηγούμενη κυβέρνηση προέκρινε τα «κλειστά κέντρα φιλοξενίας», μέχρι την απόφαση για το ποιοι δικαιούνται να έχουν άσυλο ως πρόσφυγες και ποιοι πρέπει να απελαθούν ως παράνομοι μετανάστες. Φυσικά, η Αμυγδαλέζα είχε όλα τα προβλήματα που υπάρχουν σε όλες τις υπό ελληνική κρατική διαχείριση μονάδες, είτε –τηρουμένων των αναλογιών– πρόκειται για φυλακές, είτε για μια απλή δημόσια υπηρεσία: ελλιπείς πόροι, ανοργανωσιά, ταλαιπωρία κ.λπ.

Στην «κακή απάντηση» των προηγούμενων κυβερνήσεων, ο ΣΥΡΙΖΑ προέκρινε μια «καλύτερη», τα ανοιχτά κέντρα φιλοξενίας. Πριν, όμως, τα οργανώσει, έκλεισε τις προηγούμενες κακές υποδομές, με αποτέλεσμα να μετατραπούν σε ανοιχτά κέντρα φιλοξενίας οι πλατείες, στις οποίες «λιάζονται» οι μετανάστες, και τα πάρκα μια ήδη επιβαρυμένης πόλης. Η στοιχειώδης προνοητικότητα, που συνοψίζεται στο ερώτημα «πού θα πάνε αυτοί οι άνθρωποι;», δεν υπήρξε, με αποτέλεσμα τώρα –στο και πέντε– να τρέχει η κυβέρνηση για να φτιάξει καταυλισμούς στον Ελαιώνα.

Πιθανότατα ο χώρος, που, κατά τον Αλέξη Τσίπρα, «επειδή είναι αδόμητος και επειδή είναι αναξιοποίητος, θα μπορούσε να αποτελέσει χώρο ανάσας και πρασίνου για την πόλη» (22.1.2009), θα μεταμορφωθεί στο μέλλον σε μια νέα γειτονιά προσφυγικών κατοικιών· ουδέν μονιμότερον του προσωρινού στην Ελλάδα. Αλλά το πρόβλημα είναι πως, ακόμη και στο μεταναστευτικό, ο ΣΥΡΙΖΑ είχε πολλές ευαισθησίες και κανένα σχέδιο. Είχε συνθήματα και κραυγές για τους προηγούμενους –εν πολλοίς δικαιολογημένα– αλλά για μία ακόμη φορά δεν έχει να προτείνει κάτι πέρα από μπαλώματα που σίγουρα θα μετεξελιχθούν σε καρκινώματα.

Για να πούμε και του ΣΥΡΙΖΑ το δίκιο, σχεδόν όλες οι κυβερνήσεις πορεύτηκαν τα προηγούμενα χρόνια χωρίς στοιχειώδη σχεδιασμό για κάθε πρόβλημα που αντιμετώπιζαν. Τρανταχτό παράδειγμα είναι το ασφαλιστικό, η μεγάλη αιμάσσουσα πληγή του κρατικού κορβανά. Ποτέ όμως –και με καμιά κυβέρνηση– δεν υπήρξε θαμώνας τηλεπαραραθύρων που, στον ελεύθερο του χρόνο, ασκεί χρέη γραμματέα Κοινωνικών Ασφαλίσεων να λέει δημοσίως ότι αυτοί που τον διόρισαν «είναι άσχετοι με την κοινωνική ασφάλιση». Να σημειώσουμε εδώ ότι ο κ. Γιώργος Ρωμανιάς έχει απόλυτο δίκιο στην κριτική του. Αν δεν ήταν άσχετοι στο Μαξίμου, θα διόριζαν ως γενικό γραμματέα κάποιον που θα έκανε κάτι για το ασφαλιστικό, αντί του ίδιου, που ξοδεύει όλο τον χρόνο του γυρνώντας στα κανάλια για να λέει ότι τίποτε δεν μπορεί να γίνει.

Η κυβέρνηση ειδικού σκοπού είναι αναγκαιότητα για τη χώρα, αλλά και για τον ίδιο τον ΣΥΡΙΖΑ. Ο χώρος –παρά τα δάνεια από το βαθύτερο που μπορούσε να υπάρξει ΠΑΣΟΚ– δεν έχει στελέχη με διαχειριστική επάρκεια που μπορούν έστω να χωρίσουν δυο γαϊδουριών άχυρα. Αυτό εν μέρει είναι λογικό. Αν κοιτάξει κάποιος τα βιογραφικά των υπουργών, θα διαπιστώσει ότι πέρασαν όλη τους τη ζωή στα καφενεία –κάτι που μετά το έκαναν τηλεοπτικό σήριαλ– συζητώντας πόσο κακός είναι ο κόσμος, χωρίς ποτέ να διαχειριστούν ούτε περίπτερο ή έστω να προτείνουν κάτι περισσότερο από το νεφελώδες «ένας άλλος κόσμος είναι εφικτός». Με δεδομένο, λοιπόν, ότι υπάρχει απ’ όλα σχεδόν τα κόμματα του συνταγματικού τόξου η πολιτική βούληση για εφαρμογή του τρίτου προγράμματος –που θα γλιτώσει τη χώρα από ένα καταστροφικό Grexit– ο κ. Τσίπρας οφείλει να κάνει μια σφιχτή κυβέρνηση ικανών διαχειριστών που τα επόμενα δύο χρόνια θα σύρει το καράβι μακριά από τα βράχια, στα οποία το έριξε κατά την εξάμηνη διακυβέρνησή του.