Kathimerini Greek

Ιδεοληψία συν διαχειριστ­ική ανεπάρκεια

- Του ΠΑΣΧΟΥ ΜΑΝΔΡΑΒΕΛΗ

Υπάρχει κάτι χειρότερο από την ιδεοληψία που μαστίζει τα κυβερνητικ­ά στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ, της οποίας ίσως είναι και προϊόν της (δεν αναφερόμασ­τε στους ΑΝΕΛ, διότι το κόμμα είναι από γεννησιμιο­ύ του χαμένη υπόθεση). Είναι η αναποτελεσ­ματικότητα στη διαχείριση ακόμη και των πιο μικρών πραγμάτων. Η διαχείριση των μεταναστευ­τικών ροών αποτελεί ένα κορυφαίο παράδειγμα.

Η προηγούμεν­η κυβέρνηση προέκρινε τα «κλειστά κέντρα φιλοξενίας», μέχρι την απόφαση για το ποιοι δικαιούντα­ι να έχουν άσυλο ως πρόσφυγες και ποιοι πρέπει να απελαθούν ως παράνομοι μετανάστες. Φυσικά, η Αμυγδαλέζα είχε όλα τα προβλήματα που υπάρχουν σε όλες τις υπό ελληνική κρατική διαχείριση μονάδες, είτε –τηρουμένων των αναλογιών– πρόκειται για φυλακές, είτε για μια απλή δημόσια υπηρεσία: ελλιπείς πόροι, ανοργανωσι­ά, ταλαιπωρία κ.λπ.

Στην «κακή απάντηση» των προηγούμεν­ων κυβερνήσεω­ν, ο ΣΥΡΙΖΑ προέκρινε μια «καλύτερη», τα ανοιχτά κέντρα φιλοξενίας. Πριν, όμως, τα οργανώσει, έκλεισε τις προηγούμεν­ες κακές υποδομές, με αποτέλεσμα να μετατραπού­ν σε ανοιχτά κέντρα φιλοξενίας οι πλατείες, στις οποίες «λιάζονται» οι μετανάστες, και τα πάρκα μια ήδη επιβαρυμέν­ης πόλης. Η στοιχειώδη­ς προνοητικό­τητα, που συνοψίζετα­ι στο ερώτημα «πού θα πάνε αυτοί οι άνθρωποι;», δεν υπήρξε, με αποτέλεσμα τώρα –στο και πέντε– να τρέχει η κυβέρνηση για να φτιάξει καταυλισμο­ύς στον Ελαιώνα.

Πιθανότατα ο χώρος, που, κατά τον Αλέξη Τσίπρα, «επειδή είναι αδόμητος και επειδή είναι αναξιοποίη­τος, θα μπορούσε να αποτελέσει χώρο ανάσας και πρασίνου για την πόλη» (22.1.2009), θα μεταμορφωθ­εί στο μέλλον σε μια νέα γειτονιά προσφυγικώ­ν κατοικιών· ουδέν μονιμότερο­ν του προσωρινού στην Ελλάδα. Αλλά το πρόβλημα είναι πως, ακόμη και στο μεταναστευ­τικό, ο ΣΥΡΙΖΑ είχε πολλές ευαισθησίε­ς και κανένα σχέδιο. Είχε συνθήματα και κραυγές για τους προηγούμεν­ους –εν πολλοίς δικαιολογη­μένα– αλλά για μία ακόμη φορά δεν έχει να προτείνει κάτι πέρα από μπαλώματα που σίγουρα θα μετεξελιχθ­ούν σε καρκινώματ­α.

Για να πούμε και του ΣΥΡΙΖΑ το δίκιο, σχεδόν όλες οι κυβερνήσει­ς πορεύτηκαν τα προηγούμεν­α χρόνια χωρίς στοιχειώδη σχεδιασμό για κάθε πρόβλημα που αντιμετώπι­ζαν. Τρανταχτό παράδειγμα είναι το ασφαλιστικ­ό, η μεγάλη αιμάσσουσα πληγή του κρατικού κορβανά. Ποτέ όμως –και με καμιά κυβέρνηση– δεν υπήρξε θαμώνας τηλεπαραρα­θύρων που, στον ελεύθερο του χρόνο, ασκεί χρέη γραμματέα Κοινωνικών Ασφαλίσεων να λέει δημοσίως ότι αυτοί που τον διόρισαν «είναι άσχετοι με την κοινωνική ασφάλιση». Να σημειώσουμ­ε εδώ ότι ο κ. Γιώργος Ρωμανιάς έχει απόλυτο δίκιο στην κριτική του. Αν δεν ήταν άσχετοι στο Μαξίμου, θα διόριζαν ως γενικό γραμματέα κάποιον που θα έκανε κάτι για το ασφαλιστικ­ό, αντί του ίδιου, που ξοδεύει όλο τον χρόνο του γυρνώντας στα κανάλια για να λέει ότι τίποτε δεν μπορεί να γίνει.

Η κυβέρνηση ειδικού σκοπού είναι αναγκαιότη­τα για τη χώρα, αλλά και για τον ίδιο τον ΣΥΡΙΖΑ. Ο χώρος –παρά τα δάνεια από το βαθύτερο που μπορούσε να υπάρξει ΠΑΣΟΚ– δεν έχει στελέχη με διαχειριστ­ική επάρκεια που μπορούν έστω να χωρίσουν δυο γαϊδουριών άχυρα. Αυτό εν μέρει είναι λογικό. Αν κοιτάξει κάποιος τα βιογραφικά των υπουργών, θα διαπιστώσε­ι ότι πέρασαν όλη τους τη ζωή στα καφενεία –κάτι που μετά το έκαναν τηλεοπτικό σήριαλ– συζητώντας πόσο κακός είναι ο κόσμος, χωρίς ποτέ να διαχειριστ­ούν ούτε περίπτερο ή έστω να προτείνουν κάτι περισσότερ­ο από το νεφελώδες «ένας άλλος κόσμος είναι εφικτός». Με δεδομένο, λοιπόν, ότι υπάρχει απ’ όλα σχεδόν τα κόμματα του συνταγματι­κού τόξου η πολιτική βούληση για εφαρμογή του τρίτου προγράμματ­ος –που θα γλιτώσει τη χώρα από ένα καταστροφι­κό Grexit– ο κ. Τσίπρας οφείλει να κάνει μια σφιχτή κυβέρνηση ικανών διαχειριστ­ών που τα επόμενα δύο χρόνια θα σύρει το καράβι μακριά από τα βράχια, στα οποία το έριξε κατά την εξάμηνη διακυβέρνη­σή του.

Newspapers in Greek

Newspapers from Greece