Τον Σεπτέμβριο θα αλλάξω πλήρως τη δομή των αστυνομικών μονάδων
– Εμφανίζεστε να έχετε καλή σχέση με τα Σώματα Ασφαλείας. Σας απασχολεί το γεγονός ότι σε ένα υψηλό ποσοστό είναι ψηφοφόροι της Χρυσής Αυγής;
– Ο,τι ψηφίζει κανείς πίσω από το παραβάν δεν ελέγχεται στις δημοκρατίες και ούτε πρέπει να το ελέγχει κανείς. Αν όμως υπάρχουν θύλακοι που λειτουργούν έξω από το Σύνταγμα και τους νόμους, με διαταγές άλλων εξωθεσμικών κέντρων, αυτούς θα τους διαλύσω. Κι επειδή θα τους διαλύσω τους λέω από τώρα, δεν αυτοδιαλύεστε για καλό και για κακό; Βέβαια, έχει μετρηθεί τι έχει πάρει η Χ.Α. σε άλλους επαγγελματικούς χώρους; Με τα Σώματα Ασφαλείας έγινε τρίτο κόμμα; Αυτό που μ’ ενδιαφέρει είναι η κατεύθυνση που δίνω, το κλίμα που διαμορφώνω και ο έλεγχος που κάνω. Την οποιαδήποτε καταγγελία για οτιδήποτε, την πιο ανούσια, την ελέγχω. – Η ασυδοσία (το παράνομο παρκάρισμα, για παράδειγμα) και η εν γένει ανομία που κυριαρχούν στην Αθήνα, ελέγχονται;
– Αν όλα πάνε καλά, τον Σεπτέμβριο θα αλλάξω πλήρως τη δομή των αστυνομικών μονάδων. Δεν θα υπάρχουν πια ΜΑΤ. Οχι ότι δεν θα υπάρχουν μονάδες επέμβασης. Θα είναι τρεις. Η πρώτη, διαμεσολαβητική. Παράδειγμα: σε μια πορεία συνταξιούχων, ο αστυνόμος πρέπει να συμβάλει να μη γίνουν τρακαρίσματα, να μην τραυματιστούν άνθρωποι. Αν υποθέσουμε ότι χάνεται ο έλεγχος, επεμβαίνει η δεύτερη μονάδα, διευθέτησης κρίσης. Κάθε μονάδα θα έχει τον δικό της εξοπλισμό. Εάν, τώρα, εμφανιστούν ένοπλοι, θα εμφανιστεί και η μονάδα της άμεσης επέμβασης. Ετοιμάζω αλλαγή όλου του συστήματος. – Αλλο μέτρα, άλλο η εφαρμογή τους.
– Κάθε μέρα θα το παρακολουθώ το μέτρο. Οπως έκανα και με τον αστυνομικό της γειτονιάς. Ενα νόμο θα προωθήσω που θα αφορά την εκπαίδευση. Θέλω να αλλάξω το εκπαιδευτικό σύστημα της αστυνομίας για να γεννήσουμε τον αστυνομικό του μέλλοντος. Γιατί ό,τι και να κάνουμε τώρα, έχουμε έναν παλιό αστυνομικό.
Ο Γιάννης Πανούσης σχολιάζει τη θεαματική μετάλλαξη της βίας: «Η σημερινή βία είναι άμετρη και περιττή. Πυροβολούν κάποιον 25 φορές... Συνδέεται με την απαξία της ανθρώπινης ζωής. Από πού ήρθε; Από το εξωτερικό. Οι πρώην σοβιετικές χώρες είχαν ζήσει υπό καταπίεση και η ζωή δεν άξιζε τίποτα. Μπορούν να σκοτώσουν για 10 ευρώ οποιονδήποτε. Μετά πρέπει να εξετάσει κανείς: πόσο εύκολα βρίσκουμε όπλα και τα χρη- σιμοποιούμε, την οργανωμένη βία σε μαφίες και κυκλώματα, ποια σχέση έχει με την τρομοκρατία και την πολιτική διαφθορά, με την ευρεία έννοια των δημόσιων λειτουργών. Ενα τελευταίο και πολύ κρίσιμο είναι ότι η βία έχει μπει στον πολιτισμό μας. Το σύνδρομο του βίαιου κόσμου. Οτι, δηλαδή, η βία δεν είναι και κακό από μόνη της. Ενα χαστουκάκι, μια μπουνίτσα, λεκτική βία, δεν βλάπτουν... Γίνεται κουλτούρα. Δεν έχεις έναν βίαιο τύπο αλλά μια βίαιη ζωή και δοξολόγηση της βίας. Θεωρείται αγωνιστικότητα, επαναστατικότητα, διαφορετικότητα».
Θα ήταν σαν να μην είχα συνομιλήσει με τον Γιάννη Πανούση εάν δεν τον ρωτούσα για το μεταναστευτικό: «Το μεταναστευτικό είναι μεγαλύτερο πρόβλημα από το δημοσιονομικό, γιατί είναι θέμα εθνικής ασφάλειας και κοινωνικής συνοχής. Στα παράλια της Τουρκίας βρίσκονται 2 εκατ. Σύροι. Οι υπέρμαχοι του “Οχι” δεν καταλαβαίνουν ότι το θέμα δεν είναι ευρώ ή δραχμή, αλλά εάν θα υπάρχει η Ελλάδα. Σε μια αδυναμία τέτοιας φύσεως θα ορμήσουν από το Αιγαίο, από την Αλβανία, από παντού. Αν έρθουν 300.000 μετανάστες, έχεις τελειώσει ως χώρα όχι ως Τσίπρας. Λύση είναι να σταματάει η ιστορία μέσα στην Τουρκία, γιατί από τη στιγμή που έρχεται εδώ ο μετανάστης δεν μπορείς να τον αφήσεις να ζει μέσα στα σκουπίδια. Η Ευρώπη δεν δέχεται καμία κατανομή. Μας βρί- σκουν αδύναμους και απομονωμένους από πλευράς συμμαχιών».
Εχουν περάσει δύο, περίπου, ώρες χωρίς διάλειμμα. Με το κινητό του να χτυπάει όλο και πιο επιτακτικά: «Ξέρετε, είμαστε μια κοινωνία άλογη και ανορθολογική. Λες σε κάποιον γιατί παρκάρεις πάνω στα ΑμεΑ και σου απαντάει, γιατί εμένα μου κόπηκε ο μισθός! Δεν είναι φρέσκο το μάτι του Ελληνα. Δεν μπορείς να συνεννοηθείς. Ακόμη πιστεύουμε ότι είμαστε περιούσιος λαός, ότι δεν φταίμε εμείς».
Μαζί με τον λογαριασμό έρχεται στο τραπέζι και το θέμα των εκλογών: «Είχα παλαιότερα πάρει θέση και εναντίον του δημοψηφίσματος και των εκλογών. Μόνη περίπτωση είναι αν, διά των εκλογών, διαφοροποιηθεί εντελώς ο πολιτικός χάρτης της χώρας. Δηλαδή να είναι το τέλος της μεταπολίτευσης. Να μην ξανακούσουμε γι’ αυτά τα κόμματα, με τα ίδια ονόματα και τις ίδιες ατάκες. Στα χέρια του Τσίπρα είναι, αν θέλει μπορεί να το κάνει. Να το προσπαθήσει τουλάχιστον». – Και αν σας έλεγε κανείς «λόγια, λόγια, λόγια...»;
– Εκ του αποτελέσματος θα κριθεί.