Κομεντί α λα αμερικανικά
Αμεσότητα και... ευχάριστη μελαγχολία συνθέτουν το πρόσωπο της νέας κωμωδίας στο Χόλιγουντ
Δύο αμερικανικές κωμωδίες, το «Κατακούτελα» του Τζαντ Απατοου και το «Οσο είμαστε νέοι» του Νόα Μπάουμπαχ, ήρθαν με αξιώσεις στα θερινά σινεμά τις τελευταίες εβδομάδες. Δεν προκάλεσαν ανακατατάξεις στο box office, στο οποίο κυριαρχούν και φέτος οι γαλλικές κωμωδίες, έφεραν όμως γλυκόπικρη γεύση στο καυτό ελληνικό καλοκαίρι. Και οι δύο τους είναι ενδεικτικές της νέας αμερικανικής κωμωδίας που ξεπήδησε από τους κόλπους του ανεξάρτητου σινεμά προς τα μέσα της δεκαετίας του ’90 και ωρίμασε στο πέρασμα του χρόνου. Η αμεσότητα και η προσγείωση στην αληθινή ζωή, ακόμη κι όταν οι σεναριογράφοι έχουν ροπή προς την υπερβολή ή τα κλισέ, αποτελούν βασικά της χαρακτηριστικά.
Στο «Κατακούτελα», που αδικείται κάπως από την απόδοση του πρωτότυπου τίτλου του «Trainwreck» (ναυάγιο), μια ασχημούλα Νεοϋορκέζα, εργαζόμενο κορίτσι σε ένα περιοδικό λαϊφστάιλ που κανείς σοβαρός δημοσιογράφος δεν θα το ’θελε στο βιογραφικό του, βρίσκει τον πρίγκιπά της στο πρόσωπο ενός επαγγελματικά επιτυχημένου και ολίγον πουριτανού άνδρα. Ο πρίγκιπας σε αυτό το παραμύθι είναι μάλλον αδιάφορος ως κινηματογραφικός ήρωας. Η Σταχτοπούτα, όμως, είναι τόσο politically incorrect, που κρατάει την ταινία στον δρόμο στις επικίνδυνες στροφές. Η πληθωρική ηθοποιός Εϊμι Σούμερ, διάσημη στη stand up κωμωδία στις Ηνωμένες Πολιτείες, είναι το κέντρο βάρους σε ένα Μανχάταν που θα ταίριαζε σε αυτό του «Sex and the City» αν είχε γκλάμουρ και λίγο από σοφιστικέ άρλεκιν. Παρατηρώντας προσεκτικά την ταινία και την πρωταγωνί- στρια, μας δημιουργείται η εντύπωση πως βρισκόμαστε σε ένα μεταίχμιο σε ό,τι αφορά πρότυπα και στερεότυπα γύρω από το ωραίο.
Στο «Οσο είμαστε νέοι», μια ανάλαφρη αίσθηση μελαγχολίας διατρέχει τις εικόνες του. Η ταινία θα μπορούσε να ιδωθεί και ως ντοκουμέντο για τα στέκια των διανοουμένων και των καλλιτεχνών, αλλά και των χίπστερ του σημερινού Μπρούκλιν. Κεντρικά πρόσωπα εδώ είναι δύο σύζυγοι χωρίς παιδιά, η Κορνίλια και ο Τζος, που αρχίζουν να κοιτάζουν με τρόμο τον καθρέφτη τους καθώς έχουν ήδη περάσει τα σαράντα. Ο Τζος, απο- τυχημένος σκηνοθέτης ντοκιμαντέρ, ζει στη σκιά του διάσημου ντοκιμαντερίστα πεθερού του. Μια μέρα γνωρίζει τυχαία ένα ζευγάρι εικοσάρηδων, που λατρεύει τις αντίκες, και τον παραμυθιάζουν εκθειάζοντας τη μοναδική ταινία που έχει γυρίσει. Οι μικρές συμβάσεις της ζωής (το τέρας που δεν πρόσεξες πως είναι δίπλα σου έτοιμο να σε καταπιεί) είναι το βασικό θέμα αυτής της ταινίας. Το πέρασμα του χρόνου, το «κόλλημα» με το παρελθόν, αλλά και η απομυθοποίηση της νεότητας, συνθέτουν ένα άκρως ενδιαφέρον κολάζ.