Οι ρόκερ της κλασικής μουσικής
Ο Κωνσταντίνος και η Λυδία Μπουντούνη ή αλλιώς «δαίμονες των εγχόρδων» μετατρέπουν κάθε λάιβ τους σε αληθινή εμπειρία
Τα βιντεάκια που «ανεβαίνουν» κατά καιρούς στο Youtube με τις διασκευές τους, ξεσηκώνουν τους χρήστες του Διαδικτύου. Τα αδέρφια Μπουντούνη, ο Κωνσταντίνος και η Λυδία, μαγνητίζουν, συγκινούν και ξεσηκώνουν είτε παίζουν τα Cello Solo Live - La Parmavera του Βιβάλντι, και «Της αγάπης αίματα» του Μίκη Θεοδωράκη, είτε τα «Καβουράκια» του Τσιτσάνη» και το «Fear of the dark» των Iron Maiden. Ακόμη περισσότερο τα παραδοσιακά ικαριώτικα δοξάρια.
Παιδιά του Βαγγέλη Μπουντούνη και της Μάρως Ραζή, δεν θα μπορούσαν να ξεφύγουν από τη μουσική οικογένεια. Διάλεξαν όμως το βιολοντσέλο και το βιολί αντί για την κιθάρα. Ως «String Demons» (δαίμονες των εγχόρδων) κινούνται απενοχοποιημένα σε όλα τα είδη, αρκεί κάτι να τους συγκινεί. Διασκευάζουν με ευκολία από Μπαχ, Χατζιδάκι, Queen, μέχρι Βαμβακάρη και Μάικλ Τζάκσον, ενώ γράφουν και δικά τους κομμάτια. Ο χαρακτηρισμός «ρόκερ της κλασικής» τους ταιριάζει γάντι, γιατί κάθε τους εμφάνιση είναι εμπειρία για τον θεατή.
Τους αρέσει η κίνηση, τα πειράγματα, η ένταση, κυρίως η παιχνιδιάρικη διάθεση μεταξύ τους αλλά και με το κοινό. «Μεγαλώσαμε βλέπετε με κλασική, λαϊκά, ρεμπέτικα αλλά και χέβι μέταλ» λέει ο Κωνσταντίνος, «ο πολυλογάς της μπάντας», όπως μας συστήνεται. Δεν έχουν τη σκηνική αυστηρότητα των μουσικών της κλασικής, κάνουν αστεία μεταξύ τους, δείχνουν τις επιρροές τους από τον κινηματογράφο και τα κόμικς, τους αρέσει να δένουν την κλασική με τον ήχο της παράδοσης, να παίζουν Χέντελ και Μπετόβεν χωρίς βαριά διάθεση. Μότο τους: «Η μουσική είναι μία και είναι ελεύθερη, οι άνθρωποι την κατηγοριοποιούν για να την ελέγχουν».
Ετσι εξηγείται που τόσο ακομπλεξάριστα παντρεύουν ένα χέβι μέταλ κομμάτι με έναν εκκλησια- στικό ύμνο και διασκευάζουν μέχρι τα καγκέλια. Μεικτός, ελεύθερος και πηδηχτός παραδοσιακός χορός που πήρε το όνομά του από τα πολλά καγκέλια (στροφές) που έχει. Τους πειράζουν συχνά γι’ αυτήν τη διασκευή. «Δεν είναι κάτι κακό. Ενα μουσικό μοτίβο είναι που συνδέεται με έναν ρυθμό, ο οποίος ακούγεται πολύ στη Θεσσαλία και την Ηπειρο. Για άλλους είναι παραδοσιακό κομμάτι, για άλλους του Πετρολούκα Χαλκιά που το πήραν διάφοροι και το έκαναν όπως τους βόλεψε. Οταν η μουσική φτιάχνεται με στόχο τη μεγάλη κατανάλωση του αλκοόλ ή πώς θα δείξεις την “γκόμενα” και το ακριβό αυτοκίνητο, δεν έχει σχέση με την αληθινή τέχνη αλλά με το εμπόριό της». Για τον Κωνσταντίνο και τη Λυδία Μπουντούνη η μουσική είναι κάτι ξεκάθαρο: «Είναι μια τέχνη, έκφραση συναισθημάτων που έχει να κάνει με την ψυχαγωγία». Ακόμη και αν η επιλογή ενός κομματιού που διασκευάζουν αρχικά ξενίζει, «όταν την ακούσει ο ακροατής δικαιωνόμαστε. Ακόμη και το πιο χάλια κομμάτι όταν ξεφύγει από τους χώρους του χαβαλέ, μπορεί να φωτιστεί αλλιώς με διαφορετικό παίξιμο». Καμία πίεση
Η Λυδία από μικρή διάλεξε το βιολί. Ο Κωνσταντίνος προτιμούσε το κοντραμπάσο. Ηθελε να το βλέπει στις συναυλίες που τον πήγαιναν. Ομως στα έξι του δεν υπήρχε σε μικρό μέγεθος για να εξασκηθεί. Ετσι συμβιβάστηκε με το βιολοντσέλο. «Ηταν σε ένα ταξίδι των γονιών μου, όταν ξεχώρισα τον ήχο του στην “Προσωπογραφία της μητέρας μου” του Μάνου Χατζιδάκι. “Τι όργανο είναι αυτό;” ρώτησα εντυπωσιασμένος τους δικούς μου;».
Η αδερφή του πήρε το δίπλωμά της νωρίς με τον Δημήτρη Σέμση, ενώ ο ίδιος με τον Ρενάτο Ρίκο. Εκαναν όμως και μαθήματα στο σπίτι. «Ο πατέρας έπαιζε κιθάρα και μας διάβαζε, αλλά ποτέ δεν μας είπαν: “αν δεν παίξεις τέσσερις ώρες δεν θα βγεις από το σπίτι. Δυστυχώς αυτά συμβαίνουν κι ας μην τα παραδέχονται κάποιοι. Οι πιο ακραίες περιπτώσεις ταλέντων έχουν δουλέψει απίστευτες ώρες, έχουν πιεστεί και σε κάποιες περιπτώσεις έχουν καταστρέψει τις ζωές τους από μικρή ηλικία. Εμείς βρήκαμε τον δρόμο μόνοι μας. Μας υποστήριξαν οι γονείς, αλλά δεν μας πίεσαν. Γι’ αυτό έχουμε αυτή την ελευθερία στη σκηνή. Το “κόλλημα” που έχουν πολλοί γονείς κυρίως της κλασικής με τα παιδιά τους είναι πως πρέπει να τα κάνουν όλα νωρίς ώς τα 17. Μπορεί να είναι έτσι, αλλά ο Μότσαρτ δεν έμεινε στην ιστορία επειδή έπαιζε καλά πέντε χρονών, αλλά επειδή έγραψε τη συμφωνία Νο 40. Θέλω να πω πως υπάρχουν πολλά “παιδιά θαύματα”, αλλά λίγα έμειναν. Προχωρούν όσα νιώθουν ότι ικανοποιούνται οι ίδιοι και όχι η φιλοδοξία των γονιών τους».
Ο εξωστρεφής της παρέας είναι ο Κωνσταντίνος, ενώ η Λυδία ήταν πιο μετρημένη. «Στο Γυμνάσιο και στο Λύκειο ήταν απομονωμένο παιδί που μελετούσε πολύ, αλλά δεν την θυμάμαι να ακούει μουσική σε cd player. Εγώ έπαιζα ντραμς σε ένα χέβι μέταλ συγκρότημα, αλλά σπουδάζοντας βιολοντσέλο στο Λονδίνο, συνειδητοποίησα ότι δεν έχει σχέση τι μουσικό όργανο παίζεις, αλλά πώς μεταφράζεις την ψυχή σου σ’ αυτό».
Ο τρόπος που συνεργάζονται μοιάζει μάλλον με περιπέτεια. «Κλει- νόμαστε σε ένα δωμάτιο, σπάμε και μερικά δοξάρια ώσπου να βγει έτοιμο το υλικό. Η Λυδία ολοκληρώνει καλύτερα τις ιδέες της από μένα. Τις ώρες αυτές μπορεί να πεθάνουμε στα γέλια, μπορεί όμως και να παγώνουν οι τοίχοι από τη σοβαρότητά μας. Υπάρχει κομμάτι μας που έχει γραφτεί σε μια πολύ ηλεκτρισμένη ατμόσφαιρα μεταξύ μας, σχεδόν δεν μιλούσαμε εκείνη τη μέρα. Εχουμε όμως αίσθηση του χιούμορ και οι δυο και ιδίως καταλαβαινόμαστε με ένα βλέμμα».
Ο πρώτος δίσκος που ηχογράφησαν, «Τα επικίνδυνα», ήταν το 2012 όταν συνεργάζονταν με τη Βασιλική Καρακώστα. Εκείνη τους βάφτισε «Δαίμονες των Εγχόρδων» και τους παρότρυνε να φτιάξουν οι δυο τους μια μπάντα, όπως και έκαναν πριν από ένα χρόνο. Το όνομα της μπάντας δόθηκε και στον δίσκο που κυκλοφόρησαν. Στο μεταξύ ετοιμάζουν πυρετωδώς τον δεύτερο, ενώ με την ορμή και τη δίψα των 26 και 23 τους χρόνων «οργώνουν» την Ελλάδα. Από το Σουφλί, στη Σπάρτη, την Κρήτη, τη Λήμνο, την Τήνο (απόψε παίζουν στο Μουσείο Μαρμαροτεχνίας), αύριο στην Πάρο, στις 13 του μηνός στη Μύρινα της Λήμνου. Κάθε μέρα κι αλλού. Από αίθουσες συναυλιών και αρχαιολογικούς χώρους μέχρι πλατείες. «Εχουμε παίξει σε τόπους που ξεχώριζαν το βιολοντσέλο από το βιολί». Κι όμως «δεν ζητάμε από τους ακροατές καθω- σπρέπει συμπεριφορά, σιωπή και πειθαρχία». Ξέρουν άλλωστε πώς να τους καθηλώσουν. «Τα λάιβ μας είναι αυτό που είμαστε. Παίζουμε τα βιώματά μας. Μουσικές που αγαπήσαμε, ελληνικές ταινίες που μας συγκίνησαν, καρτούν που θαυμάσαμε». Λάτρης των παλιών ασπρόμαυρων ταινιών η Λυδία μπορεί επί μία ώρα να λέει και τις πιο άγνωστες ατάκες των ηθοποιών και να τις συνοδεύει με μουσικά θέματα στο βιολί. Οσο για τον Κωνσταντίνο, είναι φανερό ότι λατρεύει τα κόμικς. Μπορεί όμως να απολαμβάνει ένα παιχνίδι - στρατιωτάκια με ένα 12χρονο φίλο. «Ολα αυτά βγαίνουν στη μουσική, δεν είμαστε μόνο το βιολί και το βιολοντσέλο».
Οταν η μουσική φτιάχνεται με στόχο τη μεγάλη κατανάλωση του αλκοόλ ή πώς θα δείξεις την «γκόμενα» και το ακριβό αυτοκίνητο, δεν έχει σχέση με την αληθινή τέχνη αλλά με το εμπόριό της.