ΜΕ ΤΟΝ ΠΑΝΑΓΙΩΤΗ ΙΩΑΝΝΙΔΗ
Δημοσιεύει ποιήματα και μεταφράσεις από το 1995. Βιβλία: «Το σωσίβιο» (Καστανιώτης, 2008), «Ακάλυπτος» (Καστανιώτης, 2013). Είναι υπεύθυνος για την ποίηση στο περιοδικό «The Books’ Journal» και μέλος της συντακτικής ομάδας του περιοδικού «Φάρμακο». Επιμελείται τις μηνιαίες ποιητικές αναγνώσεις, «Με τα λόγια (γίνεται)» [«μτλγ»]. Ποια βιβλία έχετε αυτόν τον καιρό πλάι στο κρεβάτι σας; Δίδυμες στοίβες. Τρέχουσα συντροφιά: τα ποιήματα του Ρίλκε (κατ’ ανάγκην στα γαλλικά). «Staying alive», ποιητική ανθολογία του Neil Astley. Πεντζίκης, «Αρχιτεκτονική της σκόρπιας ζωής». Σταθερή παρηγοριά: οι επιστολές και τα ημερολόγια της Γουλφ, τα κείμενα του Χρήστου και της Σέμνης Καρούζου. Εξίσου σημαντικά, ωστόσο, με τα βιβλία «του προσκέφαλου», αυτά «του λεωφορείου»: Ρόμπιν Οζμπορν, «Η γένεση της Ελλάδας (1200-479 π.Χ.)». Αλασταιρ Σουκ, «Ανρί Ματίς – δεύτερη ζωή». Με ποιον συγγραφέα θα θέλατε να δειπνήσετε; Αντί δείπνου, θα επιθυμούσα να ετοιμάσω και να μοιραστώ, στο σπίτι της στο Ερημο Βουνό, ένα γεύμα με τη Μαργκερίτ Γιουρσενάρ. Και, στον κήπο του Hogarth House, τσάι απογευματινό με τη Βιρτζίνια Γουλφ. Ποιο ήταν το τελευταίο βιβλίο που σας συγκίνησε;
Οι επιστολές του Τσέχοφ. Ποιο κλασικό βιβλίο δεν έχετε διαβάσει και ντρέπεστε γι’ αυτό; Αν σκοπός της ανάγνωσης είναι η απόλαυση, πώς να ντραπείς αν τυχόν χάσεις κάποιαν; Να λυπηθείς, ενδεχομένως. Ελπίζω, πάντως, να τελειώσω κάποτε τον Προυστ και να ξα- ναδιαβάσω όλη τη Γιουρσενάρ και τον Μπόρχες. Δυο λόγια για το τελευταίο σας ποιητικό βιβλίο; Τελευταίο εκδοθέν, ο «Ακάλυπτος» – δίχως την προστασία Σωσιβίου. Γύρω από το προσωπικό ανοίγεται χώρος για να εμφανισθούν και να ξαναχαθούν –για λίγο ή για πάντα– ποικίλα έντομα και άλλα ζώα, παιδιά, παιχνίδια, εικόνες και φράσεις από τ’ απέναντι –ή αλλοτινά– μπαλκόνια. Τελευταίο ολοκληρωθέν βιβλίο η υπό έκδοση «Πολωνία»: το ποιητικό συμβάν αναδύεται από την ξένη Ιστορία και τις ξένες ιστορίες – και η μεν και οι δε πολύ πιο δικές μας απ’ όσο φανταζόμαστε.
Η ποίηση σε χαλεπούς καιρούς έχει νόημα; Αν ρωτάτε για το νόημα της ίδιας της ποίησης, απαντώ πως δεν καθορίζεται από τον καιρό που αυτή γράφεται, αλλά από τη συνάντησή της με την εκάστοτε αναγνώστριά της. Αν, πάλι, ρωτάτε τι νόημα έχει να γράφει κανείς ποίηση σε «χαλεπούς καιρούς», αναζητήστε τις συνθήκες που γέννησαν όσα ποιήματα αγαπάτε. Εχετε facebook; Εμπλουτίζει ή διασπά την εργασία σας; Εφαρμόζοντας τα ίδια κριτήρια που απαιτούνται οπουδήποτε αναζητάμε την ποίηση –σε έντυπα, στο διαδίκτυο, σε τετράδια φίλων ή λόγια αγνώστων– γίνεται και το facebook χώρος ανακαλύψεων. «Μπήκα» εκεί για να διευκολύνω την ενημέρωση όσων πιθανώς ενδιαφέρονται για το «μτλγ», του οποίου η διαρκώς διευρυνόμενη κοινότητα δικαιώνει τον σκοπό: ν’ ακούγονται τα ποιήματα με τη φωνή όσων τα έγραψαν, ή, για την ξένη ποίηση, στο πρωτότυπο και στα ελληνικά. Με την ευχή να βγει αληθινός ο Τέλλος Αγρας: οι λέξεις να ξαναβρούν το «ειδικό βάρος ενός μικρού φυσικού φαινομένου».