Ο ευγενικός σκληρός Λι Μάρβιν!
Δύο συναρπαστικά αστυνομικά φιλμ με πρωταγωνιστή τον ηθοποιό που «αντιπροσώπευε την Αμερική»
Οι «Δολοφόνοι» του Ντον Σίγκελ και ο «Επαναστάτης του Αλκατράζ» του Τζον Μπούρμαν είναι δύο σπουδαίες ταινίες που αξίζει να επανεκτιμήσουμε.
Η ψηφιοποίηση παλιών ταινιών και η επανακυκλοφορία τους στις αίθουσες, αλλά και σε blu-ray που τις κάνει διαρκώς προσιτές στο νέο κοινό του κινηματογράφου, ξαναφέρνει στο προσκήνιο σπουδαίες ταινίες. Ανανεωμένες και λαμπερές, πανέτοιμες να μας γοητεύσουν.
Ο Αύγουστος προσφέρεται για θερινό σινεμά. Με το χέρι στην καρδιά σάς προτείνουμε την επανέκδοση του αριστουργηματικού φιλμ νουάρ «Διπλή ταυτότητα» του Μπίλι Γουάιλντερ που έχει γίνει μικρό must της κινηματογραφικής μας Αθήνας. Ομως, αν θέλετε να απολαύσετε σινεμά και στο μπαλκόνι σας, αναζητήστε στο Διαδίκτυο σε blu-ray, ή σε dvd, τους «Δολοφόνους» του Ντον Σίγκελ (1964) και τον «Επαναστάτη του Αλκατράζ» του Τζον Μπούρμαν (1967). Συναρπαστικά αστυνομικά φιλμ. Αξίζει να τα γνωρίσουμε ή να τα επανεκτιμήσουμε. Και στα δύο, η ψηλόλιγνη Αντζι Ντίκινσον, με τη φινέτσα και την απέριττη κομψότητά της, ταίριαξε υπέροχα με τον Λι Μάρβιν, τον πιο ευγενικό σκληρό που πέρασε από τον αμερικανικό κινηματογράφο εκείνα τα χρόνια. Οι «Δολοφόνοι» κυκλοφόρησαν πρόσφατα, από την πάντα επιλεκτική Criterion, σε εξαιρετική διπλή έκδοση blu-ray, στην οποία περιλαμβάνονται και οι παλιότεροι, ασπρόμαυροι «Δολοφόνοι» του Ρόμπερτ Σιόντμακ.
Ο Σίγκελ, ο Μπούρμαν...
Ο Ντον Σίγκελ ανήκε σε μια κατηγορία σκηνοθετών του Χόλιγουντ που ήξεραν καλά τη δουλειά τους, αλλά δεν διεκδίκησαν ποτέ φωτοστέφανο δημιουργού. Οι «Δολοφόνοι» του, ριμέικ της ταινίας του 1946, που αποτελεί ορόσημο στην ιστορία του φιλμ νουάρ, βασίζεται σε ένα διήγημα του Ερνεστ Χέμινγουεϊ.
O Τσάρλι και ο Λι, επαγγελματίες φονιάδες, φτάνουν σε μια ήσυχη κωμόπολη. Μπαίνουν σαν σίφουνες σε ένα ίδρυμα τυφλών και εκτελούν εν ψυχρώ έναν ξεπεσμένο οδηγό αγώνων ταχύτητας. Ο άντρας τoύς περιμένει στωικά, παρότι έχει μια ευκαιρία να διαφύγει. Στη συνέχεια, οι δύο δολοφόνοι σκαλίζουν το παρελθόν του αναζητώντας τους συνεργούς του σε μια παλιά ληστεία. Παράλληλα, ο Τσάρλι προσπαθεί ν’ απαντήσει σε ένα ερώτημα που γίνεται έμμονη ιδέα: γιατί ο άτυχος άντρας τούς περίμενε τόσο απαθής;
Ο «Επαναστάτης του Αλκατράζ» του Μπούρμαν, που εντυπωσιάζει και για τον δυναμισμό της μοντέρνας φόρμας του, αρχίζει στον βράχο του Αλκατράζ, στην εγκαταλελειμμένη φυλακή υψίστης ασφαλείας που τώρα χρησιμοποιείται από μαφιόζικες οργανώσεις για τις παράνομες συναλλαγές τους. Ο Ουόκερ, γκάνγκστερ με αρχές, που επιχειρεί να κλέψει μια αντίπαλη συμμορία, προδίδεται από τη γυναίκα του και τον κολλητό του φίλο. Πυροβολείται σχεδόν εξ επαφής, όμως γλιτώνει. Δύο χρόνια μετά ζητάει εκδίκηση με τη βοήθεια της αδελφής της γυναίκας του, η οποία έχει αυτοκτονήσει. ...και ο αγριάνθρωπος
«Ο “Επαναστάτης του Αλκατράζ” έχει σχέση με μεταλλαγμένα ανθρώπινα συναισθήματα, με την ψυχρότητα και την ξηρασία του Λος Αντζελες του 1960. Είναι επίσης η ιστορία ενός άντρα που γυρίζει από το κατώφλι του θανάτου για ν’ ανακτήσει τα κλεμμένα χρήματά του, που είναι και μια αλληγορία για την ψυχή του. Στις στιγμές της ψυχρής βίας αισθάνεται ζωντανός, σαν να είναι αυτός ο μοναδικός τρόπος για να βρει την ανθρώπινη φύση του. Ο Λι είχε καταλάβει ότι ένα μέρος από αυτό που είμαστε, είναι ο αγριάνθρωπος. Για μένα ο Λι αντιπροσώπευε την Αμερική: ήταν μεγαλόσωμος, ατίθασος και επικίνδυνος. Ηταν ένα αγόρι ταραγμένο, αλλά ευαίσθητο, από καλλιτεχνική οικογένεια, που πήγε στον πόλεμο του Ειρηνικού και σκότωσε ανθρώπους. Εβρισκε πολύ ενδιαφέρον στα όρια –τα συναισθηματικά και τα φυσικά– τα εξερευνούσε, τα έσπαγε. Ο πόλεμος τον άφησε γοητευμένο και τρομοκρατημένο», γράφει ο Μπούρμαν για τον φίλο του Λι Μάρβιν.
Σε μια σκηνή του «Reservoir Dogs» που καταλήγει σε λουτρό αίματος, ο Μάικλ Μάτσεν λέει με cool ύφος στον Χάρβεϊ Καϊτέλ, «στοιχηματίζω ότι είσαι φαν του Λι Μάρβιν». Ο Ταραντίνο, σεναριογράφος και σκηνοθέτης της ταινίας, δεν του έβαλε τυχαία στο στόμα αυτή τη φράση. Ο αρρενωπός Λι Μάρβιν είναι ακόμη σημείο αναφοράς για τους τσαμπουκάδες ήρωες του Χόλιγουντ. Επαιξε σε πλήθος ταινιών, πήρε Οσκαρ όμως για έναν ολίγο κωμικό ρόλο του στο μάλλον αδιάφορο «Cat Βallou».