Παντού ιστορίες ξεριζωμού

Ακόμη κι αν η Δαμασκός προσπαθεί να συνεχίσει σε ρυθμούς κανονικής ζωής, βιώνει και αυτή τις δυσκολίες των εκτοπισμών. Νέοι έφυγαν για να μη στρατολογηθούν και πολεμήσουν, γιατροί και άλλοι επαγγελματίες εγκαταστάθηκαν με τις οικογένειές τους στη Δυτική Ευρώπη. Ο κ. Μπισάρας δεν άκουγε αντίστοιχες ιστορίες προσφυγιάς μόνο από συγγενείς του. Εδώ και χρόνια δεν ασκεί την ιατρική. Εργάζεται πλέον ως διερμηνέας και καθημερινά βρίσκεται στην Υπηρεσία Ασύλου. Πριν από αυτό το πόστο είχε περάσει από τη Μυτιλήνη, τη Σάμο και το Κέντρο Πρώτης Υποδοχής στον Εβρο, ενώ είχε κληθεί ως διερμηνέας και κατά την αναγνώριση σορών πολύνεκρων ναυαγίων. «Αισθανόμουν πολλές φορές ότι και εγώ χρειαζόμουν ψυχολογική υποστήριξη όταν άκουγα ιστορίες βιασμών και βασανιστηρίων. Οι περισσότεροι είχαν φύγει από περιοχές που περνούσαν στον έλεγχο ισλαμιστών», λέει. Το πρόσφατο ταξίδι του στη Δαμασκό κράτησε δέκα ημέρες. Ακόμη δεν έχει καταφέρει να πείσει την 84χρονη μητέρα του να έρθει στην Ελλάδα. «Οταν ήταν να φύγω, άρχισε πάλι το δάκρυ να κυλά», λέει. «Ελεγα να με αφήσουν από τις αγκαλιές τους, να κρυφτώ. Δεν ήθελα να δείξω αδυναμία». Εξω από το σπίτι τον περίμενε ένα όχημα για να ακολουθήσουν την ίδια διαδρομή αντίστροφα, μέχρι το αεροδρόμιο της Bηρυτού.