Χρωματικές εκλάμψεις στην παλιά Αθήνα
Το εκκλησάκι των Αγίων Ασωμάτων στο Θησείο είναι ένα κομψοτέχνημα και πρόσφατα αισθάνθηκα την παρόρμηση, καθώς ήμουν στην περιοχή, να μπω μέσα και να το περιεργαστώ. Βγήκα όμως άδοξα, καθώς δέχθηκα παρατήρηση επειδή άρχισα να φωτογραφίζω. «Εχουμε διαταγή από το ΥΠΠΟ», μου είπαν. Εφυγα, λοιπόν, λίγο απογοητευμένος, αλλά συνέχισα την περιήγησή μου. Ηταν ένας κόμβος το σημείο όπου βρισκόμουν και σαν μια τιάρα δρόμων ανοίγονταν η Αγίων Ασωμάτων, η Σαρρή και η Ερμού. Βρισκόμουν στην καρδιά μιας πολύ παλιάς Αθήνας.
Αν και προς στιγμήν σκέφτηκα να πάρω την Αγίων Ασωμάτων, κινήθηκα εν τέλει αντίθετα προς τη Σαρρή. Πίσω μου είχα προλάβει να δω την πάντα γοητευτική πρόσοψη της Ευωνύμου Βιβλιοθήκης και μπροστά μου είχα, σε περίοπτη θέση, το Μουσείο Αλεξ Μυλωνά, στεγασμένο σε ένα ξεχωριστό κτίριο του Μεσοπολέμου. Σκέφτηκα πόσοι πυρήνες πολιτισμού υπάρχουν στην πόλη, κατά κανόνα αγνοημένοι και επί της ουσίας αφανείς. Και εκεί που περπατούσα στάθηκα να καμαρώσω το χρώμα στην πρόσοψη του Μουσείου Αλεξ Μυλωνά (έργο μιας σπουδαίας γλύπτριας με ξεχωριστή προσωπικότητα που απεβίωσε πρόσφατα). Ηταν ένα χρώμα θερμό και ψυχρό ταυτόχρονα, καθώς το πράσινο αυτό, τόσο ασυνήθιστο για την Αθήνα, αντανακλούσε και απορροφούσε με την ίδια δύναμη.
Αναθαρρημένος από την ευεργετική επίδραση του χρώματος, ήμουν προετοιμασμένος για το επόμενο θέαμα που ήταν η μικρή οδός Τουρναβίτου. Αν δεν έχετε περάσει από αυτό το πολύ πυκνό δρομάκι, αξίζει να φθάσετε έως τις παρυφές του Ψυρρή, σε εκείνο το σημείο όπου νοητές χαρακιές από γενιές και γενιές Αθηναίων δημιουργούν πλέγματα συνειρμών. Η Τουρναβίτου είναι σοκάκι, δρόμος μικρός σε σύσπαση καθώς η ελαφρά τεθλασμένη του γεννά ατμόσφαιρα κρυπτική. Αλλά, αν βρεθείτε εκεί με το φως της ημέρας, αυτό που θα σας κάνει εντύπωση είναι τα χρώματα των σπιτιών. Η αίσθηση είναι σαφώς λατινοαμερικανική, σαν απόηχος από τις μικρές πόλεις της Βραζι- λίας, της Αργεντινής ή του Μεξικού.
Εκ πρώτης όψεως ο καταιγισμός του χρώματος διαλύει την ιδρυτική συνθήκη της Αθήνας. Η υπερβολή στο χρώμα θεωρείται αντι-αθηναϊκή, αντι-κλασική και έξω από τα ήθη και το ήθος της πόλης. Ωστόσο, το βλέμμα μου περιεργαζόταν διψασμένο τις προσόψεις της μικρής οδού Τουρναβίτου. Ασχέτως αισθημάτων, είχα μπροστά μου ένα αξιοθέατο. Οχι μόνο λόγω της χρωματικής έντασης, αλλά κυρίως λόγω της χρωματικής έκλαμψης.
Στο κάδρο μου είχα μόνο ένα νεοκλασικό δίπατο σπίτι, με μαρμάρινα φουρούσια στο μπαλκόνι, από τα τυπικά του ύφους 1900. Ηταν βαμμένο σωστά, με βαθιά ώχρα και μπόλικο κίτρινο, με λευκές τις παρα- στάδες και γαλάζια την ταινία. Αλλά δίπλα, τα δίπατα και μονώροφα, πρώην αποθήκες ή εργαστήρια και καταστήματα, πρόσφεραν χρώματα της διακεκαυμένης ζώνης: βυσσινί, με συγγένειες στο φούξια και το μοβ, καναρινί ανακατεμένο με λεμόνι και κρόκο αυγού, πορτοκαλί με κίτρο και μάνγκο και ένα θερμό πράσινο από φύλλα μπανανιάς και λίγο λουλάκι. Γοητευτική street art συμπλήρωνε αυτό το αθηναϊκό αξιοθέατο. Ηθελε τόλμη.
Χάρηκα που είδα το μικροκλίμα της Τουρναβίτου σε μια αθηναϊκή στιγμή μόνος με τον δρόμο έρημο. Η ασπρογάλανη Αθήνα ήταν ολόγυρα. Με το μυαλό άρχισα να βάφω σειρές από πολυκατοικίες και να φυτεύω κήπους στις ταράτσες.