Στο Ελ Σαλβαδόρ «ζούμε με τη βία»

Γράφει ο Martinez στον πρόλογό του: «Η βία που ζούμε τώρα αχρηστεύει τις λέξεις “πόλεμος” και “ειρήνη”. Η κοινωνία μας είναι το καζάνι μιας καταπιεστικής στρατιωτικής διακυβέρνησης, το αποτέλεσμα μιας αποτυχημένης ειρηνευτικής διαδικασίας. Ζούμε με τη διαφθορά της κυβέρνησης και με ανίκανους πολιτικούς. Ζούμε με τη βία, με τον πανταχού παρόντα θάνατο: Καραδοκεί σ’ ένα τροχαίο, σ’ έναν καβγά για το ποδόσφαιρο, στην προσπάθειά μας να προστατεύσουμε τις οικογένειές μας. Οσο για την ειρήνη; Δεν γνωρίζουμε τίποτα. Δεν είχαμε ποτέ την ευκαιρία να τη γνωρίσουμε. Είμαστε το πέρασμα διακίνησης των ναρκωτικών. Είμαστε καταναλωτές ναρκωτι- κών. Είμαστε μια φτωχή χώρα, με φτωχή μόρφωση, με δημόσια σχολεία που πλημμυρίζουν και με νοσοκομεία που προκαλούν ναυτία. Είμαστε μια κοινωνία με ελάχιστο μηνιαίο μισθό που θα έβγαζες σε μια μέρα στο Λος Αντζελες. Είμαστε άνισοι. Υπάρχουν οικογένειες στην Κεντρική Αμερική, πολύ λίγες είναι αλήθεια, που θα μπορούσαν να συναγωνιστούν τους πλούσιους και διάσημους του Μαϊάμι· και υπάρχουν οικογένειες, δεκάδες χιλιάδες οικογένειες, που δεν μπορούν να βάλουν πάντα φαγητό στο τραπέζι». Υπολογίζεται πως, αυτήν την ώρα, περίπου 50.000 άνθρωποι στο Ελ Σαλβαδόρ εμπλέκονται άμεσα στις δύο μεγάλες συμμορίες της χώρας. Αυτό σημαίνει πως περίπου μισό εκατομμύριο κάτοικοι είναι οικονομικά εξαρτώμενοι από αυτές. Μόνο από τις τρεις αυτές χώρες της Κεντρικής Αμερικής, 1.000 άτομα κάθε μέρα προσπαθούν να περάσουν παράνομα στις ΗΠΑ.