Το Θεατρικό Μουσείο
Οι βανδαλισμοί, κατά τη διάρκεια της νύχτας, συνεχίζονται στο κτίριο αλλά και στη γύρω περιοχή
στην οδό Ακαδημίας όχι μόνον παραμένει κλειστό, αλλά αποτελεί στόχο επιδρομών.
Καλοκαίρι στη ζεστή Αθήνα, λίγο πριν από τον Αύγουστο, οι τουρίστες που φτάνουν ώς την οδό Ακαδημίας 50 ζητούν κάτι συγκεκριμένο: «Το καμαρίνι της Μαρίας Κάλλας». Οπως η παρέα των ξένων επισκεπτών που αναζητούσε την είσοδο του Θεατρικού Μουσείου πριν από λίγες ημέρες. Δεν μπορούσαν να καταλάβουν γιατί είναι κλειστό. Αλλωστε, ο τουριστικός οδηγός που κρατούσαν στα χέρια τούς διαβεβαίωνε για το αντίθετο.
Η εικόνα πανομοιότυπη, όπως τα περισσότερα καλοκαίρια μετά το 2011. Αυτή τη φορά με περισσότερες απώλειες για τους κατοίκους της πόλης, μετά τις κλοπές των πέντε προτομών τον περασμένο Μάιο. Οι τουρίστες δεν γνωρίζουν και δεν θα καταλάβαιναν τι σημαίνουν για τους Ελληνες πολίτες.
Στην είσοδο του κλειστού μουσείου πίσω από τη σιδερένια πόρτα και πριν από την κεντρική, η ορειχάλκινη προτομή του Αιμίλιου Βεάκη (δίπλα σε αυτήν της Παπαδάκη και του Αργυρόπουλου) μετακινήθηκε στο εσωτερικό για λόγους προστασίας. Αλλωστε, όπως μαθαίνουμε τώρα, το βράδυ που εκλάπησαν οι προτομές από τη γλυπτοθήκη του Δήμου Αθηναίων στην οδό Ακαδημίας, οι δράστες προσπάθησαν να ξαναμπούν στο μουσείο όπως συνέβη και πολλές άλλες φορές την τελευταία πενταετία. Επιχείρησαν όπως λέει στην «Κ» ο ηθοποιός Γιώργος Δεπάστας (από τους αφοσιωμένους στην προστασία του μουσείου και της βιβλιοθήκη) να κλέψουν και την προτομή του Αιμίλιου Βεάκη.
Ο ορείχαλκος είναι το υλικό που οι δράστες γνωρίζουν ότι μπορεί να τους αποφέρει κέρδος σε παράνομα χυτήρια. Ετσι εξαφανίστηκαν το περασμένο καλοκαίρι τα χάλκινα βραβεία και ενθυμήματα του Μάνου Κατράκη από τη μέσα αίθουσα του μουσείου. «Δυστυχώς κι αυτό έγινε αντιληπτό πολύ αργότερα. Οι επιδρομές στο μουσείο το βράδια είναι συχνές από κάθε πιθανό άνοιγμα που αναζητούν κυρίως οι χρήστες ουσιών που βρίσκουν καταφύγιο στο διπλανό πάρκο».
Οσο η υπόθεση Θεατρικό Μουσείο παραμένει σε εκκρεμότητα τόσο απαξιώνεται και κυρίως χάνεται σταδιακά η ιστορία του θεάτρου όπως αποθησαυρίζεται στον χώρο αυτό.
Ομως τα βράδια στη γύρω περιοχή της Σόλωνος γίνονται επιδρομές στις εισόδους των πολυκατοικιών. Με το φως της ημέρας διαπιστώ- νονται καθημερινά πλέον από τους ιδιοκτήτες οι απώλειες. Οι μπρούντζινες επιγραφές πολλών δικηγορικών γραφείων και ιατρείων που ξηλώνουν από τις ξύλινες βάσεις τους επιτήδειοι.
Στην οδό Ακαδημίας, σε ένα από τα πολυσύχναστα σημεία του κέντρου, αργοσβήνει η ιστορία του ελληνικού θεάτρου μέσα από αντικείμενα, κοστούμια, αφίσες, φιγού- ρες θεάτρου σκιών, έπαθλα, μακέτες, πίνακες ζωγραφικής, γλυπτά, αναμνήσεις.
Σε μια άλλη γωνία στα Ανω Πατήσια, η βιβλιοθήκη του μουσείου, με σπάνιες εκδόσεις, χειρόγραφα και λευκώματα, ρημάζει σε ένα κλειστό χωρίς ρεύμα διαμέρισμα, στο οποίο βέβαια δεν έχουν πρόσβαση πια φοιτητές και μελετητές. Κι αν μέχρι πρότινος οι αφοσιωμένοι υπάλληλοι του Θεατρικού ΜουσείουΚέντρου Μελέτης και Ερευνας Ελληνικού Θεάτρου εξυπηρετούσαν όσους έφταναν ώς εκεί, τώρα δεν μπορούν ούτε αυτό.
Η πρόταση της στέγασης του ΚΜΕΕΘ στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών δημιούργησε ελπίδες για τη σωτηρία των «θησαυρών» του μουσείου και της βιβλιοθήκης. Οπως και ο χαρακτηρισμός τους από το Συμβούλιο Νεωτέρων Μνημείων του υπουργείου Πολιτισμού. Η σύνταξη προμελέτης συντήρησης είναι μια πρώτη κίνηση σωτηρίας, λένε από τις αρμόδιες υπηρεσίες του ΥΠΠΟ, όσο για το πρόβλημα, χαρακτηρίζεται σύνθετο. Η αποπληρωμή των χρεών (700.000 ευρώ στο ΙΚΑ και 120.000 ευρώ σε ενοίκια για το διαμέρισμα όπου στεγάζεται η βιβλιοθήκη του φορέα) θα ήταν μια βασική αρχή.
Ομως, έχουμε ακούσει αμέτρητες φορές μεγάλα λόγια διάσωσης του Θεατρικού Μουσείου από διαφορετικές κυβερνήσεις. Σχέδια για μεταφορά στην οδό Μητροπόλεως, σκέψεις να το αναλάβει το Μέγαρο, να το «υιοθετήσει» η Λυρική Σκηνή (όπως δρομολογούσε ο Κ. Τασούλας επί υπουργίας του), αλλά τίποτα δεν έγινε από το 2011 που έκλεισε τόσο άδοξα. Ο χρόνος περνάει, η φθορά μεγαλώνει, τα χρέη πολλαπλασιάζονται χωρίς να ανησυχούν τις πολιτικές εξουσίες και η απαξίωση βαθαίνει σε ένα τετράγωνο της Αθήνας (Ακαδημίας, Ασκληπιού, Σόλωνος, Σίνα) που κάποτε ήταν ταυτισμένο με τα πανεπιστήμια, τους εκδοτικούς οίκους, με την επιστήμη και τον πολιτισμό και τώρα αφήνεται απροστάτευτο, έρμαιο στην ασυδοσία ενός κόσμου παραβατικού που μοιάζει να εκδικείται ό,τι οι άνθρωποι έχουν καταφέρει με τη μόρφωση και την εργασία τους.
Οσο η υπόθεση παραμένει σε εκκρεμότητα, τόσο χάνεται σταδιακά η ιστορία του θεάτρου όπως αποθησαυρίζεται στο μουσείο.