Η μονιμότητα στο Δημόσιο

Κύριε διευθυντά

Eπιτέλους η κομματοκρατία, με πρωτοστάτη τον ΣΥΡΙΖΑ, απέδειξε και στην πράξη ότι στο Ελλαδιστάν υπάρχουν δύο κατηγορίες πολιτών. H μία αποτελείται από αγρεργάτες μέχρι κάθε είδους επιχειρηματίες, οι οποίοι «επιτρέπεται» να πτωχεύουν και να βρεθούν, ακόμη και χωρίς να φταίνε, είτε ξεσπιτωμένοι είτε πίσω από τα σίδερα. Η άλλη κατηγορία αποτελείται από τους πολιτικούς, τους μόνιμους κρατικούς εργολήπτες, καθώς και (κυρίως) από τους δημοσίους «λειτουργούς», που προστατεύονται με νύχια και με δόντια, αφού η πολιτεία νοιάζεται π.χ. μόνο για την αποτελεσματική ρύθμιση των δανείων του «στρατού» των δημοσίων υπαλλήλων, ενεργοποιώντας προς τούτοις προϋπάρχον ειδικό ταμείο.

Ασφαλώς, ο προφανής λόγος διάκρισης είναι ότι η δεύτερη κατηγορία δεν πρόκειται να απολέσει τη μονιμότητα της εργασίας, και συνεπώς καθίσταται αξιόπιστος πελάτης, ενώ το ενάμισι εκατομμύριο απολυμένων ή πτωχευμένων, καθώς και τα άλλα εκατομμύρια του ιδιωτικού τομέα που δεν απολύθηκαν ακόμη, άντε τρέχαγύρευέ τους.

Μήπως τώρα που, με την αφορμή αυτή, ξεσκεπάστηκε περίτρανα η ανεπίτρεπτη ύπαρξη δύο κατηγοριών πολιτών, πρέπει να επανεξεταστεί το όλο ζήτημα της μονιμότητας των δημοσίων «λειτουργών», που δεν συντηρεί μόνον συνθήκες ανισοπολιτείας, αλλά, κατά την ταπεινή μου γνώμη, ιδιαίτερα για την Ελλάδα, αποτελεί τη βασική αιτία και τις ρίζες της σημερινής δυσπραγίας και δυσλειτουργίας της;

ΠΑΝΟΣ Κ. ΠΑΝΑΓΟΠΟΥΛΟΣ Διδάκτωρ Πανεπιστημίου Σορβόννης