Στα σοβαρά τώρα;

Στις αρχές Οκτωβρίου του 2017, ο κ. Τσίπρας συμπληρώνει οκτώ χρόνια βουλευτής, καθώς εξελέγη για πρώτη φορά στο Κοινοβούλιο στις εκλογές που διεξήχθησαν στις 4 του ίδιου μήνα το 2009. Αν είναι συνεπής με όσα «ρηξικέλευθα» και «ανατρεπτικά» πρεσβεύει και εξαγγέλλει, τον Οκτώβριο του ερχόμενου χρόνου θα πρέπει να παραιτηθεί πρώτα από βουλευτής και στη συνέχεια από πρωθυπουργός, κατ’ επιταγήν των προβλέψεων της πρότασης που παρουσίασε για τη συνταγματική αναθεώρηση. Το νέο Σύνταγμα δεν θα έχει εγκριθεί βεβαίως έως τότε, θα ήταν όμως μια θαυμάσια ευκαιρία για τον επικεφαλής του ΣΥΡΙΖΑ να ξεκινήσει ο ίδιος την «επανάσταση της δημοκρατίας» που ευαγγελίζεται, να αρχίσει μια ώρα αρχύτερα «το πέρασμα στη Νέα Μεταπολίτευση» και να μην περιμένει την τυπική και... χρονοβόρο αναθεωρητική διαδικασία. Να πρωτοτυπήσει δηλαδή – όπως διαφήμιζε ότι θα πρωτοτυπούσε και με τις προεκλογικές εξαγγελίες του, όταν έγινε πρώτη φορά πρωθυπουργός και θα έσκιζε τα μνημόνια. Φυσικά, κανείς δεν μπορεί να προτείνει στα σοβαρά να γίνει κάτι τέτοιο. Η συγκεκριμένη περίπτωση, όμως, δείχνει πόσο αφελής, πρόχειρα προετοιμασμένη και πόσο πολύ εξυπηρετούσε άλλους στόχους η σπουδή να παρουσιαστεί η πρόταση για τη συνταγματική αναθεώρηση. Μια πρόταση, την οποία ο πρωθυπουργός φρόντισε να επενδύσει με διάφορα «αριστερά» χρώματα, σε μια προσπάθεια να αντισταθμίσει την οικονομική πολιτική που ακολουθεί μετά τη σύναψη του τρίτου μνημονίου. Τέτοια είναι η συνταγματική κατοχύρωση των συλλογικών διαπραγματεύσεων και της ρητής απαγόρευσης άρσης του δημοσίου ελέγχου των αγαθών του νερού και της ηλεκτρικής ενέργειας. Εχουν τόσο πραγματική αξία –με βάση όσα έχει υπογράψει η κυβέρνηση– όσο θα είχε και μία πρόβλεψη, που ευτυχώς δεν παρουσιάστηκε, για την απαγόρευση της υπερφορολόγησης των πολιτών. Εγκαταλείποντας τη φαιδρή πλευρά του θέματος, το σημαντικότερο, αλλά και πιο επικίν- δυνο, στοιχείο όσων εξήγγειλε ο πρωθυπουργός είναι η αναγόρευση της αόριστης έννοιας «του λαού» ως αυθεντίας και για τη συνταγματική αναθεώρηση. Για όλα τα μεγάλα θέματα θα αποφασίζει ο Λαός (με το λάμδα κεφαλαίο), είπε ο πρωθυπουργός. Οι συντάκτες της πρότασης προφανώς κάνουν πως αγνοούν ότι «ο Λαός» είναι που νομιμοποίησε τον Ερντογάν να ενεργεί ως σουλτάνος και να καταπνίγει ό,τι δεν συμφωνεί μαζί του στην Τουρκία και διάλεξε τον Τραμπ, με ό,τι αυτός αντιπροσωπεύει, ως υποψήφιο πρόεδρο των ΗΠΑ. Σε μια εποχή που ο ορθολογισμός υπονομεύεται όλο και περισσότερο, η κακοφωνία της τεχνολογίας αποπροσανατολίζει και καθιστά κυρίαρχο το περιθωριακό, η μαζική μετανάστευση ασκεί πιέσεις, ο ρατσισμός ενισχύεται και η τρομοκρατία εξαπλώνεται, η λαϊκιστική προσέγγιση υπέρ των μορφών της αμεσότερης διαδικασίας θα επιφέρει μόνον αντίθετα αποτελέσματα από αυτά που επιδιώκει. Και μάλιστα, πολύ ανησυχητικά.