Με το μαλακό
Ογιατρός ήταν σαφής: Να ξεκινήσω «με το μαλακό», με συμβούλευσε. Αυτό σκοπεύω να κάνω και εγώ, διότι στη διάρκεια των διακοπών αποκόπηκα τελείως από τη λεγόμενη «πολιτική επικαιρότητα» και φρόνιμο είναι η προσαρμογή να γίνει σταδιακά. Ξεκινώ, λοιπόν, τη σεζόν με μια λεπτομέρεια από τους Ολυμπιακούς του Ρίο, τους οποίους φυσικά δεν είδα – ποτέ δεν τους βλέπω. Φρόντισα όμως να δω το βίντεο που είχε ετοιμάσει η κυβερνητική τηλεόραση της ΕΡΤ για τον κενό χρόνο των μεταδόσεων, επειδή φίλος μού επέστησε την προσοχή επί τούτου.
Τι βλέπουμε και τι ακούμε στο βίντεο. Ακούμε το γνώριμο (εκνευριστικό) μουσικό σήμα της ιστορικής εκπομπής «Αθλητική Κυριακή» και βλέπουμε τη μεγαλειώδη κατά το μέγεθος ορχήστρα της ΕΡΤ να το αποδίδει, υπό τη διεύθυνση ενός μαέστρου που αξίζει να τον περιγράψω. Κατ’ αρχάς, η πλαστικότητα της κίνησης και, ειδικά, το σπάσιμο του καρπού. Επειτα το μαλλί, που δεν εξυπηρετεί κάποιον αισθητικό ή άλλο σκοπό, παρά μόνο να δηλώνει την ταυτότητα του φέροντος ως καλλιτέχνη. Ολα αυτά σού βάζουν την υποψία ότι αυτός θα μπορούσε να προσφωνήσει τον Φουρτβαίγκλερ «κύριε συνάδελφε», αν φυσικά γινόταν να τον συναντήσει. Δεν βλέπουμε όμως μόνο την ορχήστρα και τον αεράτο διευθυντή της, διότι κάθε τόσο παρεμβάλλονται εικόνες πανηγυριζόντων «φιλάθλων», όπως τους λέμε την Ελλάδα. Εν ολίγοις, πολιτισμός και αθλητισμός. Αυτό είναι το νόημα του βίντεο της ΕΡΤ για τους Ολυμπιακούς. Απλό και ξεκάθαρο, για να το καταλαβαίνουν ακόμη και όσοι θεωρούν, π.χ., τον Βαρουφάκη μεγάλο οικονομολόγο ή τον Κατρούγκαλο αγνό αγωνιστή της Αριστεράς.
Ελα όμως που τα πλάνα των πανηγυριζόντων φιλάθλων τούς δείχνουν να κραδαίνουν φωτοβολίδες. Ισως ο δημιουργός του βίντεο αλλά και οι όποιοι αρμόδιοι της ΕΡΤ υποτίθεται ότι το είδαν και το ενέκριναν δεν γνωρίζουν ότι οι φωτοβολίδες είναι που προκαλούν τις φωτιές και τις καταστροφές στα γήπεδα. Πέραν αυτού είναι και επικίνδυνες για τους ηλίθιους που τις φέρνουν στα γήπεδα, όπως και για τους αθώους που δεν πηγαίνουν στο γήπεδο με τη διάθεση να καταλήξουν φλαμπέ. Για όλους αυτούς τους λόγους οι φωτοβολίδες απαγορεύονται εκ του νόμου στις κερκίδες των γηπέδων και όπου αλλού στους αθλητικούς χώρους. Δεν είναι επομένως ούτε καν «φίλαθλοι» αυτοί που βλέπουμε να πανηγυρίζουν στο βίντεο, είναι «φιλάθλοι». Κοινώς, κάφροι. Υπόκοσμος. Μόλις ένα στάδιο πιο πάνω από τα ζώα. (Εδώ ας σταματήσω, γιατί υποτίθεται ότι ξεκινώ με το μαλακό...) Υιοθετεί η κρατική τηλεόραση τη συμπεριφορά που προέβαλλε τόσες μέρες με το βίντεο που έφτιαξε ειδικά για τους Ολυμπιακούς; Αν δεν πειράζει να δείχνουμε τους κάφρους με τις φωτοβολίδες, τότε γιατί να μην το κάνουμε πιο να- τουραλιστικό και να τους δείχνουμε να μαχαιρώνονται;
Αγνοια, απροσεξία ή αδιαφορία; Σε ό,τι και αν οφείλεται το λάθος, αδιάφορο με αφήνει. Διότι το πραγματικό νόημα του βίντεο, για όποιους καταλαβαίνουν τις εικόνες που το σχηματίζουν, είναι ακόμη καλύτερο από το σκοπούμενο αρχικώς. Ποιος πολιτισμός και αθλητισμός; Χάρη στην γκάφα της ΕΡΤ, το βίντεο μας δίνει συμπυκνωμένη την πραγματικότητα του Υπαρκτού Ελληνισμού: ύφος, στυλ και υψηλές αξιώσεις από τη μια, καφρίλα και υπόκοσμος από την άλλη. Υπάρχει και μια πιο ταιριαστή, πλην αγοραία έκφραση, που συνδυάζει κατά τρόπον ευφάνταστο τη μαγκιά με το φινιστρίνι. Είπαμε όμως να ξεκινήσω με το μαλακό...
Ο αληθινός Παναγιώτης
Πώς το έμαθα μη με ρωτήσετε, πάντως δεν μου το είπε ο μπάρμαν. Συνέβη κατά την πρώτη κυβερνητική περίοδο του ΣΥΡΙΖΑ, την εποχή της αυταπάτης. Πρόεδρος κάποιου οργανισμού υπαγομένου στο υπουργείο Ενέργειας κ.λπ. φαίνεται ότι επελέγη κάποιος με τα κατάλληλα προσόντα και σοβαρές προθέσεις, ο οποίος, αφού πέρασε ένα διάστημα για να κατατοπιστεί, ζήτησε να συναντηθεί με τον υπουργό για να του εκθέσει την κατάσταση και να παρουσιάσει τις προτάσεις του. Υπουργός τότε ήταν ο αξεπέραστος και αγαπημένος Παναγιώτης Λαφαζάνης. (Πράγματι τον αγαπώ, διότι είναι τόσο έξυπνος –αν με εννοείτε– ώστε παρά την παλαβομάρα του να γίνεται τελείως ακίνδυνος...)
Ο υπουργός τον κάλεσε στις 6 το βράδυ – η πρώτη ένδειξη ότι κάτι δεν πήγαινε καλά, διότι ο Παναγιώτης, που ποτέ προηγουμένως δεν είχε δουλέψει στη ζωή του, θα ήταν καταπονημένος και ίσως ο επισκέπτης δεν θα είχε την αμέριστη προσοχή που θα επιθυμούσε. Ωστόσο τον δέχτηκε και τον άφησε να μιλήσει όσο ήθελε. Το πρόβλημα ήταν όμως ότι ο υπουργός μόνον άκουγε (χωρίς να είναι πάντα βέβαιον ότι πρόσεχε) χωρίς να μιλάει καθόλου. Τα παρουσίαζε ένα προς ένα ο πρόεδρος, όσο πιο καλά μπορούσε, με πίνακες, αριθμούς, προβλέψεις και τα τοιαύτα, αλλά ο υπουργός τσιμουδιά. Πέρασε η 7η μ.μ., έξω είχε σκοτεινιάσει και τότε ο υπουργός μίλησε: «Σε πειράζει να συνεχίσουμε τη συζήτηση (sic) σε ένα μπαράκι εδώ δίπλα;». Οχι, δεν τον πείραζε. Πήγαν λοιπόν στο μπαράκι.
Εκεί, στο μπαράκι, ο πρόεδρος διαπίστωσε ότι το αγαπημένο ποτό του Παναγιώτη δεν είναι βότκα με τουρσί και μαύρο ψωμί, όπως θα περίμενε κάποιος που δεν έχει ιδέα για την ανθρώπινη φύση, αλλά το ουίσκι και μάλιστα το εκλεκτό malt. (Προφανώς θα το πίνει αφού πρώτα το έχει καταστρέψει με πάγο...) Στο μπαράκι ήξεραν βέβαια τις υπουργικές προτιμήσεις και πλακώθηκαν να τον περιποιηθούν. Πλακώθηκε και ο Παναγιώτης στο ουίσκι, ενώ δίπλα του ο πρόεδρος έλεγε και έλεγε περιμένοντας πια όχι απαντήσεις, αλλά έστω μια ένδειξη των σκέψεων του υπουργού για την πολιτική του οργανισμού, έστω και αν εκφραζόταν με έναν άναρθρο ρόγχο. Και τότε ο Παναγιώτης μίλησε! Καρφώνει το βλέμμα (θολό το φαντάζομαι) στον προσκεκλημένο του και τον ρωτά: «Ξέρεις ποια είναι η λύση;». Μικρή παύση και προσθέτει: «Η επανάσταση είναι η μόνη λύση!». Είμαι βέβαιος ότι εξακολουθεί να το πιστεύει και τον φαντάζομαι πάντα στο μπαράκι...