Η πλατεία Βικτωρίας ακόμη «θυμάται» και αγωνιά
Ενα λιμάνι, τρεις δρόμοι και μία πλατεία θα μείνουν για πολλά χρόνια χαραγμένα στη μνήμη όσων έζησαν την εξέλιξη της προσφυγικής κρίσης το 2015. Από τον Πειραιά στην πλατεία Βικτωρίας μέσω ηλεκτρικού, ξεκούραση στη σκιά της οδού Χέιδεν, φαγητό στην 3ης Σεπτεμβρίου και αναχώρηση για τον βορρά από την οδό Αχαρνών ήταν η τυπική διαδρομή χιλιάδων προσφύγων που έρρεαν ασταμάτητα για μήνες στην πρωτεύουσα για να φθάσουν στην Κεντρική Ευρώπη. Εναν χρόνο μετά η πλατεία προσπαθεί να επουλώσει τις πληγές της, αλλά η ανησυχία των κατοίκων για μια πιθανή κατάρρευση της συμφωνίας με την Τουρκία δεν κρύβεται.
Ο 53χρονος Νικόλαος Μελισσάρης, ιδιοκτήτης περιπτέρου επί της πλατείας, όπως δήλωσε στην «Κ», θα διηγείται για πολλά χρόνια όσα διαδραματίστηκαν εκείνους τους μήνες μπροστά στα μάτια του. «Αργήσαμε να καταλάβουμε τι γινόταν. Ηταν 7 το πρωί στα τέλη Ιουλίου και όπως άνοιγα το περίπτερο είδα στην πλατεία τριάντα άτομα να κοιμούνται, δεν έδωσα σημασία αλλά όσο προχωρούσε η μέρα είδα να βγαίνουν από τον ηλεκτρικό φορτωμένα με σάκους άτομα που έρχονταν και ξάπλωναν στην πλατεία. Μέχρι το βράδυ έγιναν 150, τότε γύρισα σπίτι και είπα στη γυναίκα μου ότι κάτι δεν πάει καλά. Υστερα από λίγο καιρό ήρθε το Πεδίον του Αρεως και η υπόθεση έγινε γνωστή στο πανελλήνιο».
«Είναι γνωστό κέντρο διασυνδέσεων για τους μετανάστες η πλατεία. Οσοι χρειάζονται πληροφορίες ή οτιδήποτε άλλο έρχονται εδώ, συναντούν ομοεθνείς τους ή άτομα που μιλούν τη γλώσσα τους και κάνουν τη δουλειά τους», συμπληρώνει άλλος κάτοικος της πλατείας. «Σήμερα η πλατεία δέχεται ελάχιστους πρόσφυγες που μετακινούνται στους γύρω δρόμους και συναντούν άλλους συνταξιδιώτες τους που βρήκαν τρόπο να μη μεταφερθούν στα κέντρα φιλοξενίας». Ως πρόβλημα αναφέρει και την κατάληψη των αναρχικών στο ξενοδοχείο Πλάζα στην οδό Αχαρνών και την εγκατάσταση εκεί δεκάδων οικογενειών μεταναστών, καθώς δεν υπάρχει κανένας υγειονομικός έλεγχος.
Ο 28χρονος Γιώργος Μανωλακάκης, που εργάζεται στο πρακτορείο τυχερών παιχνιδιών του πατέρα του στην οδό Χέιδεν, παρατηρεί ότι μερικά βράδια νεαρά άτομα ξαπλώνουν στον δρόμο. «Πολλοί είχαν βρει στέγη στην αρχή εδώ τριγύρω μαζί με άλλους συμπατριώτες τους, αλλά κάποτε τα λεφτά τελειώνουν και τους διώχνουν. Εχω πολλούς που έρχονται στο μαγαζί και μου ζητούν να κάνουν οποιαδήποτε δουλειά».
Ο Δήμος Αθηναίων διαχειρίστηκε μεγάλο τμήμα της προσφυγικής κρίσης. Οπως θυμάται η πρόεδρος του 6ου Δημοτικού Διαμερίσματος της Αθήνας Ελένη Ζωντήρου, στα διοικητικά όρια του οποίου υπάγεται η πλατεία Βικτωρίας, «δεν υπήρχε προηγούμενο σε αυτά που εκτυλίχθηκαν. Καθημερινά δεχόμασταν στην κοινότητα δεκάδες τηλεφωνήματα οργισμένων δημοτών. Το αίτημά τους ήταν ένα: κάντε κάτι». Οπως υποστηρίζει, διαχειρίστηκαν με όσα μέσα διέθεταν την κρίση στην πλατεία, με αλληλεγγύη προς τους πρόσφυγες και σεβασμό στους δημότες. Σήμερα τόσο ο δήμος όσο και η ίδια αισιοδοξούν ότι δεν θα υπάρξει επανάληψη των περυσινών εικόνων. «Κάναμε πολλά για να αποκαταστήσουμε την εικόνα της πλατείας. Σε συνεργασία με την Αντιδημαρχία Πρασίνου και Καθαρισμού βελτιώσαμε την αισθητική του χώρου». Η επαναλειτουργία του 2ου Γυμνασίου Αθηνών σε μερικές εβδομάδες, που έχει ονομαστεί «Θεόδωρος Αγγελόπουλος», λόγω του ότι ήταν παλαιός απόφοιτος του σχολείου, θα επαναφέρει τη ζωή στην περιοχή, σύμφωνα με την κ. Ζωντήρου.
Εκδηλη η ανησυχία των κατοίκων για πιθανή κατάρρευση της συμφωνίας με την Τουρκία.