Επί κοντώ ψηλά εκεί

Το άλμα επί κοντώ είναι από τα αθλήματα με παράδοση στην Ελλάδα. Το χρυσό της Κατερίνας Στεφανίδη στο Ρίο και η 6η θέση του Κώστα Φιλιππίδη δεν είναι ουρανοκατέβατα. Συνεχίζουν μια ιστορία που ξεκίνησε το 1956, στους Ολυμπιακούς της Μελβούρνης, όταν ο Γιώργος Ρουμπάνης κατετάγη τρίτος, με άλμα στα 4,50 μέτρα. Επόμενος σταθμός η 4η θέση του Χρήστου Παπανικολάου στην Ολυμπιάδα του Μεξικού, το 1968, στα χρόνια δυστυχώς της χούντας, που καπηλεύτηκε την επιτυχία, και το παγκόσμιο ρεκόρ του, στις 24.10.1970, με 5,49.

Δεν ήταν εξαρχής 5,49 το ρεκόρ του Παπανικολάου, με το οποίο ξεπέρασε τον σπουδαίο συναγωνιστή του στα ύψη, τον Ανατολικογερμανό Βόλφγκανγκ Νόρντβινγκ. Εκείνη τη μέρα, σε αγώνες Αθήνας - Βελγραδίου που οργανώθηκαν για να δοθεί άλλη μία ευκαιρία στον Παπανικολάου να πετύχει ρεκόρ, έτυχα κι εγώ στο «Καραϊσκάκη», πιτσιρίκι. Είμαι λοιπόν μάρτυς αυτόπτης και αυτήκοος. Ο πήχης, όπως ενθουσιωδώς ανακοίνωσαν τα μεγάφωνα, είχε τοποθετηθεί στα 5,47. Επειδή δε είχε αρχίσει να φυσάει ένα αντίθετο αεράκι, οι αθλητές μετακινήθηκαν σε ευνοϊκότερο σκάμμα. Οταν ο Ελληνας πρωταθλητής πέρασε το ύψος, τα μεγάφωνα διαλάλησαν ότι κατέρριψε το παγκόσμιο ρεκόρ με 5,47. Οι κριτές όμως ξαναμέτρησαν το ύψος, όπως όφειλαν, και βρήκαν ότι τελικά ο πήχης ήταν στα 5,49. Για 531 μέρες ο Παπανικολάου ήταν ρέκορντμαν. Τον ξεπέρασε το ’72 ο Σουηδός Κίελ Ισακσον, με 5,51. Ο πήχης είχε αρχίσει πια να ανηφορίζει προς τα έξι μέτρα, αφού τα κοντάρια είχαν όλο και περισσότερη επιστήμη μέσα τους, όπως και τα σώματα πολλών αθλητών.

Μεγαλώνοντας, άρχισα κάποια στιγμή να υποψιάζομαι ότι το ξαναμέτρημα του 5,47 και το καταστάλαγμά του σε 5,49 το επινόησε αναδρομικά κάποιο αντεθνικό εσωτερικό δαιμόνιο, από αντίδραση στη χουντική καπηλεία, με πρωτοστάτη τον Ασλανίδη. Μια επίσκεψη όμως στις ιστοσελίδες που ειδικεύονται στο «Σαν σήμερα», με έπεισε ότι θυμόμουν σωστά. Η παράδοση του επί κοντώ, που περιλαμβάνει και τον Δημήτρη Κυτέα, χαμηλότερων πάντως πτήσεων, συνεχίζεται, όπως είδαμε και στο Ρίο, από τη Στεφανίδη και τον Φιλιππίδη. Δεν είδαμε δυστυχώς εκεί, λόγω τραυματισμού, τη Νικόλ Κυριακοπούλου, επίσης άξια επικοντίστρια. Ο νεότερος κρίκος στην παράδοση, ένα δεκαεφτάχρονο παλικαράκι, δείχνει ήδη έτοιμος να ξεπεράσει τους προδρόμους του. Ο Εμμανουήλ Καραλής είναι μια μεγάλη ελπίδα, όχι μόνο αθλητική αλλά και ηθική και ιδεολογική. Πυργιώτης ο πατέρας του, παλιός δεκαθλητής, από την Ουγκάντα η μάνα του, που ζει στην Ηλεία από παιδί. Ηδη κάτοχος του παγκόσμιου ρεκόρ παίδων ο Εμμανουήλ, με 5,53, πικραίνει με τις επιτυχίες του (και το χρώμα του) τους ημεδαπούς αιματομέτρες και καθαρομανείς περίπου όσο και τα αδέρφια Αντετοκούνμπο. «Μα να σηκώνει τη γαλανόλευκη ένας ημιαφρικανός;». Αλήθεια, διανοήθηκε κανείς ακροδεξιοφύλακας να πει πως ο Σπύρος Γιαννιώτης δεν είναι γνήσιος Ελληνας επειδή η μάνα του είναι Αγγλίδα;