Τα τάμπλετ ως μπέιμπι σίτερ

Η εικόνα είναι συνηθισμένη. Σε ένα από τα μεγάλα πάρκα διασκέδασης στην Αττική, με παιχνίδια και κατασκευές για παιδιά, η νεαρή μαμά, μόλις κάθισε στην παρέα, έβγαλε αμέσως το τάμπλετ από την τσάντα προσφέροντάς το στην 11 μηνών κόρη της για να παίξει. Με ταχύτητα και χωρίς να κοιτάξει το μωρό, τα δάχτυλα πηγαινοέρχονταν στην οθόνη αλλάζοντας τις εικόνες στο πρόγραμμα όταν η μικρή δυσανασχετούσε. Ηταν φανερό πως αυτό συνέβαινε συχνά. «Είναι σαν παιδικό βιβλίο», απολογήθηκε. Και όταν η μικρή ξεσηκώθηκε από τις φωνές των άλλων παιδιών που έπαιζαν στα φουσκωτά παιχνίδια λίγο πιο κάτω, βρήκε την εναλλακτική: το κινητό από την τσάντα. Παρόμοια και η δεύτερη εικόνα από ταβέρνα της Παλαιάς Επιδαύρου. Μόλις η οικογένεια τουριστών κάθισε στο τραπέζι και ήρθε το παιδικό κάθισμα από τον σερβιτόρο, ένα τάμπλετ πήρε αμέσως θέση πριν από το πιάτο του φαγητού. Το παιδάκι ήταν δεν ήταν δύο ετών, γνώριζε μια χαρά να χρησιμοποιεί την οθόνη αφής χωρίς να αναζητεί βοήθεια. Επί μιάμιση ώρα δεν αντάλλαξαν κουβέντα, παρά μόνο δυο-τρεις βιαστικές ερωτήσεις και απαντήσεις. Δεν προλάβαιναν. Πατέρας και μητέρα κοιτούσαν με προσήλωση τις οθόνες των τεράστιων κινητών τους. Ηταν όλοι τους ευτυχισμένοι στην απομόνωση. Είναι αλήθεια πως δεν μπορούμε να αποφύγουμε τις οθόνες όταν είναι τόσο ισχυρό μέρος της καθημερινότητάς μας, αλλά δεν μπορούμε να ξεμπερδεύουμε με τα παιδιά προσφέροντάς τους με τόση ευκολία tablets και smartphones, σαν να είναι η οικονομικότερη μπέιμπι σίτερ. Εχει υπολογιστεί ότι ένα μωρό 12 μηνών εκτίθεται σε οθόνες περίπου δύο ώρες την ημέρα κατά μέσον όρο. Εξοικειωμένοι με το παραπάνω, οι έφηβοι έχουν αντικαταστήσει την ανάγνωση ενός καλού λογοτεχνικού βιβλίου και την επικοινωνία με τις σέλφι. Στροφή κατά 3/4 και το χαμόγελο διαφήμισης σε όλους ίδιο. Τώρα προστέθηκαν και τα Pokemon. Κι όταν μιλάς σε κάποιους για βιβλίο, η απάντηση είναι «μα υπάρχει σε ταινία».