«Τι είναι η Αυγή; Ούτε που την ήξερα...»

Μάλλον τα πράγματα είναι πιο απλά από ό,τι τα έχουν στο μυαλό τους τα πολιτικά στελέχη και οι δημοσιογράφοι. Με δύο τρεις φράσεις της, η χρυσή ολυμπιονίκης Κατερίνα Στεφανίδη κονιορτοποίησε όλη την παραπολιτική φλυαρία που υποτίθεται ότι ξεκίνησε από την εφημερίδα «Αυγή» και αφορούσε τον Πύρρο Δήμα, τους ολυμπιονίκες γενικώς αλλά και την ίδια που παρενέβη σε κάποια φάση. Οταν ρωτήθηκε από τους πάντα αλλόφρονες τηλεοπτικούς ρεπόρτερ για τις επικρίσεις της κομματικής εφημερίδας του ΣΥΡΙΖΑ προς το πρόσωπό της, ήταν αποστομωτική: «Πώς την είπατε; “Αυγή”; Είναι περιοδικό, εφημερίδα; Ούτε που την ήξερα και, φυσικά, δεν την έχω διαβάσει...». Και ξαφνικά δόθηκε επιτέλους το μέτρο. Ενας κανονικός άνθρωπος, προφανώς δεν διαβάζει μια κομματική εφημερίδα που δίνει γραμμή καθημερινά σε 1.000 στελέχη –τόση είναι η κυκλοφορία της– δεν έχει λόγο. Εάν είναι δε και νέος, σίγουρα την αγνοεί, άλλωστε οι νέοι αγνοούν και τις κανονικές εφημερίδες, ακόμη κι αυτές που διατηρούν, σε δύσκολους για τον Τύπο καιρούς, υψηλές κυκλοφορίες. Φαντάζομαι ότι εάν αδιαφορούσαν όλοι όσοι αναμειγνύονται στο καθημερινό πολιτικό παιχνίδι για το τι γράφει η «Αυγή», θα είχαμε κάνει ένα βήμα για ουσιαστικότερο πολιτικό διάλογο, χωρίς περιστροφές και δημοσιογραφικά προσχήματα.

Οι κύκλοι, τα non paper και ο κομματικός Τύπος θολώνουν την ουσιαστική αντιπα- ράθεση, συντείνουν σε μια πολιτική φλυαρία που απαξιώνει την πολιτική. Εάν ο ΣΥΡΙΖΑ είχε πρόβλημα με τους ολυμπιονίκες, τον Πύρρο Δήμα ή την Κατερίνα Στεφανίδη, ας μιλούσε ανοικτά. Δεν χρει- άζεται να κρύβεται πίσω από τους αρθρογράφους της «Αυγής».

Η Στεφανίδη είχε γενικώς ρέντα στην προχθεσινή συνάντησή της με τους αθλητικούς ρεπόρτερ, με διασκέδασε ιδιαιτέρως ο τρόπος που προσγείωσε δύο ενθουσιώδεις συναδέλφους, όταν ο πρώτος επιχείρησε να της προσδώσει περίπου υπερφυσικές ιδιότητες και η άλλη να υπερτονίσει τον πατριωτικό χαρακτήρα του αθλητικού της επιτεύγματος. Ο δαιμόνιος συντάκτης, λοιπόν, την ρώτησε εάν ο πανηγυρισμός στον αέρα, την ώρα που συνειδητοποιεί ότι δεν ρίχνει τον πήχυ στο 4.85, έγινε γιατί κατάλαβε ότι θα κερδίσει το χρυσό. Κομπιάζει λίγο η ολυμπιονίκης και του απαντά με συστολή «ίσως ένα από τα τρία μετάλλια». Δεν ικανοποιείται ο συνάδελφος και μέσα στον γενικό χαμό επιμένει: «Επειδή σφίξατε τη γροθιά και χαμογελάσατε πανευτυχής, το παίζουν και το ξαναπαίζουν οι τηλεοράσεις όλου του κόσμου...». Η καημένη η Στεφανίδη τι να του πει, ότι υπήρχε ακόμη ένα άλμα για τις αντιπάλους της και, επίσης, το 4.90; Οτι ήταν αδύνατον να πανηγυρίζει εναερίως τόσο πρόωρα για το χρυσό, ακόμη κι αν είναι Ελληνίδα πρωταθλήτρια; Του είπε απλώς: «Οχι για το χρυσό. Αλλωστε έτσι πανηγυρίζω σε κάθε ύψος που περνάω». Η «πατριωτική» ερώτηση που ακολούθησε είχε την περισσότερη πλάκα από όλες. Η δημοσιογράφος προσπάθησε να αποσπάσει από την αθλήτρια κάποια συγκινητική δήλωση για την Ελλάδα, από αυτές τις αφόρητα αντιαισθητικές και κοινότοπες, καθώς στερούνται στοιχειώδους αυθεντικότητας. Τη ρώτησε, λοιπόν, αν κατά την ώρα της απονομής αισθανόταν ότι κουβαλούσε την Ελλάδα, καθώς τραγουδούσε με ένταση τον εθνικό ύμνο. «Αλήθεια», απάντησε η Στεφανίδη, «ένταση αντιληφθήκατε, γιατί εγώ ψιθύριζα»... Σοβαρές περιπτώσεις οι φετινοί ολυμπιονίκες.

Με διασκέδασε ο τρόπος που η Στεφανίδη προσγείωσε δύο ενθουσιώδεις συναδέλφους – Ο πρώτος επιχείρησε να της προσδώσει περίπου υπερφυσικές ιδιότητες, η άλλη να υπερτονίσει τον πατριωτικό χαρακτήρα του αθλητικού της επιτεύγματος.