Θα περιτειχίσουμε και τα σχολεία;

Ούτε η μίνι Σύνοδος Κορυφής της Βιέννης ούτε η Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ για τους πρόσφυγες αποτέλεσαν τομή ή ορόσημο για ένα πρόβλημα οικουμενικής σημασίας. Τα ίδια τα θύματα, όσοι εκπατρίζονται κατά εκατομμύρια εξαιτίας και των παιγνίων ισχύος στα οποία επιδίδονται ορισμένες από τις χώρες υποδοχής τους, δεν είχαν παρουσία και λόγο ούτε στη Νέα Υόρκη ούτε στην πρωτεύουσα της Αυστρίας. Η φωνή τους ακούστηκε διαμεσολαβημένη, μεταγλωττισμένη στη διάλεκτο της διπλωματίας, που απαγορεύει εκφράσεις συγκίνησης και αγανάκτησης· και χάθηκε στη μετάφραση. Οι παραινέσεις και οι εναγώνιες εκκλήσεις, από την πλευρά του εκ συστάσεως ημιακυρωμένου ΟΗΕ και των χωρών που επιβαρύνονται περισσότερο, δεν συγκίνησαν τους πολεμόχαρους, οι οποίοι συμφωνούν προσωρινές εκεχειρίες μόνο και μόνο για να τις καταπατήσουν. Και να χρησιμοποιήσουν αμέσως έπειτα την καταπάτηση αυτή σαν έναν επιπλέον λόγο για να πολλαπλασιάσουν τις βόμβες τους. Στ’ αλήθεια όμως, ποιος βομβαρδιζόμενος στο Χαλέπι, το δυτικό ή το ανατολικό, ή σε ολόκληρη τη Συρία, είναι τόσο καλόπιστος ώστε να συγκαταλέξει τη Ρωσία ή τις Ηνωμένες Πολιτείες στις φιλειρηνικές δυνάμεις και να δεχθεί την υπόθεση πως η Τουρκία παρεμβαίνει πολεμικά εμφορούμενη από υψηλή ανιδιοτέλεια; Οσον αφορά ιδιαίτερα την Ευρώπη, η χαμένη ευρωπαϊκή ενότητα και αλληλεγγύη δεν βρέθηκε ούτε στη Βιέννη. Δεν έχει βρεθεί, άλλωστε, τόσες και τόσες φορές στις Βρυξέλλες, όταν συσκέπτονται αποκλειστικά χώρες-μέλη της Ευρωπαϊκής Ενωσης, που υποτίθεται ότι μοιράζονται υποχρεωτικά έναν κώδικα αξιών και αρχών, την αποδοχή του οποίου προσυπέγραψαν οικειοθελώς. Οι χώρες της «εντειχισμένης» λογικής παρέμειναν άκαμπτες, αρνούμενες με εθνικιστική επιθετικότητα (η καταλληλότερη τροφή για μισαλλόδοξους και ξενοφοβικούς) να δεχτούν έστω και έναν πρόσφυγα. Τη συμμετοχή τους σε ένα υπερεθνικό σύνολο εξακολουθούν να την εννοούν μόνο σαν λαβείν· το δούναι τούς είναι ξένο και εχθρικό. Δίχως αυτό, όμως, δεν υπάρχει Ενωση. Με μοναδική παρήγορη εξέλιξη, έστω και σε επίπεδο δημοσιογραφικών πληροφοριών μέχρι στιγμής, τη σκέψη της Γερμανίας να δέχεται 500 πρόσφυγες κάθε μήνα από την Ελλάδα και την Ιταλία, συμπεραίνει κανείς πως η χώρα μας θα συνεχίσει τη μάχη της από θέσεις που θα χειροτερεύουν καθημερινά. Οταν μέχρι σήμερα έχουν ολοκληρωθεί μόνο οι 4.000 από τις συμφωνημένες 66.000 μετεγκαταστάσεις και όταν αντί των 400 εξειδικευμένων στελεχών, που είχε επίσης δεσμευτικά συμφωνηθεί ότι θα εργαστούν στα ελληνικά νησιά, μόνο τα 19 βρήκαν τον χάρτη, η Ελλάδα δεν έχει περιθώρια να ελπίζει πως η κοινοτική αλληλεγγύη θα εκδηλωθεί κάποια στιγμή καθαρότερα και υλικότερα. Και παρότι ζούμε σε καθεστώς μόνιμου προεκλογικού αγώνα, που δεν επιτρέπει ούτε νηφάλιες εκτιμήσεις ούτε συμπαρατάξεις, θα πρέπει να κατανοηθεί ότι στο προσφυγικό κρινόμαστε όλοι, πολιτεία και κοινωνία. Κάθε νέα απαγορευτική ανακοίνωση «γονέων και κηδεμόνων» είναι και μια νέα βαριά ήττα όλων.