Μια Ελληνίδα που... ταρακούνησε τους Γερμανούς
Το βιβλίο της Καίτης Μανωλοπούλου αποτίει φόρο τιμής στα θύματα του Διστόμου, βοηθώντας τους Γερμανούς να καταλάβουν.
Η ιστορία της παπαδιάς που έχασε τα λογικά της μετά τη δολοφονία του μωρού και του άνδρα της, αλλά και των γονιών που τύλιξαν τα άψυχα κορμιά των κοριτσιών τους με τα προικιά τους θάβοντάς τα χωρίς παπά στο Δίστομο καταγράφονται στο βιβλίο «Αθέριστος Ιούνης» (εκδ. Βεργίνα, 2013).
«Η συγγραφέας κ. Καίτη Μανωλοπούλου, με αυτό το βιβλίο, αποτίει φόρο τιμής στα θύματα της θηριωδίας και ταυτόχρονα προσφέρει πολύτιμη υπηρεσία στους Γερμανούς, βοηθώντας τους να αποδεχθούν και να επεξεργαστούν την ευθύνη για τα γεγονότα», σημείωσε, μεταξύ άλλων, ο Γερμανός πρέσβης στην Αθήνα δρ Peter Schoof, κατά την παρουσίαση της μετάφρασης του βιβλίου στα γερμανικά, που έγινε από τον εκδοτικό οίκο Griechenland Zeitung υπό την αιγίδα και την υποστήριξη της γερμανικής πρεσβείας. Και πράγματι, το βιβλίο βρίσκει ήδη απήχηση στο γερμανικό κοινό, όπως αναδείχθηκε από το γράμμα 90χρονης αναγνώστριας προς τον εκδοτικό οίκο, όπου δήλωνε «συγκλονισμένη».
Οπως υπενθύμισε ο πρέσβης στο ελλογερμανικό κοινό, «ο πρόεδρος Γκάουκ, κατά την επίσκεψή του στην Ελλάδα τον Μάρτιο του 2014, καθιέρωσε την έννοια της “δεύτερης ευθύνης”, που σημαίνει ότι η χώρα μας, η Γερμανία, για πολλά χρόνια, δεκαετίες, έγινε εκ νέου υπεύθυνη, καθώς δεν καταπιάστηκε ρεαλιστικά με την επεξεργασία και την αποδοχή της πρώτης (ιστορικής) ευθύνης». Ο δρ Schoof ευχαρίστησε θερμά τη Διστομίτισσα συγγραφέα, την πρωτοβουλία της οποίας χαρακτήρισε «δώρο θεού». Για τη δική της ευθύνη στη μεταφορά της συναισθηματικής φόρτισης, που κρυβόταν πίσω από τις λέξεις, έκανε λόγο η μεταφράστρια δρ Michaela Prinziger, ενώ απόσπασμα από τη στιγμή έναρξης της σφαγής διάβασε ο δημοσιογράφος του ZDF Karl Hinterleitner.
«Για πολλά χρόνια απωθούσα τα γεγονότα, μέχρι που ήρθε το πλήρωμα του χρόνου και με κατέλαβε η επιθυμία να κάνω ενδελεχή ιστορική έρευνα για ό,τι συνέβη», ανέφερε η κ. Μανωλοπούλου. Στη θηριωδία των Ναζί στις 10 Ιουνίου του 1944, της χρονιάς που δεν έγινε θερισμός, έχασε τον παππού και τις δύο αγαπημένες της θείες. Στο βιβλίο περιγράφεται η ειρηνική ζωή πριν από τη σφαγή στο χωριό, μέσα από τις μνήμες των ξέγνοιαστων καλοκαιριών της συγγραφέως ως παιδιού, η ημέρα της σφαγής και οι μακροπρόθεσμες επιπτώσεις της στον τόπο και τους ανθρώπους. Ωστόσο, όπως παρατήρησαν οι εκδότες (Jan Huebel & Robert Stadler), παρά τη βίαιη θεματολογία, ο λόγος της συγγραφέως δεν είναι αιχμηρός. «Τα γεγονότα είναι τόσο απάνθρωπα, που μιλούν από μόνα τους, χωρίς να χρειάζονται επιπλέον επιθετικούς προσδιορισμούς», διευκρίνισε η κ. Μανωλοπούλου, που θεωρεί ότι η μετάφραση του βιβλίου θα δώσει την ευκαιρία στους σύγχρονους Γερμανούς για μια «έμπρακτη συγγνώμη».
Η συγγραφέας, παράλληλα, δεν παραλείπει να περιγράψει και αθέατες πτυχές της ιστορίας. «Μεγάλο μέρος του πληθυσμού διεσώθη, γιατί η μία είσοδος του χωριού (σήμερα “Ασπρα Σπίτια”) είχε μείνει αφύλακτη, ενώ σε κάποιες περιπτώσεις οι Γερμανοί στρατιώτες μπήκαν στα σπίτια, βρήκαν τρομοκρατημένους ανθρώπους που δεν πείραξαν, αντίθετα, για να διασκεδάσουν τις εντυπώσεις προς τους ανωτέρους τους, σκότωσαν κάποιον σκύλο ή γάιδαρο».