Ανυπομονώ για το επόμενο
Είναι φοβερό να συνειδητοποιείς πόσο μας κρατάει πίσω η κυβέρνηση της χώρας. Το συνειδητοποίησα για ακόμη μία φορά χθες, στις 4 το πρωί, όταν ξύπνησα για να δω την τηλεοπτική αναμέτρηση της Κλίντον με τον Τραμπ. Κάτι δευτερόλεπτα παίρνει για να συνδεθείς μέσω Διαδικτύου με την απευθείας μετάδοση και ύστερα παρακολουθείς το γεγονός της ημέρας από το κρεβάτι σου με το καφεδάκι σου. Εκεί βρίσκεται ο κόσμος, και εμείς, με τους απίθανους τύπους που εκλέξαμε για να κυβερνήσουν, βολοδέρνουμε με ερωτήματα του περασμένου αιώνα, για τον αριθμό των τηλεοπτικών αδειών κ.λπ. Ολο αυτό, δε, ένα βλακώδες και οπισθοδρομικό πρόσχημα, με σκοπό τον έλεγχο της ενημέρωσης, σε μια εποχή που η πληροφορία μεταδίδεται με την ταχύτητα της σκέψης. Δεν φταίνε οι άλλοι – the fault, dear Brutus, is not in our stars, που λέει ο Βάρδος. Εμείς ψηφίσαμε δύο φορές κυβέρνηση κομμουνιστών. Τώρα, ας φάμε τα...
Παρασύρομαι, όμως, ως συνήθως, ενώ το θέμα μου είναι το πρώτο debate των αμερικανικών προεδρικών του Νοεμβρίου. Πολλοί λένε ότι η Κλίντον νίκησε· προσωπικώς, θα το έλεγα διαφορετικά: έχασε ο Τραμπ. Θέλω να πω ότι η εντυπωσιακή αδυναμία του να ανταποκριθεί στις απαιτήσεις της συγκεκριμένης δοκιμασίας ήταν αυτό που βοήθησε την Κλίντον να επικρατήσει, όχι η επίδοσή της.
Ο Τραμπ εγκλωβίστηκε στη φυσική ευκολία του στυλ που τον έφθασε έως εδώ: την επιθετικότητα του πυγμάχου, που κινείται διαρκώς γύρω από τον αντίπαλο και του καταφέρει το ένα χτύπημα μετά το άλλο. Οταν έχει τη δυνατότητα να παίζει έτσι, ο Τραμπ είναι άτρω- τος. Ο ίδιος θέτει τα ερωτήματα, ο ίδιος δίνει τις απαντήσεις, όλοι μένουν ικανοποιημένοι: και ο ίδιος και ο εαυτός του και το πνευματικά ολιγαρκές ακροατήριό του. Ομως το debate μεταξύ προεδρικών υποψηφίων σε εθνικό επίπεδο δεν επιτρέπει περιθώρια σε κανέναν από τους συμμετέχοντες να παρασύρει τη συζήτηση στο γήπεδό του. Ο καθένας είναι υποχρεωμένος να αναμετρηθεί με την πραγματικότητα, σε μια εξεταστική διαδικασία εφ’ όλης της ύλης. Η Κλίντον δεν είχε ούτε εκλάμψεις ούτε στιγμές που μπορούσαν να εμπνεύσουν την ελπίδα αλλαγής. Εδειξε όμως ότι έχει την απαραίτητη γνώση των θεμάτων ως επαγγελματίας της πολιτικής και, επίσης, ήταν ιδιαίτερα συγκρατημένη απέναντι στον Τραμπ – όπως και εκείνος απέναντί της άλλωστε. Οι λίγες ατάκες της πρώην υπουργού Εξωτερικών εις βάρος του αντιπάλου της περιορίζονταν να υποδείξουν στο ακροατήριο την άγνοιά του και, πάντως, στέκονταν μέσα στα όρια της ευπρέπειας και της λεπτότητας. (Ισως να τον φοβόταν κιόλας, διότι από ένα ξεκατίνιασμα άνευ όρων μπορεί κανείς τους να μην έβγαινε χωρίς σοβαρές βλά- βες...) Ομως ο Τραμπ, υποχρεωμένος να μιλήσει πολιτικά μέσα στο ασφυκτικό πλαίσιο της πραγματικότητας, ήταν απογοητευτικός κάποιες στιγμές, έδειχνε αμήχανος μπροστά στο κενό του. Σε αρκετά σημεία, οι απαντήσεις του απλώς δεν έβγαζαν νόημα, καθώς δεν ήσαν παρά ένα αυτοσχέδιο συμπίλημα των εύκολων συνθημάτων που επαναλαμβάνει στις ομιλίες του.
Η ρηχότητα και η άγνοια του Τραμπ, ασφαλώς, δεν θα ενόχλησαν τους ψηφοφόρους του, οι οποίοι ούτως ή άλλως δεν καταλαβαίνουν και πολλά. Για πρώτη φορά, όμως, είδαν το ίνδαλμά τους να μην πατάει σταθερά στο έδαφος. Μέχρι τώρα τον έβλεπαν σούπερ ήρωα σε έναν κόσμο από καρτούν πλασμένο από τον ίδιο. Χθες, πρώτη φορά τον είδαν έξω από τη φούσκα του. Αυτοί που γοητεύονται εύκολα από τη δύναμη, όπως οι ψηφοφόροι του Τραμπ, είναι συνήθως οι πρώτοι που το μυρίζονται όταν ξεθωριάζει.
Ολα αυτά σημαίνουν ότι μόλις τώρα ξεκίνησε το σόου. Διότι, λογικά, ο Τραμπ πρέπει να έχει λυσσάξει από την ήττα και σίγουρα κάτι θα ετοιμάσει για την επόμενη συνάντησή τους – άλλωστε, στο debate αυτό είχε προσέλθει απροετοίμαστος και φάνηκε. Συνεπώς, ανυπομονώ για την επόμενη αναμέτρηση! Είμαι βέβαιος ότι θα το διασκεδάσουμε. Δεν ξεχνώ, βέβαια, ούτε στιγμή τη σοβαρότητα του θέματος και τους κινδύνους που συνεπάγεται για τον κόσμο τυχόν εκλογή του Τραμπ. Αν όμως είναι να πάει κατά διαόλου ο κόσμος, αν αυτή είναι η μοίρα μας, ένας λόγος παραπάνω για να το διασκεδάσουμε όσο κρατάει…
Τέρενς, η επιστροφή
Αφότου εκδηλώθηκε το μιντιακό-τραπεζικό σκάνδαλο, είναι εμφανές ότι οι ΑΝΕΛ επιβιώνουν(;) κρυπτόμενοι. Συνεχίζουν να κρύβονται και τώρα ακόμη, παρότι η κατάρρευση του Καλογρίτσα τους δικαιώνει (πού και πού μόνο κανένα tweet…). Φυσικό είναι, διότι αν θριαμβολογήσουν φανερά, διακινδυνεύουν τη θέση τους στην κυβέρνηση. Τα λέω αυτά γιατί μόνο μέσα στο πλαίσιο αυτό μπορεί να εκτιμήσει κανείς την επιστροφή του Τέρενς. (Είναι και υφυπουργός κάπου στην κυβέρνηση. Το είχα ξεχάσει, ειλικρινά…) Την περασμένη Παρασκευή όμως, ο Τέρενς «έσπασε τη σιωπή του» –εδώ κι αν ταιριάζει το στερεότυπο– με την εξής δήλωση: «Προχωράμε με οδηγό την Παναγιά»… Τον άκουσα από το ραδιόφωνο και κόντεψα να χύσω τον καφέ στο πληκτρολόγιο. Πόσο Τέρενς είναι ο Τέρενς! Για μια στιγμή, ειλικρινά, ανατρίχιασα. Η φράση του είχε κάτι από τη γλυκερή ομορφιά των «famous last words». Ισως μάλιστα να αποδειχθούν τελευταίες λέξεις και να γίνουν περίφημες, διότι από μια κρίση που απειλεί να οδηγήσει σε ναυάγιο την πρώτη φορά Αριστερά είναι αμφίβολο αν θα επιβιώσουν οι συνοδοιπόροι της…