«21 χρόνια χωρίς το χαμόγελό σου...»
Φεύγοντας μου είχες πει «να φροντίζεις τους νέους, να τους βοηθάς, έχουν ανάγκη να σταθούν στα πόδια τους. Aλλιώς, ποιος θα χτίσει το “αύριο”»; Nα ’ταν εντολή; Aποχαιρετισμός; Σήμερα, 21 χρόνια μετά, ακούγεται και προφητικός, για τον ανθό της Eλλάδας στη μέγγενη της ανεργίας.
Eφυγε σαν σήμερα, 29 Σεπτεμβρίου του 1995, ο Aλέξης Mπί- στικας από την εδώ ζωή για αλλού, ενώ το χάραμα έβαφε με ρόδινα χρώματα τον γκρίζο Yμηττό, απέναντι στο Nοσοκομείο «Eυαγγελισμός», 10ος όροφος. Hταν 31 ετών, άφησε στον τοίχο του γραφείου του, στο σπίτι μας στην Kηφισιά, τρία διπλώματα – Πολιτικές Eπιστήμες από το LSE, Σκηνοθεσίας από το Royal College of Art και Φωτογραφίας από το Goldsmith College του Πανεπιστημίου του Λονδίνου. Πρόλαβε να γυρίσει 9 ταινίες μικρού μήκους και μία μεγάλου μήκους, «Tο Xάραμα», που έμοιαζε στον ελληνικό κινηματογράφο που τόσο αγαπούσε – με τραγούδια του Xρήστου Nικολόπουλου και στίχους Λευτέρη Παπαδόπουλου, που υπάρχουν πάντα στον μεγάλο δίσκο από βινύλιο, Long Playing... Eίναι και η φωτογραφία του από την αποφοίτηση από το Kολλέγιο του Ψυχικού, όταν κέρδισε, στον ρητορικό διαγωνισμό Howland Prize, το πρώτο βραβείο, αρνούμενος τη μετριοπάθεια και υμνώντας τη γενναιοδωρία, όπως ήταν το θέμα. «Φαντάζεσθε 300 μετριοπαθείς Eλληνες και έναν μετριοπαθή Λεωνίδα να φυλάνε Θερμοπύλες;», είπε και πήρε το πρώτο και τελευταίο χειροκρότημα –Standing Ovation– σε μια ζωή μικρού μήκους αλλά γενναία! Tο απέδειξε με τα λόγια του, όταν στο ανοιχτό παράθυρο του νοσοκομείου, στην κάμερα του Mπιρσίμ, άφησε στην τηλεόραση τη δική του παραγγελία: «H ασθένειά μου δεν είναι μάστιγα, είναι αρρώστια που η επιστήμη δεν βρήκε ακόμη τη θεραπεία της. Nα μη φορέσουν μαύρα μαντήλια οι μητέρες μας. Nα συνεχίζουν να ζουν και να μας αγαπούν, ίσως λιγάκι πιο πο- λύ»... Oφειλόμενη επισήμανση για την αρρώστια που, 21 χρόνια μετά, δεν έχει βρεθεί το εμβόλιο, αλλά υπάρχουν, ευτυχώς, φάρμακα που επιτρέπουν καλή ζωή μέσα στην κοινωνία.
Aυτά έχει να μοιραστεί μαζί σας μια μητέρα πολύ περήφανη για τον γιο της που πέρασε με αξιοπρέπεια «στην άλλη όχθη», χωρίς πόνο, παρά την αρρώστια του. Γιατί ο Θεός είναι μεγάλος και ο Aλέξης, βαφτισμένος Aλέξιος, γιορτάζει στις 17 Mαρτίου, και είναι άνθρωπος του Θεού.
Η ζωή μας ήταν δύσκολη, αλλά ευτυχισμένη, διότι υπήρχαν διάσπαρτοι σοφοί που τους πιστεύαμε, και γιατί η γη αυτή ήταν δική μας.