Στη χώρα των καταλήψεων
Την Παιδεία αφορούσε η χθεσινή συζήτηση στη Βουλή, και μάλιστα σε επίπεδο αρχηγών, και δεν υπάρχει αμφιβολία ότι πρόκειται για έναν ζωτικότατο τομέα που νοσεί βαρύτατα στην Ελλάδα μας. Οποιος όμως περιμένει ότι τέτοιες συζητήσεις, επίπεδες, θεωρητικές, με ανούσιες κορώνες, πολλά λόγια του αέρα δίχως να ακουμπούν την ουσία, δίνουν λύσεις ή παράγουν αποτελέσματα για ένα ζήτημα που κυριολεκτικά «καίει», πλανάται πλάνην μεγάλην. Μιλάμε με βεβαιότητα για «μηδέν εις το πηλίκον», παρά τον θαυμασμό και τα χειροκροτήματα εκείνων που άκουγαν από τα έδρανά τους τους αρχηγούς να ανταλλάσσουν διαξιφισμούς μετά υποσχέσεων. Η αναγκαία εκπαιδευτική μεταρρύθμιση απαιτεί πλέον ειδικούς να τη σχεδιάσουν και πολιτικούς να τη θέλουν για να είναι πραγματική.
Ούτε η συντριπτική πλειονότητα των πολιτών, όμως, ενδιαφέρεται ουσιαστικά για την εκπαίδευση και την Παιδεία, και όπως φαίνεται το πρόβλημα θα το λύσει η ίδια η ζωή. Ο πληθυσμός της χώρας πορεύεται ταχύτατα προς την εξαφάνιση λόγω υπογεννητικότητας και περί το 2050 θα είναι περίπου κατά δύο εκατομμύρια μικρότερος και στο μεταξύ η τεχνολογία, με τα άλματα που κάνει σε ελάχιστο χρόνο, ακυρώνει ακόμη πιο γρήγορα το ελληνικό σύστημα εκπαίδευσης.
Από την άλλη πλευρά, πρέπει να ομολογηθεί ότι το ελληνικό σύστημα εκπαί- δευσης είχε και αυτό τις επιτυχίες του. Καθιέρωσε, ας πούμε, την κατάληψη ως μέσο διαμαρτυρίας και κατέστησε την Ελλάδα χώρα των καταλήψεων. Δεν είναι τυχαίο ότι ο σημερινός πρωθυπουργός αναδείχθηκε και ανέβηκε την κομματική και πολιτική κλίμακα ως διακεκριμένος καταληψίας σχολείων και πανεπιστημίων φθάνοντας τελικά να κυβερνήσει τη χώρα, δηλαδή στην κορυφή. Γι’ αυτό πιθανώς και ανθούν όλα τα είδη των καταλήψεων σε αυτήν τη γωνιά της Γης.
Ετσι, εμείς οι θεατές έχουμε τη χαρά να ζούμε σχεδόν καθημερινά συμβολικές καταλήψεις, καταλήψεις προσωρινές, μόνιμες καταλήψεις, βίαιες καταλήψεις, καταλήψεις ειρηνικές, καταλήψεις κτιρίων, σχολείων, πανεπιστημίων, ΤΕΙ, προαυλίων, υπουργείων, νοσοκομείων, χώρων εργασίας, πλατειών, τηλεοπτικών σταθμών, ιδρυμάτων, ενώσεων όπως τις προάλλες η Ελληνοαμερικανική, λεωφορείων, απορριμματοφόρων (όταν χρειάζεται...), διοδίων, ακόμη και ολόκληρων συνοικιών με χαρακτηριστικό παράδειγμα τα Εξάρχεια. Και επειδή για όλες αυτές τις καταλήψεις δεν φτάνουν οι ιθαγενείς, έρχονται και οι ξένοι αλληλέγγυοι, ή όπως αλλιώς λέγονται, για να καλύψουν τα κενά...
Το καλύτερο απ’ όλα είναι ότι σταδιακά οι καταλήψεις θεσμοποιούνται, αφού κυβερνήσεις και κράτος τις ανέχονται. Θεσμοποιημένη είναι πια η κατάληψη χώρων του Πολυτεχνείου και του Οικονομικού Πανεπιστημίου (όπως λέγεται) από αγνώστους. Θεσμοποιείται σιγά σιγά ο «Ρουβίκωνας» ως μηχανισμός καταλήψεων. Εχει θεσμοποιηθεί και ας μην είναι επίσημα παραδεκτό το άβατο των Εξαρχείων, που αποτελεί μορφή κατάληψης, και μόλις προχθές ο Ρουβίκωνας επισήμανε στον αρχηγό του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης ότι μπορεί να μπει στην περιοχή, αλλά προηγουμένως να σκεφθεί καλά το πώς θα βγει! Να δείτε ότι του χρόνου θα επαναληφθεί η κατάληψη των χώρων του ΑΠΘ από Ελληνες και ξένους που θέλουν να καταργήσουν τα σύνορα. Δεν αποκλείεται, δε, να μετατραπεί σε ετήσιο γεγονός, κάτι σαν φεστιβάλ, οπότε ιδού η θεσμοποίηση.
Κάποιος με φαντασία θα μπορούσε να υποστηρίξει ότι δεν είναι μακριά η μέρα που θα δούμε και καταλήψεις ιδιωτικών χώρων. Δηλαδή σπιτιών (γίνονται ήδη κάποιες απόπειρες από αετονύχηδες όμως, όχι από... ιδεολόγους, σε ακατοίκητα σπίτια), μαγαζιών, χωραφιών, οικοπέδων κ.λπ. Ο Ελληνας είναι έτοιμος να υπερασπισθεί με νύχια και με δόντια το σπίτι και το μαγαζί του, αλλά δείχνει ανοχή έως και αδιαφορία για τις καταλήψεις σε δημόσιους χώρους, μέχρι και το διασκεδάζει, χωρίς να αντιλαμβάνεται ότι τα πράγματα προχωρούν εξελικτικά.