Ο «αυριανισμός» που ανθίσταται, ο «αυριανισμός» που επιμένει
και καφετζούδες που προβλέπουν τα μελλούμενα σε αξιοζήλευτη ζήτηση· κοινότητες που αντιμετωπίζουν το πρόβλημα της ανομβρίας με λιτανείες· ο ιδιωτικός βίος δικαστών στα μανταλάκια· αντιεξουσιαστικές οργανώσεις που αυτοαποκαλούνται «δαμόκλειος σπάθη» επιτίθενται «συμβολικά» –δική τους η έκφραση– με βαριοπούλες και καταστρέφουν κτίρια· μια απέχθεια και υποβάθμιση του εγγράμματου και επιστημονικά αναγνωρισμένου έχει εγκατασταθεί – εντύπως και διαδικτυακώς. Ο αντι-ορθολογισμός και ο αντι-διανοουμενισμός (με την ευρύτερη έννοια του αντιπνευματικού) δεν είναι νέες «αφίξεις» στην ελληνική πραγματικότητα. Είχαν επισημανθεί, κυρίως ο δεύτερος, και την περίοδο της απόλυτης κυριαρχίας του ΠΑΣΟΚ με την άνοδο και επικράτηση του «αυριανισμού» στον δημόσιο βίο. Ομως αυτή η επιστροφή στο ’80 ενώ διανύουμε τη δεύτερη δεκαετία του 21ου αιώνα δεν προσφέρεται για περαιτέρω αναλύσεις. Το θέμα έχει εξαντληθεί, τα δηλητήρια έχουν ριζώσει και αποδίδουν τους καρπούς τους. Το πρόβλημα είναι η αβίαστη αναβίωση του «αυριανισμού». Δεν θα προσθέταμε και ανεμπόδιστη, γιατί, ευτυχώς, υπάρχουν φωνές που παρεμβάλλονται σθεναρά και αντιστέκονται, επικαλούνται το Σύνταγμα και τους νόμους, δηλώνουν πίστη στους θεσμούς και στους εκπροσώπους τους, ανεξαρτήτως πολιτικών πεποιθήσεων ή προτιμήσεων. Η κληρονομιά του «αυριανισμού» βρίσκει πρόσφορο έδαφος στη σημερινή κυβέρνηση της χώρας. Υπάρχουν υπουργοί που υιοθετούν τη γλώσσα του, τις μεθόδους του, βρίσκοντας ακροατήριο ήδη εξοικειωμένο ή καλλιεργώντας νέο. Η κρίση λίμνασε, ο ισοπεδωτισμός κυριαρχεί, μαζί με την τυραννία της οικειότητας. Να μας παρηγορήσει το γεγονός ότι σε όλη την Ευρώπη έχει απλώσει ο λαϊκισμός τη βαριά σκιά του; Οχι, αν θέλουμε να μην υποβαθμίσουμε και πάλι το πρόβλημα, ανάγοντάς το στις καθησυχαστικές σφαίρες του παγκόσμιου. Η παρακμή της ελληνικής κοινωνίας δεν συνδέεται με τη φτώχεια ή την ανεργία. Αυτή η σιωπηλή εχθροπάθεια και η καταπιεσμένη φιλεκδικία, η διαρκής υποτίμηση του καλύτερου για να διευρύνεται ο ζωτικός χώρος του λιγότερο καλού, έχει παρελθόν μεγαλύτερο της ελληνικής κρίσης και ισχύ ανθεκτικότερη της ευρωπαϊκής αρρυθμίας. Ανθίσταται διαχρονικά, επιμένει ελληνικά.