Θρησκευτικά και υποκρισία

Σημείο αντιλεγόμενο αποτελούν ο τρόπος διδασκαλίας και ο ευρύτερος προσανατολισμός του μαθήματος των Θρησκευτικών στην πρωτοβάθμια και μέση εκπαίδευση. Προκαλoύν τριβή ανάμεσα σε κυβέρνηση και Ιεραρχία και αποτελούν αντικείμενο του δημόσιου διαλόγου. Ωστόσο δεν μπορεί να αγνοήσει κανείς ότι η δημόσια αντιπαράθεση ενέχει αρκετή υποκρισία. Οι πολέμιοι του μαθήματος στην παραδεδομένη μορφή του αρνούνται να πουν ευθέως ότι δεν συμπαθούν το μάθημα των Θρησκευτικών γιατί είναι άθεοι οι ίδιοι, γιατί στηρίζει ένα ευρύτερο αφήγημα για τη σύνδεση της νεοελληνικής κοινωνίας με την Ανατολική Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία, γιατί η θεσμική Εκκλησία είναι σύμμαχος των πολιτικών τους αντιπάλων και γιατί οι Ευρωπαίοι στους οποίους θέλουμε να μοιάσουμε έχουν ξεπεράσει αυτά τα ζητήματα. Οι άνθρωποι αυτοί ανήκουν και στην Αριστερά και στο πολιτικά φιλελεύθερο κομμάτι της Κεντροδεξιάς, της οποίας όμως ο νυν φιλελεύθερος αρχηγός επικαλείται την Ορθόδοξη Εκκλησία όταν θέλει να χτυπήσει την κυβέρνηση δανειζόμενος επιχειρήματα από την επιστολή του Αρχιεπισκόπου.

Δεν είναι λοιπόν ευθείς ως προς τις προθέσεις τους να εξοβελίσουν την Ορθόδοξη Χριστιανική περί Θεού διδασκαλία από το ελληνικό δημόσιο σχολείο πετυχαίνοντας ένα ακόμα πλήγμα στο εγκόσμιο κύρος της Εκκλησίας. Οι σοβαροί και μετριοπαθείς αρθρογράφοι αρνούνται να παραδεχθούν ότι εφ’ όσον πρόκειται για τη θρησκεία υπάρχει όριο στο νερό που θα μπει στο κρασί από την πλευρά των ιεραρχών και των πιστών. Δεν είναι βέβαιο μέχρι πού παράδοση και ανοιχτή κοινωνία μπορούν να συγχρωτιστούν και να συμβαδίσουν. Ισως η επιλογή του Αρχιεπισκόπου να επικαλεστεί κείμενο του ακραίου Σεραφείμ Πειραιώς να αναγκάσει πάντες τους μετέχοντες στον διάλογο να λάβουν μία σαφή και καθαρή θέση. ΓΙΩΡΓΟΣ ΚΑΡΠΟΥΖΑΣ Αθήνα